نفس سال ۹۴ هم به شماره افتاد

کمتر از یک هفته دیگه، از شر این سال نحس و نکبت بار خلاص میشیم. به جرات می تونم بگم، بدترین سال زندگی من و خیلی دیگه از دوستان و آشنایانم بود. برای خود من، بجز دو اتفاق خوب، فقط ناراحتی بود، گرفتاری و ناملایمات. عمق ناراحتی هایی که تجربه کردم در قالب کلمات نمی گنجه و امیدوارم این بز یا گوسفند عوضی، هرچه زودتر گندش رو از سر همه بکنه و بره به جهنم. از همین تریبون هم اعلام می کنم، با کشتار تکی و جمعی کلیه گوسفندان و بزها موافق هستم و حمایت می کنم!
سالی که مادرم، در دومین روزش ما رو تنها گذاشت…
چند روز بعد از عید خبر مرگ پدر علی رحیمی رو شنیدم،
مادر حسن آقای زارع مرحوم شد،
پدر رویا به رحمت خدا رفت،
پسر ۲۸ ساله دوست مامان ایست قلبی کرد،
مادر حمید آقای زرین فوت شد،
آذین پدرش رو از دست داد،
استاد صادق آینه وند، دکتر مسعود کیمیاگر، پدر مصطفی از رفقای سامان، همسر امیر که در اوج ناباوری و در سی سالگی با داشتن یک دختر بچه کم سن و سال ظرف ۷۲ ساعت با سکته مغزی از دنیا رفت،
حتی سلین دیون هم همسر و برادرش رو به فاصله کوتاهی از دست داد…
بگذریم از نامردی یک نارفیق که عین آب خوردن زد زیر قول و قرارهامون و تعهداتی که خودش بهم داده بود، هرچی بدهی به من داشت رو کلا انکار کرد و تازه طلبکار هم شد! کسی که با هم قرار شراکت گذاشته بودیم و بعد که کار به نتیجه رسید، بخش عمده ای از ماحصل کار رو بالا کشید و گفت تو به من گرونفروشی کردی! بجای اینکه قدردان امانتداری و همکاری من باشه، همه قول و قرارهاش رو زیر پا گذاشت و یکدفعه خودش رو در قامت کارفرما و من رو کارمند دید و به لطف همون پولهایی که به واسطه کار من بدست آورده بود، صداش رو هم برام کلفت کرد، اشکالی هم نداره فقط دوست دارم ببینم خداوند حقش رو چطور در زندگی آینده کف دستش میگذاره.
خبرهای بدی که در مورد بیماری آشنایان شنیدم، از کار بیکار شدن هاشون، اون یکی دو هفته ای که خودم مریض بودم، تب و لرز داشتم و تک و تنها و بدون اینکه کسی رو داشته باشم که یک لیوان آب بهم بده، مشکلات محیط کاری و …
خلاصه خیلی سال مزخرفی بود. امیدوارم دیگه چنین سالی تکرار نشه، برای من و برای تمام کسانی که توی این سال به مشکل برخورد کردن و امیدوارم با تموم شدن این سال نحس، تمام ناملایمات هم به پایان برسن.
تورنتو هم خبری نیست، هوا گرمه در این حد که وسط ماه مارس – که سال گذشته تا زانو توی برف می رفتیم – بدون کاپشن و با پیراهن تابستونی میزنم بیرون و آب هم از آب تکون نمی خوره! احتمالا از اول آوریل با دوچرخه برم سر کار، دیروز که رفتم پارکینگ دیدم کلی خاک روش نشسته. تنبل هم شده ام حسابی، ورزش رو گذاشتم کنار ولی باید دوباره شروعش کنم، اگر دل و دماغش باشه.
چند هفته ای هست با بر و بچه های دبیرستان مفید یکشنبه صبح ها قرار صبحونه داریم، خیلی حال میده و موقعیت مغتنمیه برای تجدید دیدار با دوستان، چقدر لذت بخشه وقتی خودت رو در جمع یک عده آدم فرهیخته، تحصیلکرده، با دین و ایمان و در عین حال کاملا روشنفکر و سکولار می بینی. واقعابه لحاظ بلوغ فکری مثل این دوستان کم پیدا میشن. چیزی حدود ۳۰ نفر از فارغ التحصیلان دوره های مختلف در تورنتو و بیشتر از ۱۰۰ نفر در کل کانادا و خدا میدونه چند نفر در آمریکای شمالی داریم. به قول یکی از دوستان عزیز مفیدی، چه سرمایه هایی از ایران بلند شدن و اومدن کانادا، چه هزینه هایی شده، چه زحمتهایی کشیده شده تا مهندس برق، مکانیک، کامپیوتر، پزشک، دندانپزشک، تاجر، مهندس عمران و … تربیت بشن، همه هم – بجز بنده! – دانشگاه های خیلی معتبر ایران، و دیگه کی برای ایران مونده؟