حمایت از کسب و کار در کانادا

توی ایران معمولا رسم این بود که اگر کسی با ایده ای جدید یا بر اثر تلاش مستمر، در عرصه بیزنس و کسب و کار موفقیتی بدست میاورد، بصورت خودکار تعدادی دشمن پیدا می کرد، از دوستان و آشنایان و فک و فامیل بگیر، تا اداره اماکن و نمیدونم شهرداری و غیره. به همه چیزش ایراد می گرفتن، پی در پی براش مانع و اشکال ایجاد می کردن، با حسادت کردن و انواع و اقسام انگ ها و تهمت هایی که به ذهن بیمارشون خطور میکرد بر علیه اون بدبخت سماشی می کردن و خلاصه پدری از طرف در میاوردن که یا بعد از مدتی مجبور میشد در کمال ناراحتی و سرخوردگی کسب و کارش رو جمع کنه، یا اگر زورش می رسید با این افراد برخورد کنه و در این کارزار بر اونها پیروز بشه، صد البته در شهر اردکها، همه دوست دارن بجای شنیدن صدای بلبل و قناری، کواک کواک اردکهایی مثل خودشون رو بشنون و بنابراین موفقیت اون آدم، همراه میشد به یک جنگ دائمی و فرسایشی با عوامل مزاحمی که هر از چندگاهی براش مصیبت و دردسر خلق می کردن. اضافه کنید به این موارد، کپی برداری از ایده های اون آدم و رشد قارچ گونه کارهای مشابه.
مثالی براتون بزنم، اولین بار سال ۱۳۸۴ بود که اسم سایت ایستگاه رو از دوست عزیزی که مدیرعامل شرکت طرح و پردازش مینا بود (و قبلا یادمه میومد و وبلاگ رو هم می خوند، الان رو نمی دونم – حامد جان اگر هنوز خواننده این مطلب هستی، ارادتمندیم!) شنیدم. یک آدم خوش فکر اومده بود و یک سیستم آگهی آنلاین درست کرده بود و سایتش خیلی زود تونسته بود موقعیت خیلی خوبی پیش بازدیدکننده های ایرانی پیدا کنه، طوری که روزانه بالای ۲۰۰ هزار نفر سایتش رو میدیدن! خب این موفقیت خیلی بزرگی بود و من هم از مدل کاریش خیلی خوشم اومده بود. کمی بعد، من وارد شرکت پرداخت الکترونیک سامان شدم و در جایی نشستم که تمام تجارت الکترونیک ایران – با توجه به پیشتازی و نو آوری هایی که اون زمان شرکت پرداخت الکترونیک سامان داشت و منهم جزئی از این حرکت بودم – به واسطه ما انجام می شد. ده ها نفر و شرکت اومدن و از ما درگاه پرداخت اینترنتی گرفتن، تا برن و همون کار آقای کیایی – مالک سایت ایستگاه – رو انجام بدن. توی جلساتی که گهگاه با این افراد داشتیم، یک مشت آدم ابله و متوهم رو میدیدم، که فقط اومده بود همون ایده ایستگاه رو برای ما شرح میداد و مثلا خلاقیتی که بکار برده بود این بود که به آگهی صدا هم اضافه کرده بود! یک امکان کاملا چرت و بی معنی که هیچ کاربردی هم نداشت. قیافه این افراد دیدنی بود، با آنچنان امیدواری و بهتر بگم توهمی در مورد کارشون حرف میزدن، که اگر ناوارد بودی فکر می کردی از همین فردا طرف قراره پول پارو کنه! یادمه مدتی محدودیت تراکنش روزانه داشتیم، فکر می کنم روزی ۲ میلیون تومان بود. اکثر این افراد دادشون در میومد که آقا این عدد برای ما خیلی کوچیکه! ما کلی تراکنش داریم! و نشون به اون نشونی که بغیر از تراکنش های تستی خودشون، دیگه خبری نمی شد. اکثر این افراد هم در صحبت هاشون، صحبت از این می کردن که سیستم ایستگاه بدرد نمی خوره، بیایید سیستم ما رو ببینید!
حالا امروز خبری می خوندم در مورد یک آبجوسازی در منطقه لسلی ویل تورنتو. یک زن و شوهر یا حالا نمی دونم دوست دختر و دوست پسر، به اسم مندی و مارک مورفی این بیزنس رو راه اندازی کردن و الان سر و صدای یک عده از همسایه هاشون دراومده که مشتری های این کسب و کار، خیلی سر و صدا می کنن و حضورشون در خیابون و صف کشیدن برای خرید آبجو، برای ما دردسر ساز شده. شکایت به شهرداری منطقه رسیده و مامورین شهرداری نیومدن با سد معبر مبارزه کنن و بساط اینها رو بریزن پشت وانت و با خودشون ببرن، بلکه یکی از اعضای شورای شهر به اسم پائولا فلچر، در جلسه شهرداری از این بیزنس تمام قد دفاع کرده. گفته این یک بیزنس بسیار بسیار خوب و موفقه، کاری که ما باید انجام بدیم اینه که کاری کنیم برای همه بصورت برد – برد باشه.
صاحبان کسب و کار، یعنی همون مندی و مارک از همون اول کار سعی کردن که همسایه های خوبی باشن: سطل آشغال برای ته سیگار مشتریهاشون در راه نصب کردن، برای همسایه ها تابلوی توقف ممنوع تهیه کردن تا مشتری ها جلوی خونه هاشون پارک نکنن (مقایسه کنید با میادین تره بار شهرداری تهران، که شهرداری میومد توی یک منطقه ای کلی مغازه راه می انداخت، بعد هیچ فکری بحال پارکینگش نمی کرد و تمام اون بندگان خدایی که همسایه این میدون تره بار بودن، باید جور شلوغی و ترافیک و پارک کردن مشتریان این مغازه ها رو می کشیدن)، صدای موسیقی (که توی تمام فروشگاه های تورنتو می شنوید) رو خیلی ملایم کردن و خلاصه هر کاری از دستشون بر میومده انجام دادن که مخل آسایش مردم نشن. قانونا هم تا ساعت ۱۱ شب می تونن کار کنن اما باز برای رفاه حال همسایگان، تا ۹ شب بیشتر باز نیستند.
این بیزنس، برای ۱۲ نفر اشتغال زایی کرده، بنابراین شهرداری و مقامات دولتی ازش حمایت می کنن، نمیان تشکیلات رو پلمپ کنن! برای همسایه های ناراضی هم، قراره در شورای شهرداری تصمیم گیری کنن تا رفاه اونها هم مختل نشه. و بقیه همسایه ها هم، از این کسب و کار ناراضی نیستند، کسی به موفقیت این زوج حسادت نمی کنه، چرا که این کسب و کار اولا باعث بالاتر رفتن امنیت در اون منطقه شده (بدلیل تردد و ازدحام جمعیت) و دوما، وجود این کسب و کار باعث ترقی قیمت املاک مجاورش شده. همه دست به دست هم داده اند و هم کاسب داره بیزنسش رو می کنه، هم امنیت و ارزش افزوده املاک منطقه بالاتر رفته، هم اشتغال زایی شده و هم حمایت دولتی هست که مشکلات کوچیکی که وجود داره، برطرف بشن. کی ما قراره این چیزهای بدیهی رو یاد بگیریم، نمی دونم!