خاطرات مهاجرت به کانادا خاطرات و تجربيات شخصی در مورد مهاجرت به کانادا
امروز گفتم برم ببینم این داون تاون که میگن چه صیغه ایه! رفتم ایستگاه شپرد و با مترو به سمت جنوب تورنتو حرکت کردیم. یک چیز جالبی که در مورد قطارهای زیر زمینی تورنتو وجود داره اینه که در یک مسیر لزوما همیشه درهای مثلا سمت راست قطار باز نمیشه. ممکنه این ایستگاه دربهای سمت راست قطار باز بشن و در ایستگاه بعد، دربهای سمت چپ. اینکه درهای کدوم سمت باز خواهند شد، توسط یک تابلو که وسط هر واگن قرار داره و ایستگاه ها رو اعلام می کنه به شکل فلش های چشمک زن نشون داده میشه.
رفتیم و رفتیم، تا به جنوبی ترین ایستگاه مترو یعنی Union رسیدیم. محشر کبرایی برپا بود، یک استادیوم ظاهرا نزدیک این ایستگاه هست که مسابقات بیس بال برگزار میشه، و امروز هم یک مسابقه قرار بود شروع بشه که این باعث شده بود اون منطقه سگ بزنه و گربه برقصه! اینجا، همون منطقه کذایی برج CN Tower هستش و خود این مساله هم به شلوغی اون منطقه دامن زده بود.
این منطقه قبلا Railway Land بوده و الان موزه راه آهن تورنتو هم در همین محل واقع شده. در سال ۱۹۷۶ این برج ساخته شده و ارتفاعش بیشتر از ۵۵۰ متره. بقیه توضیحاتش رو هم توی ویکیپدیا بخونید خودتون!
این هم چند تا عکس از همون موزه کذایی:
این محل به دریاچه اونتاریو هم خیلی نزدیکه و برای همین صدای مرغهای دریایی دائما به گوش میرسه:
از اونجا هم پیاده گز کردم تا خود دریاچه اونتاریو. این دریاچه نصفش در خاک کاناداست و نصف دیگه اش در خاک آمریکا. تقریبا جایی که ایستاده بودم، جنوبی ترین نقطه تورنتو بود، باور ندارید، جی پی اس روببینید!
جای بسیار قشنگ، آروم و خنکی بود. باد با شدت می وزید و همین باعث میشد که هوای شرجی اونجا خنک بشه:
اگر اهل قایق سواری بودید، می تونستید هر کدوم از این قایق ها رو با ساعتی ۶ دلار اجاره کنید:
خوشم میاد که هیچ نکته ای رو از قلم نمیندازی :)))) خونه ات هم خوشگله در ضمن
این البته بیرون خونه است. داخلش خیلی تعریفی نیست، البته برای یک مدت موقت بد نیست. محل قرار گرفتن جغرافیاییش ولی خیلی خوبه.
ممنون بابت اینکه اگر وبلاگ رو می خونی، نظر هم میدی 🙂
جناب آقای روشناس، قلم خوبی دارید امیدوارم در آینده اینجا مجموعه کامل دقیق و مهیجی داشته باشید که حتمن خواهی داشت و بسیار مورد توجه خواهد بود – امیدوارم پستهای جدیدتات را در شبکه های اجتماعی همچنان به اشتراک بگذارید.
با تشکر.
علی سریری
جالب بود دوست عزیز… سپاس
خیلی هم خوب. درهای مترو هم نکته ناگفته و جالبی بود.
متروهای اونجا امنیت هم داره برای خانم ها؟ اخه جایی خوندم مخصوصا شبها آدمهای مست و لایعقل زیاد میشن تو مترو
مستی در خیابون جرمه و حتما پلیس برخورد می کنه، در مورد امنیت حداقل در تورنتو هیچ جای نگرانی نیست.
واقعا سایت جالبی دارین، ممنون که تجربیاتتون رو در اختیارهمه مب ذارین
🙂
یه آکواریم قشنگ هم تو همون منطقه نزدیک همون موزه هستش که برای ما جالب بود و پسرم خیلی خوشش اومد. به نظر من مترو ایران ولی خیلی تمیزتره و بهتره. مخصوصا ورودی و خروجی هاش. تو خود ایستگاه یونیون یه جوری وحشتناک و دهشت انگیز بود. البته این حس بنده بود و تجربه اولم شاید اگه دوباره برم اینجور به نظرم نیاد. شلوغی مترو هم برای من خیلی جالب بود البته ما ساعتی رفتیم که پیک زمانی استفاده از مترو بود و همه داشتن از سرکار بر میگشتن. برام این موضوع جالب بود که خیلی ها مثل مترو خودمون همون طور که سرجاشون نشسته بودن خوابشون برده بود و چرت میزدن. و جالب حق تقدم با مسن ها من ندیدم رعایت بشه و یه خانمی مسنی بود که اهل شرق آسیا میخورد باشه سوار که شد دید کسی بلند نشد رفت به یه جوونه گفت که بلند بشو من می خام بشینم!!!!
بقول یکی از همکارانم، ما وقتی از جایی مثل ایران اینجا میاییم کلی فانتزی در ذهنمون هست، در حالیکه اینجا هم آدمها هستند و همون رفتارهای همیشگیشون.
دقیقا
اتفاقا داشتم به همین فکر میکردم که مهاجرایی که تازه میان، نه فقط ایرانیا، یک جور غریبی اینجا رو نگاه میکنن. در حالیکه همه جا خوب و بد هست و مردم دارن طبق معمول زندگیشونو میکنن. پیشنهاد میکنم برای کسایی که احساس غریبی میکنن کتاب کیمیا گر و بخونن. این کتاب تلنگری بود که وقتی من اومده بودم اینجا به من نهیب زد که یگانگی زبان وحدت همه جاست. همه از خوبی لذت میبرن و از بدی بیزارن. حالا نحوهی برخوردش یکم بالا و پایین.