اندکی در باب خانواده

خب، بنده مجردم و از هفت دولت آزاد! اما فکر می کنم بیشتر خوانندگان این وبلاگ جزء متاهلین هستند، بعضی ها بچه هم دارند و بدلیل اینکه من تجربه ای در مورد زندگی مشترک ندارم، خیلی اوقات ممکنه سوالاتی براشون پیش بیاد که متاسفانه من نمی تونم در موردشون صحبت کنم.اما جسته و گریخته، چیزهایی در مورد زندگی خانوادگی در کانادا شنیده ام که بصورت پراکنده، توی این پست میخوام در موردشون حرف بزنم.
وقتی مهاجرت می کنید، بسیار مهمه که کل خانواده این مساله رو پذیرفته باشه. اتفاقی که گاهی وقت ها متاسفانه شاهدش بوده ام اینه که main applicant مهاجرت همه بار سختی ها رو به دوش میکشه و بقیه همه تماشاگر راز هستند، تماشاگر هم نیستند، تماشاگر نما هستند! یعنی همون استانداردهای زندگی و همون توقعات و خلاصه همون چیزهایی که ایران داشتند رو اینجا هم می خوان و تازه دنیای جدیدی هم که باهش آشنایی پیدا کردن  کلی جذابیت داره که اونها رو هم می خوان! نتیجه این میشه که متاسفانه خیلی شاهد از هم پاشیدن زندگی ها هستم، افرادی که تا توی ایران بودن به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی می کردن، پاشون که میرسه اینجا بعد از یک مدتی هرکسی ساز خودش رو می زنه و کار به جدایی و این قصه ها می کشه. آقایون خواننده، این زیاده خواهی که مثال زدم، فوری نگید منظورش خانم هاست و قیافه حق بجانب بگیرید ها! مورد داشتیم خانم اقدام کننده اصلی مهاجرت بوده و آقا معلوم نیست به چه دلیلی و با چه نیتی موافقت کرده، بعد که رسیدن اینجا چون زبان بلد نبوده یا زمینه کارش طوری نبوده که بتونه زود شغلی پیدا کنه، کنار نشسته و تازه مدام هم غر زدن و نق نق کردن که این چه جاییه که اومدیم و این حرف ها.
بنده متاهل نیستم ولی فکر می کنم جزء اون حرف های شیک و خیلی با اتیکتی که قبل از زندگی مشترک دو نفر با هم مطرح می کنن، اینه که در کش و قوس زندگی باید پشت همدیگه باشن. این مساله در زمان مهاجرت و بخصوص اون اوائل مهاجرت مقوله بسیار مهمیه، توجه به این نکته که دو نفر آدم در کنار هم، به همدیگه روحیه بدن، هوای هم رو داشته باشن، وقت خستگی و درموندگی و استیصال به داد هم برسن، در گذر از این مرحله نقش بسیار مهمی ایفا می کنه. یکی از دوستانم بود، خیلی دنبال این مساله بود که از ایران مهاجرت کنه و مقصدش هم استرالیا بود. شوهرش رو هم این بنده خدا هل داد ولی اون خیلی اهل این برنامه ها نبود. نتیجه این شد که خانم رفت استرالیا، آقا هم برگشت ایران، هر دو برای خودشون جداگانه زندگی می کنن! آقا نمی خواست کارش در ایران رو رها کنه، خانم براش خیلی مهم بود که مهاجرتش رو به سرانجام برسونه و اون چیزی که این وسط کمرنگ شد، زندگی مشترک بود. شانسی که آوردن، بچه نداشتن وگرنه فکر کنید که چه مصیبتی گریبانگیر این خانواده می شد.
این مساله رو خیلی خیلی جدی بگیرید. هر دو نفر (و اگر بچه بزرگ دارید، هر چند نفر) باید آمادگی زندگی در شرایط جدید و مهاجرت رو داشته باشن. توجه هم داشته باشید که اینجا، بچه پادشاهه، خانم بعد از اون پادشاهه، سگ و گربه و جک و جونور بعد از خانم پادشاهن، و تکلیف آقا هم این وسط مشخصه که چیه! کاری ندارم که اینا خوب می کنن یا روال زندگی ما در ایران درست بوده، قرار نیست در زندگی مشترک از افراد خانواده باج بگیریم (یا من اشتباه می کنم؟!) باید همه یکی باشن و با کمک به همدیگه کوله بار عشقولانه رو بلند کنن. وگرنه خانمی که الان داری لبخند میزنی و فکر می کنی که ایول عجب جای خوبیه این کانادا، برسم اونجا می تونم دهن شوهره رو سرویس کنم، واقعا زندگی مشترک و دلیلی که از روز اول این سبک زندگی رو به تجرد ترجیح دادی این بوده که دهن شوهره رو سرویس کنی؟! دارم در نقش یک مشاور خانواده ظاهر میشم !!! که هیچ تجربه ای هم در اون ندارم، ولی اگر در ایران زندگی شکننده ای داشتید اینجا برسید ممکنه خیلی راحت اون زندگی پودر بشه.
از این نظر، یعنی اگر همسرتون آمادگی برای مهاجرت نداره، کارتون می تونه بسیار بسیار دشوارتر از مجردها باشه. کسی که مجردی میاد اینجا، خودشه و خودش. مشکلات و سختی هاش برای یک نفره. اما وقتی دو نفر و بیشتر شدن، ممکنه در مواجهه با ناملایمات دو تا فکر به جنگ مشکلات برن، ممکن هم هست علاوه بر مشکلات مهاجرت و سختی ها این راه، درد عدم همراهی اونی که روش حساب کرده بود هم به مشکلاتشون اضافه بشه.