باز هم تورنتو

از خیابون پاسداران با اون ترافیک مزخرف و اعصاب خوردکنش، فقط یک خاطره باقی مونده. ترافیک دندس، با اینکه یکی از خیابون های ناف داون تاونه، اصلا به چشمم نمیاد. شاید یکی دو سال دیگه بنظر منم این خیابون شلوغ بیاد ولی الان که مقایسه می کنم، مشابه ترافیک خیابونهای شهرک اکباتانه!
۵ دقیقه بعد از اینکه از شرکت میزنم بیرون، میرسم به خیابون یونیورسیتی. یک خیابون درندشت عریض، که خیلی ازش خوشم میاد. ایستگاه سنت پاتریک همینجاست، باید برم پایین سوار مترو بشم.

گاهی وقتها یادم میره کجا هستم. گاهی حس می کنم از اولش همینجا بودم. یادم میره که برای رسیدن به این مملکت و این شهر چقدر صبر کردم و چه چیزهایی رو قربانی کردم. شهر برام جالب میشه، و وقتی ازش خوشم میاد یادم میفته که من مهاجرت کردم و اینجا خونه جدید منه. تابلوی بزرگ BMO (بانک مونتریال) رو که می بینم، تبلیغات خفن میدون دندس رو که می بینم، توی خیابون بلور بین فروشگاه های مخوف ترین برندهای دنیا که قدم می زنم، یادم میفته که از جای دیگه ای اینجا اومدم. یادم میاد که توی ایران، پرادا، مون بلان، گوچی و لویی ویتون رو فقط روی کالاهای در پیتی میدیدم که با نازلترین مواد اولیه ساخته شده بودن و تولید کننده صرفا با ناشیگری، لوگو رو تقلید کرده بود. جالبه، هم توی میدون رازی تهران کیف پرادا می فروشن، هم توی خیابون بلور تورنتو. تفاوتش اینه که جنس کیف فروشی تهران ۶۰ هزار تومن بود و جنسی که توی بلور می فروشن، ۶ هزار دلاره.
نمیدونم، شاید اگر روزی از تورنتو برم، شاید اگر روزی به ایران برگردم (که در حال حاضر روی این تصمیم هستم)، دلم برای این ساختمونها تنگ بشه. همون ساختمونهایی که اگر بخوای بلندیشون رو ببینی، باید به احترامشون کلاه رو از سرت برداری، برنداری خودش میفته! خیابونهای پهن شهر، که این ساختمونها رو توی دلشون جا دادن هم از جمله چیزاییه که دلم براشون تنگ میشه. خیابونهایی که بخاطر این ساختمونهای بلند، هرقدر هم پهن باشن، بازم بنظرت تنگ میان.