یک داستان مهاجرت دیگر

این نوشته رو یکی از دوستان برای من ارسال کرده اند که با اندکی دخل و تصرف اینجا میارم:

همسر من با یک بورسیه خوب برای دانشگاه تورنتو پذیرفته شد، یکی از بستگان در تورنتو زندگی می کردند، خب قبل از رسیدن ما برایمان آپارتمان اجاره کردند و ما دردسر کمتری داشتیم، با توجه به اینکه من ١ سال اروپا زندگی کرده بودم و اکثر کشورهای اروپایی رو دیده بودم ، از لحاظ زیبایی شهری، تورنتو به دلم نچسبید، یه جورایی من عاشق سبک معماری اروپا هستم، تورنتو خیلی مدرن بود، حس می کردی که این شهر تاریخ ندارد، اما طبیعت زیبایی داشت، سبز و پر آب، خیابون هایی که پر از تابلوهای فارسی بودند برام جالب بود، روزهای اول از وسعت فروشگاه ها شوکه شده بودم، اروپا همه چیز اقتصادی و در مساحت کمتری ساخته شده بود، ولی اینجا، تا دلت بخواد فروشگاه های خوراکی و اجناس چینی هست.

همسرم در اینجا بسیار موفق بودند، نمرات عالی و پروژه های خوب، اما گرفتن اقامت موکول میشه به ۴ سال دیگه و فهمیدن اینکه آیا کار خوبی گیرش می یاد  میفته به ۶ سال دیگه، خب با توجه به تحقیقی که کردیم رقابت برای استاد دانشگاه شدن در اینجا زیاد شده و در موقع انتخاب افراد برای این جور پست ها، سیتیزن ها شانس بیشتری دارند.

از دید من کانادا نکات منفی و مثبت مختلفی دارد، سعی می کنم براتون توضیح بدم، اول نکات مثبت:

امنیت، امنیت، امنیت، اگر یک خانم باشید بیشتر این موضوع رو درک می کنید، توی این مدت یه نفر حتی یک نفر ندیدم که نگاه بد داشته باشد، من تو ایران ساعت ۵ عصر به بعد می ترسیدم تنها بیرون باشم ولی اینجا شده بود ساعت ١٠ شب هم تنها از ایستگاه اتوبوس به منزل می آمدم؛ عاشق جاده ها بودم، اتوبان های شیک و بی خطر، بدون استرس تصادف، وای که تو ایران همیشه آرزوی سفر جاده ای داشتم ولی از ترسم این کار رو نمی کردم؛ کیفیت بالای مواد خوراکی، هوای عالی عالی عالی، طبیعت زیبا، دریاچه انتاریو حسی رو بهت می ده که شهر ساحلی  بهت می ده، خوش تیپ شدن خیلی به راحتی و ارزانی ( بالاخره اون چیزی که می خوای آف واقعی می خوره)، اینجا خیلی با مغازه ها سرگرم می شی از بس تنوع دارن از دالاراما و والمارت گرفته تا کاسکو و مترو، ولی امان از اینکه هر گشتنی کلی دلار از کفت پریده! سینما که عالی، شهر بازی، پارک آبی، خدای من نیاگارا، نزدیکی به آمریکا، حالا یه کم جدی تر بشم، اینجا بچه ها واقعا مسئولیت پذیر و مستقل بزرگ می شن، از ١۶ سالگی می تونن کار داوطلبانه انجام بدن و از ١٨ سالگی بابت این کار پول بگیرن، بهترین ماشین ها با قیمت های عالی نسبت به ایران، دیدن ایرانی های عزیز غم غربت را کم می کند و واقعا تمام ایرانی هایی که اینجا من دیدم گلچین شده بودن، خیلی با فرهنگ و باکلاس و من از بودن باهاشون لذت می بردم، اصلا غصه ی هوای سرد رو نخورید، زیادی بزرگش کردن، تا برف می یاد ماشین های برف روب پیاده رو ها و خیابون ها رو تمیز می کنن و نمک می پاشن، فقط باید یه زحمتی بکشید و یک ساعت قبل از بیرون اومدن لباس رو هم  رو هم بپوشید، اینجا توی زمستون یک ماه با هالوین سرگرمی، دو ماه با کریسمس و بلک فرایدی و باکسینگ دی  و بعدشم با ولنتاین، اینجوری یادت می ره پاییز و زمستون شده و حسابی سرگرم می شی، تو فصل های سرد هم معمولا همه مسافرت می رن کوبا، مکزیک … با هتل های عالی و حدودا نفری ١٠٠٠$، اینجا لازم نیست صبر کنید تا موهاتون رنگ دندوناتون بشه تا خونه ویلایی بخرید، با یک شغل مطمئن و پس انداز کم می شه این کار رو کرد، خب به پدر و مادر ها هم راحت ویزا می دن و این دلگرمی بزرگیه، اینجا وقتی سوار اتوبوس می شی حس می کنی راننده اتوبوس استاد دانشگاه هست که اینقدر شیکه، وقتی برات مبل میارن و چیزای سنگین به خودت می گی حالا این واقعا کارگر بود؟؟؟؟

کانادا مطمئنا نکات مثبت بیشتری هم داره که من به یاد نمی یارم و شرمنده از اینکه نظم خاصی بین نکاتی که گفتم نبود و اما حالا منفی هاش:

تمام این چیزایی که گفتم فقط و فقط وقتی به چشم می یان و بهت حال می دن که پووووووووووول تو جیبت باشه، که فکرت از بدهی ها راحت باشه، که امنیت شغلی داشته باشی، وگرنه همش کشکه!! و فقط غصه می خوری، اگر کار جنرال می کنی و ١٠ دلار بهت می دن مطمئن باش جاش ١٠٠ دلار ازت کار کشیدن، دیدن این همه فروشگاه های خوشکل وقتی جیبت خالی باشه فقط بهت فشار میاره، وقتی این همه ویلا و ماشین های لوکس می بینی و نتونی بخری بازم غصه می خوری، حالا باز تو ایران اگر این چیزارو می بینیم جاهای محدودی از شهر اینجوریه ولی اینجا کل کانادا اینجوریه! هر چی ایرانی می بینی پولدار و سرمایه دار،پاسپورت کانادایی وقتی برات ارزش داره که بتونی بین همه این هزینه ها پول سفر رو هم جور کنی، روزهای اول خیلی برام جالب بود که همه خانه ها چراغ هاشون نور خیلی کمی داره و همه حسابی به خاطر پول برق رعایت می کنن، امان از مالیات و بیمه ماشین، خدا نکنه که نیاز به متخصص داشته باشید کم کمش ٢ ماه تو نوبت هستید و این واقعا نگرانی بزرگی ایجاد می کنه، اینجا تو تمام لحظاتی که بهم خوش می گذشت ته ته وجودم یه چیزی که اون چیز دلتنگی برا خانوادم بود من رو اذیت می کرد، نمی ذاشت لذت کامل رو ببرم، تو هر مهمونی ایرانی هایی که بودم از اول تا آخرش داشتن کانادا رو با ایران مقایسه می کردن و هی از خوبی های ایران می گفتن، حتی اونی که ٣٠ سال بود اینجا مونده بود باز هم ذهنش درگیر ایران بود و داشت تصمیم مهاجرتش رو با همفکری بقیه سبک و سنگین می کرد، خلاصه اینکه هیچوقت این تصمیم ذهن شمارو آزاد نمی کنه، بچه های که می دیدم همشون با زبان انگلیسی با هم صحبت می کردن، حس قشنگی نبود، فکر می کردی از دنیای تو فاصله دارن، تو مدرسه به بچه ها فشار زیادی نمیارن که البته من با این موضوع کاملا موافقم ولی ایرانی های عزیزی که تجریه مدرسه رفتن بچه هاشون رو تو ایران دارن هضم این موضوع براشون سخته و هی غصه می خورن که ای وای بچه هاشون دارن ول می گردن، بانک اینجا با وام های بلند مدتی که بهت می ده تو رو وسوسه می کنه که همیشه کلی قسط و بدهی داشته باشی و برای همه پول های تو نقشه کشیده تا خرجشون کنی، باید با این مسئله کنار بیای که فرزند تو هر جور که دلش بخواد زندگی می کنه و دولت هم این حق رو بهش می ده، البته همه چیز به تربیت بستگی داره، تنهایی خرید کردن بدون خواهر و دختر خاله و دختر دایی نمی چسبه، نان سنگک خشخاشی گیرت نمی یاد شبیه کیفیت ایران!! خیلی از بچه های ایرانی اینجا دیدم که حالت افسردگی داشتن، چون خانواده های ایرانی می خواهند بچه هاشون رو با فرهنگ خودشون بار بیارن و این بچه ها بین دوستاشون احساس ضعف می کنند، خب این هم چیزایی که من یاد می آورم

به نظر من این دسته از آدم ها مهاجرت براشون عالیه:

مجردها؛ کسایی که آینده چندان خوبی تو ایران براشون نیست؛ پولدارهایی که خسیس نیستن و تن و بدنشون از دلار خرج کردن نمی لرزه!؛ کسایی که خانوادگی مهاجرت می کنن و خواهر و برادر و مامان و بابا پیششون هست؛ یادتون نره که دسته اول طیف زیادی رو در بر می گیره

خب من هم تجربه خیلی خوبی از این سفر داشتم و حالا واقعا معنی کلمه مهاجرت رو می دونم، امیدوارم روزی برسه که کشور عزیز ما آرزوی بقیه ی انسان های این کره خاکی برای زندگی بشه!

این هم نوشته و نظرات دوست عزیزی که بر بنده منت گذاشتند و نظرشون در مورد زندگی در کانادا رو برای من فرستادند.