دوستان و مهاجرت

یکی از چیزهایی که در مهاجرت ممکنه تغییر کنه، دوستی و رفاقت آدم ها با همدیگه است. خیلی آدم ها که ممکنه باهشون نزدیک یا حتی فامیل باشی، وقتی پای مهاجرت میاد وسط، علاقه شون رو فراموش می کنن. خودشون رو از بقیه قایم می کنن، تماس ها رو بی جواب میذارن و خلاصه آدم جدیدی میشن که از روابط گذشته خودش گریزانه و علاقه ای بهش نداره.

دلیلش برای هرکسی یک چیزی می تونه باشه. ممکنه به این دلیل باشه که سبک زندگیشون تغییر کرده و با اونی که تا بحال بوده فرق می کنه و از ترس قضاوت دیگران ترجیح میدن که با افراد قدیمی ارتباطشون رو قطع کنن. تمایل دارن همونطوری که زندگی رو جدید کردن و دارن از اول میسازنش، ارتباطاتشون رو هم از اول بسازن. قدیمی ها رو مثل بقیه چیزها دور بریزن و جدیدترشون رو پیدا کنن. این امر می تونه بدلیل نادیده گرفتن حریم خصوصی زندگی افراد باشه که در این پست بهش پرداخته ام و متاسفانه چیزیه که وجود داره و کاریش نمیشه کرد. تا وقتی این فرهنگ احترام به حریم خصوصی دیگران بین ما جا نیفتاده باشه این معضلات هست و نمیشه مردم رو بابت قطع ارتباطشون ملامت کرد.
متاسفانه افرادی هم هستند که فقط تا زمانی که نیاز دارن، دوست شما هستن. به محض رد شدن خرشون از روی پل، دیگه نام و نشانی ازشون باقی نمی مونه. این افراد، مقوله رفاقت و دوستی و کمک به دیگران رو به گند میکشن و متاسفانه تاثیر منفی این زالو ها، برای سایر افراد باقی می مونه. کسی که یک بار از چنین فردی لطمه خورده، دیگه برای افراد دیگه هم پا پیش نمیذاره و بنابراین این افراد فقط یک نفر رو آزرده نمی کنن، بلکه باعث توقف یک رفتار انسان دوستانه میشن. خود من با یکی از این عوضی ها برخورد داشتم، نه تنها من بلکه افرادی که من بهش معرفی کردم و کمکش کردن رو کلا پیچوند. وقتی اومد تورنتو، توی شهر بلد نبود راهش رو پیدا کنه و بابت پیدا کردن خونه و کار و … کلی مزاحمت برای من و افراد دیگه ایجاد کرد، بعد از اینکه کارت اقامتش برای من پست شد و بهش تحویل دادم، رفت و دیگه پشت سرش رو هم نگاه نکرد.
من به شخصه، با دوستانی که بعد از مهاجرت هم دوست موندن ارتباط رو حفظ کردم. حتما این مطلب رو شنیدید که همه چیز تازه اش خوبه، مگر رفیق. برای بسیاری از ما مهاجرت به معنی جدا شدن از خانواده است، جدا شدن از کسانی که هم خون ما هستند و از اون ببعد کانال ارتباطیمون میشه اینترنت و وایبر و فیس بوک. منتها هیچی جای روابط انسانی رو نمی گیره و اینجاست که اون دوستان قدیمی ارزش خودشون رو بیش از قبل نشون میدن. به دوستانم می بالم، وقتی توی فیس بوک اعلام می کنم که برای کاری نیاز به همراه دارم و یکدفعه ۱۰ نفر آدم اعلام آمادگی می کنن و کار به جایی میرسه که علی شاکی میشه و به خودش بد و بیراه میگه که چرا به اون چیزی نگفته ام و توی فیس بوک درخواست کمک کرده ام. بقیه دوستان هم محبت دارن و خلاصه اینکه احساس نمی کنم تنها هستم.
آدمهای زیادی هستند که قبل از مهاجرت شما، با هم دوستی دارید. آدمهایی هستند که وقتی در شرف اقدام برای مهاجرت هستید براتون کلی تعارف تیکه پاره می کنن و بهتون اطمینان خاطر میدن که “بلند شو بیا خیالت راحت باشه”، ولی وقتی که قضیه جدی میشه دیگه میرن و پیداشون نمیشه. در مقابلش، آدمهایی هستند که شاید حتی انتظارش رو هم ندارید، ولی حتی لازم نیست که نیازتون رو به زبون بیارید. شاخک های این آدمها انقدری قویه و انقدر مرام دارن، که نگفته به کمکتون میان. قدر این آدمها رو بدونید و سعی کنید خودتون هم یکی از این آدمها باشید (این رو با خودم هم هستم).