چی شد نظرم عوض شد

یکی از خوانندگان وبلاگ از من پرسیده بود چی شد که نظرم در مورد کانادا عوض شد. خدا خیرشون بده که بهونه میدن برای وراجی بنده.
اگر وبلاگ من رو خونده باشید، خصوصا در زمانی که دنبال کار می گشتم، خیلی روی مخم بود که چرا این مملکت اینطوریه. اون چرا، هنوز سر جاشه و عوض نشده. هنوز هم با وجود اینکه تجربه کار کانادایی هم پیدا کرده ام (که مزخرف محضه، مزخرف! فقط ادعا و وانمود کردن بکار)، برای جاهای درست و حسابی که رزومه میدم هیچ جوابی نمیاد. منظورم از جای درست و حسابی، شرکت های معروف و نامدار هستند، البته ناگفته نماند که خیلی هم بصورت فعال دنبال کار نمی گردم، چون میخوام حداقل یکسال از سر کار رفتنم بگذره، بعد اقدام کنم.
اما دلایلی که باعث شده بود کانادا اونی نباشه که فکرش رو می کردم، یک جورهایی سرجاشون هستند. به آدم های تازه وارد تقریبا اعتماد نمی کنن و اگر هم اقبالتون بلند باشه خیلی آش دهن سوزی نیست. باز هم باید این نکته رو ذکر کنم که آدم با آدم و سلیقه با سلیقه فرق می کنه. من جایگاه شغلی خیلی خوبی داشته ام و حقوق کار اصلیم در ایران همیشه حداقل دو برابر حقوق متعارف افراد هم رشته و همکارم بوده، موقعیت کارهای جانبی زیادی هم داشته ام و در مجموع وضع درآمدیم خیلی خوب بوده. حالا اومدم اینجا، یک کار با چه الخورتک بازی پیدا کرده ام -که اصلا در ایران بهش کار نمی گفتم، در حکم همون فعالیت های جانبی بود که خودم به تنهایی انجامشون می دادم – امکان کار جانبی هم ندارم (چون ارتباط آنچنانی با افراد این جامعه ندارم، بعد از یکسال و چند ماه) و طبیعتا اون جنب و جوش و تلاش ایران رو اینجا نمی تونم داشته باشم. برخلاف بسیاری آدمها، حالم از درس خوندن و بالا بردن علم و آگاهی به هم می خوره و اصلا و ابدا دوست ندارم وقتم رو بابت مرخرفات و جفنگیات تئوری تلف کنم. بنابراین پیشرفت از این طریق هم برای من امکان پذیر نیست و اصلا هم بابت این موضوع ناراحت نیستم، اگر قرار باشه با درس خوندن به جایی برسم ترجیح میدم حمالی کنم و درس نخونم.

حالا چرا از کانادا خوشم میاد؟

سال گذشته و زمانی که هنوز مادرم در قید حیات بود، یک مسافرت به ایران رفتم و در پایانش یک پست نوشتم. بعد از گذشت چند ماه، دارم می بینم کماکان همون مشکلات از طرف دوست و آشنا گزارش میشه و یقین دارم به نسبت زمانی که از ایران رفته ام، اوضاع بدتر و بدتر شده. در ایران، انسانیت سالهاست که مرده. پیدا کردن افرادی که انسانیت داشته باشند کیمیا شده.
کدومش رو بگم؟ سوسیس و کالباس؟ روغن پالم؟ آبلیموی تقلبی؟ شیرخشک بچه مسموم؟ بیمار رها شده در حاشیه بزرگراه؟ اسیدپاشی؟
حالا از نظر مالی: چند تا شرکت رو بگم که حقوق کارمندهاشون رو دارن با تاخیرهای چند ماهه پرداخت می کنن؟ چند نفر رو مثال بزنم که همون چندرغاز بیمه مصوب وزارت کار رو هم بهشون نمیدن؟ چقدر تحصیلکرده هست که باید جلوی یک مشت بی سواد فقط پولدار دولا راست بشه؟ چه آدمهای به ظاهر متدینی هستند که دارن خلق الله رو لخت می کنن؟
اخلاقیات؟ یکی رو خودم میشناسم، طرف اگر خواننده زن بود، ترانه رو گوش نمی کرد. ولی به زن و دو تا بچه اش خیانت می کرد، با کارمندهای خانمش رابطه صیغه ای (بخونید فاحشگی اسلامی) برقرار می کرد، مال شریکش رو بالا می کشید و ملک می خرید و توی همون ملک، برای خودش عشرتکده اسلامی راه انداخته بود. قول و قرار هم تا جایی برقرار بود که منافع شخصیش به خطر نیفته وگرنه به سادگی آب خوردن هر حقی رو ناحق می کرد.
کار اداری رو که همه تون می دونید، اولین چیزی که در مقابل هر تقاضای شما بهتون میگن، اینه که نمیشه! کلا فرقی نمی کنه چه کاری داشته باشی و با کی سر و کار داشته باشی، اولش نمیشه! بعدش با پارتی و آشنا و صد البته رشوه و زیر میزی همه چیز امکان پذیره.
بهداشت و درمان، برخورد پزشکان و متخصصین رو که همه تون دیدید. همین چند هفته قبل، یک دکتر بی همه چیزی به اسم پروفسور ا. ه. ع. که خبر مرگش متخصص دستگاه گوارشه، به یکی از بستگان من گفته که مشکل کیسه صفرا داری و باید عمل بکنی و ۸ میلیون هم هزینه عمله و بیمه هم قبول نمی کنم. یک متخصص دیگه معاینه اش کرده و گفته نیازی به این عمل نداری، ع. بیجا کرده! و حق هم با این متخصص دومی بود.

اینجا اگر آدم ها تنبل تر  هستند، اگر آهنگ زندگی کندتره، اگر افزایش حقوق سالانه در حد ۵ درصده، در عوضش آدم ها انسانیت دارند. به تو به چشم انسان نگاه می کنند. پول آمال و آرزوی همه مردم نیست که بخاطرش دست به هر جنایت و خیانتی بزنن. تورم نزدیک به صفره، پارسال گوشت سینه مرغ کیلویی ۱۶ دلار بود امسال هم همونه. لیمو ترش دونه ای ۲۰ سنت بود الانم همونه. موز هر پوندش ۵۷ سنت بود امسال هم همون قیمته. وقتی حقوقت افزایش پیدا می کنه، واقعا احساسش می کنی، نه اینکه پیش از افزایش حقوق، چاله اش کنده شده باشه.
مواد غذایی رو با خیال راحت می خری و مطمئنی توش هزار و یک جور تقلب و کثافت کاری نکردن.
سر کار وقتی بری، کارفرمات نمی تونه مجبورت کنه برخلاف میلت کاری رو انجام بدی، برعکس اطمینان حاصل می کنه از کاری که داری می کنی لذت می بری. حق و حقوقت رو بالا نمی کشه، اگر هم احیانا آدم ناتویی از آب دربیاد، قانون طرفدار عدالته، نه اونی که قلدرتره. بطور کلی و در اکثر موارد عدالت برقراره و حق و حقوقت کاملا مشخص.
میری دکتر، مشکل داشته باشی معرفیت می کنه به متخصص. عمل جراحی هم خدای نکرده نیاز داشته باشی، یک سنت کسی ازت پول نمی گیره.
آدمها اینجا، اکثرا خودشون هستن. نقاب ندارن. تظاهر به دینداری نمی کنن که بعدش کلاه رفیق و شریک و بقیه مردم رو بردارن. خانمها آرایش نمی کنن (خیلی بندرت کسی رو می بینید که ماتیک زده باشه، همه زیبایی طبیعی خودشون رو دارن). دوستی همین چند وقت اخیر میگفت: خانمم میگه اگر برگردیم، با توجه به سیستم زنهای ایران، من در مقابلشون یک دهاتی هستم! دیگه آرایش نمی کنم و دایم خودم رو بزک نمی کنم. بغیر از بعضی مهاجرین، معمولا آدمها اهل خودنمایی نیستند. با ماشین و خونه بالای شهر فخر فروشی نمی کنن. اصلا بالای شهر و پایین شهر نداریم!
بغیر از یک سری ماشین های لوکس، با یک درآمد متوسط هر ماشینی رو بخواهید می تونید داشته باشید، از بنز و بی ام و بگیر تا کادیلاک و جیپ و جگوار و … اگر عاقلانه زندگیت رو مدیریت کنی، میتونی ظرف ۴ یا ۵ سال یک خونه رو با پیش پرداخت بخری و توش زندگی کنی و اقساطش رو از محل درآمد کارت پرداخت کنی. زندگی خوبی هم داشته باشی، ماشین خوبی هم سوار بشی و سالی یکی دو تا مسافرت خوب (به خارج از کشور) بری.
همه اینها رو بذار در کنار هم. چه حسی داری؟ آرامش. این آرامش بزرگترین دستاورد مهاجرت بوده برای من. نه من و نه خیلی های دیگه ای که اینجا زندگی کرده اند، دیگه نمی تونن برگردن ایران و با شرایط ایران کنار بیان. امیدوارم در آینده بتونم در این مورد بیشتر حرف بزنم.