برگشتم

مدت طولانی میشه که ننوشتم. جذابیت های اولیه کانادا برام تموم شده بود و دیگه زندگی رو باید شروع می کردم. فاز جدید از مهاجرت، که بزرگترین مشکل سر راه هم هست، برام شروع شده بود. کلاس های اکسس که تموم شد شروع کردم اقدام برای کار. با توجه به روحیات و خلق تنگم، ترجیح دادم یک مدتی ننویسم، چون خودم احساس می کردم فضای عمومی این وبلاگ مثبت بوده و هست، و ترجیح دادم این فضا رو خراب نکنم. تصمیم گرفته بودم تا زمانی که کار پیدا نکرده ام و ذهنم مرتب نشده، چیزی ننویسم. بنابراین الان که این متن رو دارم می نویسم، می تونید حدس بزنید که کار پیدا کرده ام!

قصد دارم راهی که رفتم، تجربیاتی که کسب کردم، ناکامی هایی که باهشون روبرو شدم رو تعریف کنم. شاید به درد شما هم خورد. برای این پست، چند تا توصیه دارم که شنیدنشون خالی از لطف نیست:

• هرقدر می خواهید غر بزنید! هرقدر می خواهید بد و بیراه بگید. هر قدر می خواهید عصبانی بشید. فقط یادتون باشه، ناامید نشید! من همه اون کارها رو کردم، ولی شخصیتا اینطوریم که اصلا نمی دونم ناامیدی چیه. استراتژیهام رو عوض کردم، با آدمهای مختلف مشورت کردم، داد وبیداد کردم، با پررویی تمام با شرکتها و آدمها رابطه برقرار کردم، ولی ناامید نشدم. مسخره بود، آدمی مثل من، در مقابل مملکتی مثل کانادا تسلیم بشه؟!!!! اصلا و ابدا!

• قدر و قیمت خودتون رو بدونید. خیلی وقتها وسوسه میشید که این کار رو قبول کنم! حالا حقوقش کمه، اشکال نداره. حالا راهش دوره، مهم نیست. حالا ازش خوشم نمیاد، از هیچی که بهتره. من این کار رو نکردم و به کسی هم توصیه نمی کنم این راه رو بره. برخلاف چیزی که در ایران بوده ایم، اینجا لذت بردن از کار، یک باید هستش. یکی دو جا که مصاحبه رفتم، طرف رسما بهم گفت: من فکر نمی کنم از این کار خوشت بیاد! کانادایی ها اصلا مثل ما ایرانی ها فکر نمی کنن که: کار کاره، باید انجامش داد. عقیده دارن باید به کار علاقه داشته باشی تا خودت رو وقفش کنی. مسخره به نظر میاد، ولی خب اینجا قانونش اینه. از اون طرف هم بهش نگاه کنید، خیلی خوبه. چون اگر کاری که دوست داری رو پیدا کنی، یقینا با علاقه سرکارحاضر میشی، دیگه فقط به چشم کار و محل درآمد بهش نگاه نمی کنی و از لحظات اون کار هم لذت می بری.

• بسیاری از جاب پست هایی که می بینید، سرکاری هستند! برای این مساله خودتون رو آماده کنید. من ۲۰۰ تا رزومه فرستادم! و ۲۰ تا مصاحبه از این ۲۰۰ تا رزومه دراومد. از این ۲۰ تا هم، ۲-۳ تاشون به نتیجه نهایی رسید که به تدریج تعریف می کنم.

• اصلا دلیلی نداره خودتون رو پایین بیارید. انعطاف پذیری خیلی خوبه، اما به این معنی نیست که اگر مثلا یک متخصص برنامه نویسی با ۱۰ سال سابقه کار هستید، برید برای یک کار اقدام کنید که مخصوص تازه کارهاست. مدیر اگر هستید، می تونید کار مدیریتی هم پیدا کنید (که برای من این اتفاق افتاد). ولی باید صبر داشته باشید، و بازم میگم، نا امید نشید. هر اندازه سمتتون بالاتر باشه، دستیابی بهش هم سخت تره اما اصلا به این معنی نیست که نشدنیه. اتفاقا خیلی هم شدنیه.

منتظر نوشته های آینده ام باشید!