مهاجرت از دیدگاهی دیگر

هرکسی برای مهاجرت دلیلی داره. یک عده هستند برای آزادی بیشتر مهاجرت می کنن. یک عده برای اینکه اینجا دیگه جای موندن نیست. آدمهایی هستند بخاطر جا نموندن از قافله مهاجرت، برای اینکه دوستان و اقوامشون همه رفتن اون ور آب، برای اینکه پاسپورت و اقامت یک کشور خارجی کلاس داره (خود من اون اوائل دنبال این انگیزه بودم، نه بخاطر کلاسش ولی اقامت و پاسپورت برام مهم بوده و هنوز هم هست). یک عده هم برای آینده بچه ها، حالا گاهی این دغدغه واقعیه و به امید بهبود شرایط زندگی فرزندانشون مهاجرت می کنن، گاهی هم باز بدلیل با کلاس بودن این انگیزه، عنوانش می کنن.
موضوع صحبت من این نیست. می خوام در مورد یک شانس بزرگ صحبت کنم، که البته به قیمت ارزونی بدست نمیاد. وقتی در ایران (یا هرجای دیگه دنیا) زندگی می کنیم، فقط و فقط می تونیم آدمهای اون محیط رو ببینیم. مسافرت های محدودی که گهگاه میریم میتونه تا حد بسیار محدودی ما رو با گوشه هایی از زندگی و فرهنگ بقیه آدمها آشنا کنه، البته به شرطی که این مسافرت تبدیل به تور خرید و پاساژگردی نشه! معمولا هدف خیلی از ما وقتی توی هواپیما میشینیم، سیتی سنتر و مال امارات یا خیابون استقلال و آکسارای برای خرید کردنه! نه اینکه من خودم از این مسافرت ها نرفته ام ها، ولی از همون ابتدا تکلیفم روشن بود که مثلا دو روز دارم میرم ترکیه فقط برای خرید. یک هفته دارم میرم برای گردش و …
وقتی مهاجرت می کنی، شانس زندگی رو داری. اون اوائل که اومده بودم کانادا، صبح زود که بیدار میشدم اول میدیدم توی اتاق خودم نیستم، یادم میومد اومدم خارج، خوشحال میشدم که ایول! بعد فوری به فکرم می رسید که چند روز دیگه باید برگردم؟ و فوری یادم میومد که اینجا محل جدید زندگی منه! اون وقت خوشحالتر می شدم. به همین راحتی، مفهوم زندگی با اون مسافرت چند روزه جدا میشه. و شانس این رو داری که با آدمهای جدید از جنس دیگه در ارتباط باشی.
حالا قصه کانادا و به خصوص تورنتو، یک مرحله از اون هم فراتره. نه تنها اومدی یک جای دیگه، بلکه خود اون جای جدید، ملغمه ای از آدمهای مختلف و افراد مختلف از جاهای جور واجور دنیاست. بارها در پست های قبلیم به این اشاره کرده ام که ما هوشمون بیشتر از کانادایی هاست (و وقتی میگم کانادایی ها، فقط منظورم وایت ها نیست، بلکه کسانی که توی کانادا زندگی می کنن رو در بر میگیره). اما در عین حال می بینی یک سری چیزهایی در اونها بهتر از ماست. فضولی به هیچ عنوان در امورات شخصیت نمی کنن. در این حد که مثلا همکاری من می خواد بپرسه از کجا خوار و بار می خری، قبلش میگه اگر اشکالی نداره جوابم رو بده! مقایسه کنید با اخلاق های بسیار ناپسند بعضی هموطنان، که تا سلام و علیک می کنی، آقا اونجا خوبه؟ چقدر در میاری؟! این دومین سواله و بسیار دوست دارم در پاسخ با مشت وسط بینی طرف رو هدف قرار بدم!
رعایت ادب شهروندی در میان خیلی وایت ها، نکته دیگه ایه که شاید ما آسیایی ها خیلی نداشته باشیم. در محله قبلی وقتی می خواستم از آسانسور بیام بیرون گاهی مجبور بودم بگم فلان فلان شده از سر راهم برو کنار! یا هنوزم توی مترو در برخورد با بعضی آدمها مجبوری بگی از سر راهم برو کنار میخوام پیاده بشم یا سوار بشم. اما توی ساختمون جدیدمون، طرف وقتی می بینه از دور داری میایی برات آسانسور رو نگه می داره. اول صبح با انرژی و قاه قاه خنده باهت خوش و بش می کنه.
دوستی رو هفته گذشته ملاقات کردیم، اون به نکته جالبی اشاره می کرد. می گفت برات به عنوان یک مهاجر، زمانبر خواهد بود تا آدم های دور و برت رو بشناسی و با خصوصیات اخلاقی و ذاتی که دارن، بپذیریشون.یاد بگیری به عقاید مخالفت احترام بذاری یا کاری که من می کنم، بیخیال اثبات حقانیت خودت بشی. طرف رو همینطوری بپذیری و اگر قراره که باهش مراوده ای داشته باشی، نکات مشترک رو بگردی و پیدا بکنی.
چیزی که من امروزه در میان نسل خودم و جوون تر می بینم، درست نقطه عکس اینه. همه سعی می کنن که حقانیت خودشون رو به اثبات برسونن و به هر قیمتی شده. اونی که اهمیت نداره، پذیرش بقیه است. منظورم این نیست از بقیه خوشمون بیاد – نه من هم خودم از خیلی ها خوشم نمیاد. اما این خوش نیومدن نمود بیرونی نداره، نباید داشته باشه. هرچی که فکر می کنی و هر عقیده ای داری، داخل خودت باید باشه.
یک نفر یک مطلب جالبی فرستاده بود، شاید شنیده باشید ولی تکرارش خالی از لطف نیست:

مراحل روشنفکری در خارج از ایران:
۱-تحصیلات عالیه
۲-مدارک معتبر
۳-مطالعات گسترده
۴-اطلاعات عمومی بسیار بالا
۵-جامعه شناسی
۶-نوشتن کتاب
۷-نوشتن مقاله
۸-نظریه های تایید شده
۹-سفر به نقاط مختلف دنیا
۱۰-شخصیت و انسانیت بالا
۱۱- احترام به تمامی مذاهب و عقاید