سریال دنباله دار کاریابی – قسمت نهم

همونطوری که گفتم بعد از دریافت پیشنهاد کاری رندل، با اکسس تماس گرفتم که در مورد قرارداد راهنماییم کنن. به محض دریافت نامه تبریک جنیا، بهش زنگ زدم. از خودم خوشحالتر بود! گفت روزم رو ساختی (you made my day). قرار شد تلفن یک نفر رو بهم بده و ۱۵ دقیقه بعد تماس با اون بنده خدا برقرار شد. توی متن قرارداد مطلبی نوشته شده بود که “در صورت تمایل به ترک کار از طرف کارمند، لازم است یک ماه زودتر اطلاع داده شود. این به شرطی خواهد بود که پروژه نیمه تمامی در دست او نباشد”. همین شرط آخر به نظر خودم مشکوک می اومد (به هرحال انقدر در ایران مار خورده بودم که در مقابل کانادایی جماعت، افعی باشم!) اتفاقا مشاور حقوقی هم نظرم رو تایید کرد. منتها تفاوت در اینجا بود که اون بهم گفت: نگو این شرط رو قبول نداری. ازشون مودبانه بپرس، ممکنه بیشتر توضیح بدید؟! من اگر خودم بودم خیلی سفت و سخت و قاطعانه می گفتم این رو یا حذفش کن یا من نمیام! ولی خب این روش بهتر بود. ایمیل رو برای رندل فرستادم و راه افتادم به سمت خیابون یونیورسیتی برای مصاحبه بعدی. از شهرداری لعنتی هم که خبری نبود. دیرم شده بود، برای همین بجای ایستگاه یونیورسیتی، دنداس پیاده شدم و از خیابون دنداس رفتم، سر راه از جلوی ۱۰۸idea space هم گذشتم، مواظب بودم کسی من رو نبینه! مصاحبه بد نبود، با پسر خوبی گپ زدیم و برنامه نویسشون هم که تنهایی یک سیستم براشون درست کرده بود اونجا بود. کارشون تولید گیاهان دارویی بود و یک سیستم فروش این گیاهان به مردم رو راه انداخته بودن، جالب بود که حتی همین گیاهان باید با تجویز دکتر فروخته میشد، اینطوری نبود که حالا چون طب سنتیه و این حرفها، هرکی هر چی دلش می خواد بخره!

همونطوری که گفتم، بابت داشتن یک پیشنهاد شغلی، خیلی شکم سیر رقم حقوق درخواستیم رو اعلام کردم. کاری که قبلا نمی کردم، قبل از اون در کمال تواضع!!!! می گفتم هرچی شما بفرمایید (و یک عده عوضی هم به خودشون اجازه می دادن گنده تر از قد و قامتشون حرف بزنن و حرف مفت تحویل می دادن، طبیعتا با جواب منفی من مواجه میشدن! و فرصت کار کردن با من رو از دست می دادن). خداحافظی کردیم و اومدم بیرون، دیدم رندل برام پیغام گذاشته و یک سری حرفهای کلیشه ای که آره این مورد قرارداد چیز خاصی نیست و من مطمئنم که هیچ وقت سر این مساله به مشکلی نمی خوریم و … دوباره با مشاور حقوقی اکسس صحبت کردم و تصمیم گرفتم کار رو یکسره کنم، و باز در کمال کله شقی، تصمیم گرفتم بجای ایمیل بهشون زنگ بزنم! فکر کنم خواست خدا بود که رندل اون زمان جواب تلفن رو نداد، من هم خیلی ریلکس براش پیغام گذاشتم که تکلیف رو یکسره کن، استخون لای زخم نذار. یا رومی روم، یا زنگی زنگ. آخرش من هم یک سری حرف های کلیشه ای تحویل داده که جنین است و چنان است و به مشکل نخواهیم خورد و این حرف ها.

رسیدم خونه، دیدم که ایمیل زده: آقا اون پاراگراف رو کلا حذفش کردیم! حالا هستی یا نه؟ گفتم فردا می بینمت!

نکته اول: داستان کاریابی اینجا به پایان می رسه. اما هنوز چیزهایی هست که ادامه دارد!

نکته دوم: اگر انقدرررررررررررررررررررررررررررررر سختتونه، جان هرکسی که دوست دارید، باور بفرمایید من راضی به زحمت شما نیستم که انگشتان مبارک رو در حد ۳۰ ثانیه خسته بفرمایید و کامنت بذارید. من و دیگران رو شرمنده الطاف بی نهایت و بیکران خودتون نکنید، باور کنید عرق شرم به پیشانیم میشینه وقتی می بینم بعضی ها علیرغم میل باطنی شون، فقط بابت اینکه می دونن من عاشق اینم که کامنت های خواننده ها رو بخونم، لطف می کنن و از سر بزرگواری یکی دو جمله می نویسن!
می دونید که، من فقط و فقط دوست دارم کامنت خواننده هام رو ببینم، اصلا هدفم این نیست که از توی همین کامنت ها بفهمم چه چیزهایی بدرد بقیه می خوره، یا همون کامنتها ممکنه مطالب مفیدی برای دیگران داشته باشه. بنابراین خوشحال میشم اگر این بار گران رو به دوش نکشید و کامنت نذارید، چه کاریه خب که به بقیه هم چیزی یاد بدیم!