کوتاه از تورنتو – ۸

هوای تورنتو رو به گرمی داره میره و ما هم دوباره دوچرخه رو زین کردیم و هفته گذشته دو سه روزش رو با وسیله نقلیه! رفتیم سرکار. هرچند که عصرها موقع بالا اومدن از مونت پلیزنت، جون من هم بالا میاد و به هن و هن میفتم، اما در کل باحاله و خوش میگذره. ناگفته نماند که همین هفته پیش، روز یکشنبه اش برف اومده بود، این هوا:

محله اگلینتون – که بنا به فاکتورهای مختلفی بهترین محله تورنتو است – این روزها خیلی باحال و با صفا داره میشه. رستوران ها میز و صندلیشون رو بیرون پهن می کنن و جنب و جوش مردم نشاندهنده جاری بودن زندگی در شهره. از خوبی های این محله همین رو بگم که کیف می کنی وقتی می بینی یک عده آدم متشخص همسایه ات هستند، لذت می بری مثلا برای مسنتر ها در رو باز می کنی و با لبخند ازت خیلی تشکر می کنن، برخلاف نورث یورک که اگر ادب و نزاکت نشون بدی، یک طوری باهت برخورد می کنن که انگار وظیفه ات بوده! البته هر از چندگاهی به بهانه خرید به اون منطقه سر میزنم، تا یادم نره از کجا اومدم اینجا!
یک روز هم از دم در شرکت تا دم در خونه رو پیاده اومدم، یکساعت طول کشید. اون هم خیلی با صفا بود، کلا میدتاون تورنتو خیلی حس خوبی بهت میده. داون تاون یکجور قشنگه و میدتاون یک جور دیگه، از اتوبان ۴۰۱ به بالا هم اصلا حال نمی کنم. می خواهی تورنتو رو تجربه کنی، یورک میلز به پایین. البته متاسفانه قیمت خونه (اعم از خرید و اجاره) اینجا بالاتره و کلا املاک فاخرتر هستند. در این حد که یکی از همکاران – که کانادایی هم هست – در حال جستجو برای پیدا کردن یک کاندو، ولو قدیمی در همین اگلینتون هست و با ۳۵۰ هزار دلار، موفق به پیدا کردن چیزی نشده و حالا داره به داون تاون فکر می کنه.
یکم باید حوصله ام بگیره، دوربین رو وردارم برم عکاسی. علی که امروز شروع کرد. اون روز توی شرکت میخواستند بروشور چاپ کنند، بعد دو تا از دخترهامون که کار هنری می کنند و اگر اشتباه نکنم از دانشگاه یورک هم مدرکشون رو گرفتند و بنا به حرفهای خودشون واحد عکاسی هم پاس کرده اند، داشتند عکس می گرفتند. من که کلا خیلی اهل منم زدن نیستم (بخصوص عکاسی که سالها از عکاسی کردنم میگذره – اواخر دوره راهنمایی و اوایل دبیرستان با دوربین حرفه ای الیمپیوس و فیلم ۱۳۵ و …) ساکت نشسته بودم. یک جایی شد که هر دو هنرمند قرار بود بشینند و گفتند فلانی، بیا از این دو تا عکس بگیر. حالا کار خیلی خاصی هم نکردم، صرفا به قول عکاسان “کامپوزیشن” رو رعایت کردم و نور رو، حاصل کار رو که دیدن همه Wow گویان به صحرا شتافتند! مدیر واحد هنری شرکت گفت از اول عکس ها رو بگیریم! هیچی، دو ساعت عکس گرفتم و بعد هم باز ول کن نبودند، دونه دونه گفتند برای پروفایل لینکداین ازمون عکس بگیر! یکی که خیلی باحال بود، گفت جولای جشن تولد پسرم دعوتت میکنم بیا ازمون عکس بگیر! تازه دوربین هم یک نیکون خیلی معمولی بود و در مقایسه با دوربین نیمه حرفه ای خودم خیلی محدودتر.
امروز با بچه ها رفته بودیم تست درایو. ماذا تست درایو؟ اینجا اگر بخواهی یک ماشین رو بخری، می تونی وقت بگیری (یا اگر حوصله کمی صبر کردن رو داشته باشی، بدون وقت قبلی) و بری ماشین مورد نظرت رو در حضور نماینده شرکت سوار شی، چرخ بزنی و خلاصه برات یک تور ماشین شناسی میذارن تا باهش آشنا بشی. برای خرید هم، گزینه های لیز (به معنی سر خوردن نیست ها!) و خرید اقساطی و بسیار بندرت، خرید نقدی پیش روی شماست. لیز نیسان مورانو مدل ۲۰۱۶ و فورد اج (Edge) ماهی ۷۰۰ دلار (حدودا ماهی ۲ میلیون تومن خودمون). البته اینطوری شما مالک ماشین نیستید، تا سه سال میتونید این ماشین رو سوار بشید و حالش رو ببرید. بعد از ۳ سال هم ماشین رو یا می خرید یا با یک مدل روز، عوضش می کنید. در مقایسه این دو ماشین، فورد گزینه باحال تری بود!