Bike Trade Show

در ادامه پست قبلی، باید ابتدا بگم شرکت ما یک برنامه ای برای تولد کارکنانش داره و اون اینکه به شرط سه ماه کار کردن، در تاریخ تولدمون می تونیم تا ۵۰۰ دلار برای مقاصد ورزشی یا الکترونیکی هزینه کنیم و پولش رو از شرکت بگیریم. از طرفی امسال و با گرم شدن هوا در ماه آوریل و می، دیدم امیلی هر روز صبح با دوچرخه میاد سرکار. طبیعتا زمانی که تورن هیل زندگی می کردم منطقی نبود به رفت و آمد با دوچرخه فکر کنم ولی وقتی اومدم میدتاون، منطقی شد. جزء اون مواردی که شرکت حاضره بابتش ۵۰۰ دلار در روز تولد تقبل کنه، دوچرخه بود و من هم از مدتی قبل به فکر افتادم یک دوچرخه بخرم.
از همون بچگی این دوچرخه های دنده ای خیلی بنظرم چیزهای جالب و باحالی میومدن. یادمه پسر داییم یدونه از همون ها رو داشت (البته نه از این بزرگ ها، کلا ۳ تا دنده هم فکر کنم بیشتر نداشت ولی کلا چیز جالبی بود اون موقع) و من همیشه دلم می خواست همچین چیزی داشته باشم، خصوصا که گاهی وقت ها بدجنس میشد و نمی داد به ماها سوار شیم! وقتی قضیه برام جدی شد، اول فروشگاه هایی که ازشون خرید میکردم جلوی نظرم اومدن. یک روز با آقای مصطفایی که گپ می زدیم، بهم گفت فلانی، اگر خواستی دوچرخه بخری برو سراغ دوچرخه فروشی. بیخیال کندین تایر و والمارت و این “همه چیز فروشها” بشو.
شروع کردم به پرس و جو و یکی از همکاران گفت که قبلا در یک فروشگاه دوچرخه کار می کرده. یکروز هم با هم رفتیم و چند تا دوچرخه رو توی کندین تایر با هم نگاه کردیم و نکات جالبی در مورد دوچرخه برام گفت. از جمله اینکه برای دوچرخه هم مکانیسم ترمز دیسکی طراحی شده و بجای اون دو تا لاستیکی که به کناره های چرخ می مالید تا در اثر اصطکاک، دوچرخه رو متوقف کنه، مشابه اتوموبیل ترمزهایی طراحی شده که روی دیسک فلزی کوچیکی که به چرخ متصل شده عمل می کنه و به این ترتیب در هوای بارونی و زمین های خیس می تونی مطمئن باشی ترمز به خوبی عمل می کنه. یا مثلا جنس دوچرخه چطور باشه که وزنش رو سبک کنه، اصلا چند مدل دوچرخه داریم (کوهستان، جاده ای، ورزشی، روزمره یا commute و …). از یک سری قوانین هم گفت، که مثلا داشتن چراغ و زنگ اجباریه و اگر نداشته باشی، به ازای هرکدوم پلیس ۵۰۰ دلار جریمه ات خواهد کرد!
هفته گذشته تصمیم گرفتم برم و کار رو تموم کنم. کلی وب سایت زیر و رو کرده بودم و دهنم از تنوع و همینطور قیمت های دوچرخه ها باز مونده بود! یک دوچرخه حرفه ای چیزی حدود ۲۰۰۰ دلار آب می خوره و خیلی عجیب نیست دوچرخه ای با قیمت ۵ و ۶ هزار دلار ببینی. جالب تر آدم هایی هستند که مثلا می بینی طرف ۶ تا دوچرخه برای مقاصد مختلف داره! کلی هم ابزار و زلم زیمبو برای این مقوله در دسترسه و خلاصه اگر تمایل به پول خرج کردن در این زمینه داشته باشی، شرکت ها و فروشگاه ها ناامیدت نمی کنن! یک فروشگاه توی خیابون بلور پیدا کردم و دیدم یک نمایندگی هم توی تورن هیل نزدیک خونه قبلیم داره. روز شنبه بدون شال و کلاه بلند شدم رفتم که دوچرخه بخرم.
دختر فروشنده ای که اونجا بود بهم چند مدل و نمونه رو نشون داد و دیدم که اگر اصرار به قیمت ۵۰۰ دلار داشته باشم، خیلی نمیشه انتظار چیز خارق العاده ای داشت. یکم باید بیشتر سر کیسه رو شل کنم و مثلا روی رنج ۶۰۰ تا ۷۰۰ دلار شاید بشه چیزی پیدا کرد. یک دوچرخه خیلی باحال هم نشونم داد و تصمیم گرفتم همون رو بخرم. در آخرین لحظات بهم گفت اگر عجله نداری هفته آینده در محل نمایشگاه های تورنتو یک نمایشگاه خیلی مفصل دوچرخه هست که برای آخر فصل برگزار میشه و میتونی اونجا خرید بهتری داشته باشی. اینم از مشتری مداری کانادایی، طرف فکر این نبود که به هر قیمتی شده بمن یک چیزی بندازه و پولش رو بگیره. می خواست مطمئن باشه من چیز خوبی گیرم میاد. در کمال لطف، برام آدرس و زمان نمایشگاه رو نوشت و با تشکر اومدم بیرون. تاکید کرد روز شنبه ساعت ۱۰ حتما اونجا باشم.
توی هفته چندین نقد و مطلب در مورد نمایشگاه خوندم و گفتم چیزی رو از دست نمیدم (بغیر از خواب نوشین صبحدم روز تعطیل!)، میرم و یک سری می زنم. اگر تونستم چیز خوبی پیدا کنم که کار رو تموم می کنم اگر هم نشد بعد از ظهر میرم از همون فروشگاه تورن هیل همونی که پسند کرده بودم رو می خرم.
روز شنبه کله سحر بیدار شدم و ضد حالی در مورد مترو رخ داد، از لارنس تا بلور تعطیل بود و بجاش باید با اتوبوس میرفتیم. تا تعطیلی پیش میاد گند میخوره به TTC، من هم دیدم اون مسیر خیلی مزخرف و شلوغه. یک مسیر جایگزین پیدا کردم و از طریق Avenue Road خودم رو رسوندم ایستگاه موزه (Museum). از اونجا هم با قطار رفتم تا ایستگاه یونیون و در نهایت با استریت کار از خیابون هاربر فرانت خودم رو رسوندم به نمایشگاه.
یک ورودیه به مبلغ ۵ دلار داشت که دادیم و حالا نرو کی برو! فکر کنم ۱۰۰۰ نفر توی صف جلوی من بودن!!! ساعت ۱۰ که شد، در رو باز کردن و تنها چیزی که اتفاق نیفتاد، یک فاجعه انسانی مشابه حادثه منا بود! همه خیلی با متانت و بدون عجله و خودکشی وارد شدن، فکر کنم ۵ دقیقه طول نکشید که وارد سالن شدم! به ضرس قاطع میگم این رخداد اگر در تهران بود، حداقل ۵ تا کشته و ۲۷ نفر زخمی میداد که حال عده ای از زخمیان، وخیم گزارش میشد.
قیمت ها واقعا جالب بودن، تخفیف های خوبی سر دوچرخه های گرونقیمت خورده بود، ۵۰۰۰ دلار شده بود ۳۵۰۰ دلار ولی خب کماکان برای من خیلی گرون بود. بالاخره با یک دور چرخ زدن و پیدا کردن چند تا گزینه، پیش یکی از فروشنده ها رفتم و گفتم من دنبال یک دوچرخه دنده ای، برای رفت و آمد شهری می گردم، سبک باشه و ترمزش هم دیسکی. دوچرخه ای که دستش بود رو نشونم داد و گفت این رو ببر!
یکم سبک سنگینش کردم، خیلی سبک بود (جنس فریمش فیبر کربن بود و گارانتی مادام العمر هم داشت)، بقیه مشخصاتش هم بهم می خورد. قیمت؟ ۱۰۰۰ دلار قبل از مالیات که با تخفیف شده بود ۶۷۵ دلار. سریع تصمیمم رو گرفتم و گفتم می خوامش! ۷۶۲ دلار پرداخت کردیم و صاحب دوچرخه شدیم!
پدرم دراومد تا با پررویی تمام، از Exhibition Place تا خونه رو رکاب بزنم، سربالایی های مسیر دهن سرویس می کرد! به هر جون کندنی بود اومدم خونه. پارکینگ دوچرخه رو دو سه هفته پیش از مدیریت ساختمون اجاره کرده بودم، فقط تونستم قفلش کنم و برم بالا! تمام پاهام درد می کرد، اما از خریدی که کرده بودم خیلی راضی بودم!