چند پرده از زندگی در تورنتو

پرده اول
ساعت ۵ عصر، ایستگاه کالج. وقت تعطیل شدن شرکت های ریز و درشت و در یکی از ایستگاه های داون تاون تورنتو هستیم. بقول اجنبی ها، rush hour. مترو میرسه و چند تایی جای خالی برای ایستادن پیدا میشه. منتها دم در دو تا زن اعصاب خورد کن وایسادن که اون میله های نصب شده در قطار ظاهرا ارث پدر پدر سوخته شونه. یک مرد میانسال که خیلی هم سر و وضع خوبی نداره ولی خیلی خیلی شاده با خنده و شوخی برای خودش و بقیه جا باز می کنه. از صدای خنده و شوخی این آدم سرخوش، بقیه هم لبخند به لب میاریم، بجز اون دو تا عوضی خودخواه. ایستگاه بعدی، ولزلی هستش و قطار از ایستگاه قبلی پره. منتها درهای قطار که باز میشه، همون مرد پیاده میشه تا خانمی که بیرون منتظره سوار بشه. اون خانم هم بعد از اینکه سوار شد، سعی میکنه طوری بایسته که دوباره اون مرده هم سوار بشه. هر دوشون قاه قاه می خندن و زن بهش میگه That’s very nice of you. یک نفر دیگه به مرده میگه You act like a gentleman مرد سرخوش و خندان – که لباسهاش درب و داغون و مندرسه، میگه ha ha ha, I do my best to become one و باز قاه قاه میخنده. از دیدن خوشحالی این آدم واقعا حس خوبی بهم دست میده، سعی می کنم به اون دو نفر هم نگاه نکنم چون هنوز چند تا ایستگاه دیگه مونده تا به دستشویی برسم!

پرده دوم
ساعت ۸ و نیمه، امروز دیر دارم میرم سرکار. دیشب با یک دوست خیلی عزیز تا ساعت ۱ داشتیم تلفنی در مورد یک موضوع خیلی جالب برای هردومون صحبت می کردیم، امروز خواب موندم و باید با عجله برم. دو تا واحد اون طرف تر یک مرد موقر و میانسال میاد بیرون، به عادت همیشگیم لبخندی بهش می زنم و میگم morning (اینم از لش بازی این جماعته که بجای گود مورنینگ، فقط مورنینگش رو میگن!). خیلی قاطع میاد جلو و دستش رو پیش میاره، خودش رو معرفی می کنه Dan و میگه اولین باریه که اینجا می بینمت، تازه اومدی؟ میگم بله تقریبا داره میشه دو ماه. فوری تبریک میگه و از ساختمون و همسایه های خوب و همینطور محله تعریف می کنه. میپرسه قبلا کجا بوده ام و وقتی بهش میگم از تورن هیل اومدم، میگه جای خیلی خوبی اومدی، اینجا خیلی خیلی بهتره. بعد هم که رسیدیم همکف و نایس تو سی یو و هو ا گود دی. همسایه خوب واقعا نعمتیه، اول صبح انرژی مثبت به آدم میده.

پرده سوم
توی مترو هستم که آقای مصطفایی بهم زنگ میزنه. حال و احوال و فلانی کجایی؟ دیویس ویل. من نزدیک خونه تون هستم، همدیگه رو ببینیم. خیلی هم خوب، چی از این بهتر. به اصرار من میان بالا و یک چای با هم میزنیم. در مورد یکی از دوستانی که از طریق همین وبلاگ باهشون آشنا شدن صحبت می کنه، میگه مستاجر قبلی خونه شون باز از این افراد عوضی بوده و زمان تحویل خونه، کلی خرابی توی خونه بوجود آورده و کلی جار و جنجال داشتن تا تونستن خونه رو تحویل بگیرن. انقدر این آدم خوش تعریف و نازنینه که از صحبت باهش خسته نمیشی. بهش میگم اسی جان، بیا و این کارها و خدماتی که میدی رو روی اینترنت ارائه شون بده. یکم صحبت می کنیم و تقریبا راضیش می کنم که یکم بیشتر آنلاین باشه. این آدم کوه تجربه است، خیلی افراد رو دیدم که بدتر از من، ۶ ماه هنوز نشده که اومدن اینجا ولی ادعای فهم و تسلطشون روی زندگی کانادا گوش فلک رو کر می کنه. ایشون ولی در عین اینکه خیلی اصولی و خیلی صادقانه جوابگوی سوالات و درخواستهات هستن، سرسوزنی هم ادعا ندارن.
با هم از ساختمون میاییم بیرون. برای کاری میرم بانک. مسئول باجه بعد از اینکه کارم رو انجام میده، بمن میگه در روزهای آینده از طرف خدمات مشتریان باهت تماس میگیرن، منتها بین ۱ تا ۹، هر نمره ای غیر از ۱۰ بدی برای ما در نظر گرفته نمیشه! حتی ۹ هم بدی برای ما در نظرش نمیگیرن، بنابراین نمره ۱۰ رو اعلام کن. نه لطفا، نه خواهش می کنم، هیچی! بچه پرروی عوضی، به همین خیال باش که من اعلام کنم از خدمات تو راضیم!!!

پرده چهارم
این دیگه مطلب نیست! چند تا عکسه به همراه توضیحات!

منظره داون تاون از میدتاون!

آبشار توی شب

بعد از یک بارون شدید، آسمون این شکلی شده