Canadian Citizen

مدتی هست که میخوام بنویسم اما وقت نمیشه یا تنبلیم میاد. زندگی عافیت طلبانه کانادا روی من هم تاثیر گذاشته و تنبلی رو پیشه کردم، در این حد که زندگی بگذره و happy باشم بیشتر به خودم زحمت نمیدم! حاصلش البته ۱۲ کیلو اضافه وزنه که نمی دونم بابتش چه خاکی باید به سرم بریزم!
بگذریم، اکتبر سال گذشته و بعد از کش و قوس های فراوون در لغو قانون قبلی که محافظه کارها به سیستم شهروندی کانادا تحمیل کرده بودن، من هم واجد شرایط اقدام برای شهروندی شدم و همون هفته ای که شرایط رو احراز کردم، مدارکم رو ارسال کردم. خنده دارترین قسمتش این بود که مانع من برای اقدام، نداشتن عکس پرسنلی بود! باز هم تنبلیم میومد که برم عکس بگیرم ولی یک روز از سر کار که برمیگشتم رفتم والمارت و عکس گرفتم (بعدا فهمیدم جاهای دیگه ای در شهر هستند، از جمله کاسکو، که نصف و حتی کمتر از والمارت پول میگیرن).
اکتبر مدارک رو فرستادم و دسامبر بود که یک ایمیل اومد، برای تعیین وقت امتحان سیتیزن شیپی. آخر ژانویه معین شده بود و باید یک جزوه ۶۵ صفحه ای رو می خوندم که برم امتحانش رو بدم. در جریان هم که هستید، بنده جون کندن برام از درس خوندن ساده تره. به هر بدبختی بود و با ضرب و زور رویا، جزوه رو خوندم و رفتم امتحان دادم. از بیست تا سوال، فقط یک دونه رو اشتباه جواب دادم و قضیه به خوبی و خوشی خاتمه پیدا کرد. آفیسری که پرونده ام رو بررسی می کرد، افغانستانی بود و بهم گفت که باید پاسپورتم رو ترجمه کنم، چون مهرهاش فارسی هستند. اون کار هم انجام شد و منتظر نشستیم برای نتیجه.
بالاخره اوایل جولای بود که دعوت نامه شرکت در مراسم رو گرفتم. بابا هم اینجا بود و به اتفاق رویا روز ۱۷ جولای رفتیم به محل مراسم. همه لباس رسمی پوشیدیم و منم جوگیر، یک بج پرچم کانادا – که از مراسم سال گذشته جشن ۱۵۰ سالگی کانادا نگه داشته بودم – روی یقه کتم نصب کردم! اول پیام جاستین ترودو رو برامون پخش کردن و بعد هم ایستادیم و قسم خوردیم، میشد هم انگلیسی ادا کنی و هم فرانسه. بعد هم سرود ملی کانادا و بعد از اونم عکس گرفتن با قاضی که مراسم رو اجرا کرده بود.
هفته بعدش هم باز درگیر گرفتن عکس پرسنلی بودم :-p ولی این بار سریعتر انجامش دادم. نکته جالب اینکه برای گرفتن پاسپورت، باید دو نفر سیتیزن رو بعنوان معرف در اپلیکیشنت بنویسی و یک نفر سیتیزن دارای پاسپورت کانادایی هم اپلیکیشنت رو امضا کنه. دو جور هم میتونی پاسپورت انتخاب کنی: ۵ ساله که ۱۲۰ دلار هزینه داره و ۱۰ ساله که ۱۶۰ دلاره (نمیدونم کسی هست که ۵ ساله انتخاب کنه؟). جالبتر اینکه با این پاسپورت به ۱۶۴ کشور بدون ویزا میشه وارد شد و سومین پاسپورت معتبر دنیاست (بر طبق https://www.passportindex.org/?country=ca) و قیمتش برای ۱۰ سال ۱۶۰ دلار. بعد پاسپورت ایران هفتاد و نهمین پاسپورت معتبر دنیاست (https://www.passportindex.org/?country=ir) و برای ۵ ساله اش باید ۱۸۲ دلار بدیم! از کشور هم بخواهیم خارج بشیم عوارض باید بدیم! کلا در ایران فقط باید پول بدیم!
اینگونه بود که پروژه مهاجرت بنده که در سال ۲۰۰۹ استارت خورد، در ۲۰۱۸ به نقطه پایانی رسید.

با تشکراز خانواده محترم رجبی