چند موضوع کوچک

تصمیم دارم در مورد تجربیاتم بنویسم. چیزهایی که توی این یک هفته بنظرم جالب اومدن.

اینو هی مدام یادم میره بنویسم. برای فرودگاه، باید چرخ دستی روکرایه کنید، از همون اول شروع می کنن به تیغ زدن! دو دلار ناقابله، اما توی اون هیر و ویر و استرس و جمعیت و … حالا پیدا کردن سکه دو دلاری خودش مصیبته! بنابراین از ایران با خودتون پول خرد بیارید که گرفتار نشید. کسی توی فرودگاه نمی تونه براتون اسکناس ۱۰۰ دلاری خورد کنه.

اینجا اگر ماشین پلیس یا آنش نشانی آژیر بکشه، مثل اینه که همه ماشین ها رو Pause کردن! هر کسی در هر حالتی که باشه بلافاصله توقف می کنه. اگر ماشینی جلوی ماشین پلیس یا آتش نشانی باشه، فورا خودش رو از مسیراونها کنار می کشه. توقف ماشین ها حتی در لاین های مخالف هم رعایت میشه، با این توجیه که ممکنه وسیله نقلیه امدادی بخواد از مسیر مقابل برای آمد و رفت استفاده کنه. این وضعیت رو مقایسه کنید با مملکت عزیزمون که یک عده زرنگ (شما بخونید گوساله) می چسبونن پشت سر وسیله نقلیه امدادی، که از مردن مردم، از گرفتاری مردم و از مریضی مردم برای باز شدن راه خودشون استفاده کنن.

دیگه اینکه اصلا و ابدا ماشین داغون نمی بینید. ماشین اگر تصادف کرده باشه و با همون ظاهر بیاد توی خیابون جریمه داره. اینه که همیشه قیافه شهر، تر تمیز و موقره.

عده ای اینجا هستند که برای گذران زندگی از کمک های دولتی استفاده می کنند. به این کمک ها welfare گفته میشه و حتی در حد بخور و نمیر هم نیست. مثلا ماهی ۶۰۰ دلار. ولی یک عده ای هستند که با همین پول گذران می کنند. گذران می کنند، نه زندگی. و حالا جالب هم اینه که این پول رو به مصرف خرید غذا و … نمی رسونن. بلکه الکل باهش می خرن! بله دقیقا، توی خارج از ایران هم آدم های احمق زیادن. بعد که کمک دولتی تموم شد، توی چهار راه وایمیستن و یک مقوا میگیرن دستشون که کمک کنید به ما تا یک وعده غذا بخوریم. بعد همون پول رو هم دوباره مشروب می خورن. جالبه، نه؟ یک سری دخترها هم هستند، بچه دارند. بهشون میگن single mom. اینها علاوه براون ۶۰۰ دلار، ۴۰۰ دلار هم بابت هر بچه می گیرن. این هم یک سبک زندگیه و دولت هم جلوی این ها رو نمیگیره. براشون حق حیات و زندگی و حتی عین خر مشروب خوردن قائله!

گفتم مشروبات الکلی. اینجا باید به سن قانونی رسیده باشید تا بهتون مشروب و حتی آبجو بفروشند. اگر به سنتون شک کنند حتما آی دی تقاضا می کنند. مشروب اگر می خرید باید حتما توی پاکت و مخفی باشه، حق خوردنش در خیابون رو هم ندارید. از این نظر کاملا برخلاف اروپاست.

امروز برام کارت دائم حساب بانکی و ۴ تا دسته چک اومده بود. من که توی ایران در هفت آسمون یک ستاره نداشتم، الان مشتری ویژه بانک هستم (!) و ۱۰۰ برگ هم دسته چک مزین به کلمه VIP برام ارسال شده! درمورد قوانین چک هم اینجا خیلی مملکت گل و بلبلیه. به این ترتیب که اگر من چک بی محل بکشم، کسی به من حرفی نمی تونه بزنه! بلکه اون کسی که چک رو از من گرفته گرفتار خواهد شد. خیلی مسخره است! در واقع چک، حواله پوله. این هم تصویر یک چک:

راهنمای اعداد (این ها رو امروز با RBC چت کردم و پرسیدم ها! هر کسی شک داره خودش بپرسه):

1. تاریخ چک (due date)
2. نام دریافت کننده
3. مبلغ چک به دلار، با در نظرگرفتن خورده هاش. مثلا ۱۴۲٫۴۵
4. مبلغ چک به حروف. تا اینجا خب خیلی فرق نداره با ایران، اما این فیلد متفاوته. عدد بالا رو باید به این صورت بنویسید:
   One hundred and forty two——————–45
   طوری که اون ۴۵ بالای ممیز روی عدد ۱۰۰ قراربگیره. اگر هم خورده نداره، دو تا X  بالای عدد ۱۰۰ باید بنویسید.
5. یادداشت برای خودتون. مثلا rent یا اگر قبض پرداخت می کنید، مثلا شماره تلفن مربوط به این قبض
6. امضای خودتون

پشت چک هم برای استفاده کسی که چک رو دریافت می کنه باید سفید بمونه.

کار دیگه ای که انجام دادم، گواهینامه رانندگیم رو بردم دادم برای ترجمه. یک مترجم بسیارخوب و منصف توی تقاطع یانگ و شپرد پیدا کردم به اسم آقای ابراهیمی. گواهینامه ایران و نامه شهرک آزمایش رو صبح بهش دادم (با دوربین ازشون عکس گرفتم و ایمیل کردم، از روی همون ترجمه کرد) و ساعت ۳ عصر حاضر بود. یک وبسایت هم داره که می تونید از طریق همون هم پیداش کنید: http://www.officialfarsitranslation.com. هزینه ای هم که ازمن گرفت، برای دو تا مورد (گواهینامه و نامه شهرک آزمایش) ۷۰ دلاربود که مرام گذاشت و ۶۰ دلار گرفت. یک شکلات هم بهم داد به عنوان شیرینی ورودم به کانادا! تلفنش هم ۴۱۶۹۵۳۶۴۸۸٫ یادتون باشه که این موارد رو توی ایران اگر ترجمه کنید به درد نمی خوره، حتما همینجا باید ترجمه بشه.