یک روز برفی در تورنتو

بگذریم، شانس بدی هم که داشتم، امروز یک جلسه با یکی از مشتریها یا بقول اینها که افه چسی میان، کلاینتهای شرکت داشتیم و باید لباس رسمی هم می پوشیدم. هیچی دیگه، کت و شلوار و پالتو و شالگردن و … چه شود! رفتم پایین، تازه متوجه عمق فاجعه شدم. برفی که داشت میومد انقدر سنگین بود، که جای پای آدمهایی که از پیاده رو رد میشدن به فاصله شاید یک دقیقه محو میشد! اولین تجربه این شکلی زندگیم بود، خیلی هم باهش حال کردم! تا نزدیکهای زانو توی برف فرو می رفتم، ولی خوشم میومد. البته سوار اتوبوس که شدم، تازه فهمیدم چه بلایی سرم اومده! کف پام از بس کشیده شده بود، از درد تیر می کشید! ولی خیلی طول نکشید که خوب شد.

جالب بود برام، مطمئنم این برف تهران میومد، شهر تعطیل که چه عرض کنم، نابود میشد! اینجا ولی کسی عین خیالش نبود، هم اتوبوس مدرسه داشت بچه ها رو جابجا می کرد، هم وسایل نقلیه عمومی کارشون رو می کردن و هم ماشینهای سواری راهشون رو می رفتن. حتی ترافیک هم به نسبت روزهای قبل، حداقل تا جایی که من دیدم تغییری نکرده بود. فقط همه چیز، کندتر شده بود. قطار با کمی تاخیر اومد، ماشینها هم آرومتر حرکت می کردن. سرکار که رسیدم، تقریبا همه قبل از ۹ شرکت بودن! یعنی حتی کسی تاخیر هم نکرد، نه اینکه خیلی پایبند به وجدان کاری باشن ها، ولی همه چیز قابل پیش بینیه و با برنامه ریزی می تونی کارهات رو ردیف کنی. البته مشتری (ببخشید یادم رفت، کلاینت!) ایمیل زد و جلسه رو کنسل کرد. داشتم کم کم مکدر می شدم که نکنه خدای نکرده این کانادایی های گشاد، خودشون رو هم بکشن و در این آب و هوا به کارشون برسن، که خوشبختانه رفع نگرانی شد.