مدیریت مالی

دوستانی که من رو از نزدیک می شناسن، می دونن که من آدم بشدت مادی گرایی هستم. البته کیه که نباشه؟! همه عاشق پولن، حتی اونهایی که ادعا می کنن خیلی وارسته هستن و اصلا اعتنایی به مال دنیا ندارن. منتها این وسط من شهامتش رو دارم که به این مساله اعتراف کنم! و اصلا هم دنبال پول و ثروت رفتن رو بد نمی دونم. پول برای آدم قدرت، احترام، اعتماد بنفس، راحتی، رفاه و … میاره و پولدار بودن اصلا منافاتی با آدم خوبی بودن نداره.
بگذریم. یکی از مواردی که در میان مهاجرین خیلی می بینم، ضعف مدیریت مالیه. مقداریش بر میگرده به محرومیت هایی که در ایران کشیده ایم، خیلی چیزهایی که برای ما به صورت افسانه در اومده بود، اینجا به راحتی در اختیار شماست. و چی از این بهتر؟! خیلی از برندهایی که یادگار زمان بچگی ما هستند – و شاید جوون تر ها اسمشون رو هم نشنیده باشن – می بینید که توی کانادا هنوز دارن به حیاتشون ادامه میدن. مثلا خیلی از ماها هنوز پودر رختشویی رو به اسم تاید می شناسیم! ولی بسیاری از ما تا زمانی که ایران بودیم، نمی دونستیم واقعا برندی به اسم تاید وجود داره و هنوز هم داره به تولید محصول ادامه می ده (من خودم یک بسته کوچولوی تاید روز توی خونه خاله ام دیده بودم، شوهر خاله ام از زمان شاه نگهش داشته بود!)
این مساله (فراوونی نعمت خدا!) از یک طرف، تبلیغات چپ و راست شرکت ها برای تشویق آدمها به خرید هم از طرف دیگه، همه دست به دست هم میدن که: آقا حالشو ببریم! بریم و اون پولهایی که شاید ریال به ریالش رو به زحمت کسب کرده بودیم، تبدیل کنیم به چیزهایی که دلمون می خواد. توجیهات چپ و راست هم که سرجای خودش: مگه چند سال زنده ایم؟ بابا اومدم اینجا که حالش رو ببرم دیگه! حالا خدا بزرگه، یک طوری میشه و …
من یک شانس بزرگ در زندگی ام داشته ام، و اون این بوده که در ایام دانشگاه، در بازار فرش تهران کار کرده ام. قصه اش خیلی مفصله، اما چیزی که از اون دوران برای من به یادگار موند، روش مدیریت مالی هستش، که از بزرگان بازار یاد گرفتم. این افراد آدمهای پولداری بودن، که با رانت خواری و ارث پدری ثروتشون بدست نیومده بود، آدمهایی بودن که شاید چندین نسلشون در بازار کار کرده بود و خودشون هم با زحمت و درایت، ثروتشون رو بدست آورده بودن.
متاسفانه شاید این امکان برای همه فراهم نباشه که توی چنین محیطی کار بکنن و تجربه کسب کنن. اما سال گذشته یوسف یک کتاب بهم معرفی کرد، که بسیار کتاب جالبی بود. جالب بودنش برای من به این دلیل بود که وقتی خوندمش، دیدم چقدر مفاهیم مطرح شده در این کتاب، به چیزهایی که من در بازار می شنیدم و سعی کردم در زندگی خودم پیاده شون کنم، شباهت داره. اسم کتاب، پدر پولدار، پدر فقیر (rich dad, poor dad) و نویسنده اش رابرت کیوساکی است و خوندنش رو به همه توصیه می کنم. توی اون کتاب خیلی ساده، اصول مدیریت مالی رو به آدم آموزش میده. بسیاری از آدمهایی که دور و برم دیده ام و می بینم، این مدیریت مالی رو بلد نیستن. با دیدن آگهی مزدا، که دو هفته یکبار ۱۶۰ دلار بده و سوار مزدای مدل ۲۰۱۵ بشو، با کله میفته توی چاهی که شرکت مزدا براش تدارک دیده! با دیدن آگهی راجرز، که میگه بیا از من خط موبایل بگیر و همراهش آیفن ۶ رو بهت رایگان میدم، فوری مسحور میشه و دو سال خودش رو اسیر راجرز شارلاتان حقه باز می کنه. با دیدن آگهی کارت های اعتباری رنگ و وارنگ، هزار و یک جور دوز و کلک سوار می کنه که بدهیش رو بالا ببره و …
عزیز دلم، موعد پرداخت بدهیت روز قیامت هم که باشه، باز فرا می رسه. اون بانکها و شرکت های کارت اعتباری عاشق چشم و ابروی خوشگل تو نیستن که بهت اعتبار رایگان بدن، جنابعالی هم بری با خیال راحت همه اش رو آت و آشغال بخری. مشکل کارت اعتباری که توی خارج از ایران بشدت رایجه، اینه که پولی رو خرج می کنی که مال تو نیست! و زمان پس گرفتنش که بشه، هیچ رحم و مروتی در کار نیست. بانک بهت سالی یک درصد سود میده، اما ویزا و مستر کارت از روز بیست و دوم، بر مبنای حداقل سالی ۲۱ درصد سود پولشون رو از جنابعالی می گیرن. برداشت نقدی هم که از همون لحظه اول، ۲۲ درصد به پات می نویسه.
باور کنید مدیریت مالی، مخصوصا برای تازه واردین، از پیدا کردن کار هم مهمتره. اگر انضباط مالی نداشته باشی، وارن بافت هم که باشی باز همیشه یک پات لب پرتگاهه.

اگر دوست داشتید، در مورد مدیریت مالی و همینطور سیستم های کردیت کارت و بانکی اینور آب بیشتر می نویسم. طبیعتا توی کامنت ها باید اعلام کنید. اگر هم این مطالب حوصله تون رو سر می بره، می تونم براتون از کنسرت جواد یساری و گوگوش و سایر دلقک ها بنویسم!