کوتاه از تورنتو – ۳

هفته ای که گذشت اتفاقات ریز و درشتی داشت، اولیش روز دوشنبه موقع رفتن به سر کار، داشتم از خیابون جرارد به خیابون بی می پیچیدم (سوار بر دوچرخه) و برای لحظاتی وقتی به سمت چپ پیچیدم، روی قسمت سیمانی خیابون – که مخصوص اتوبوس های ریلی تورنتو یا همون استریت کار ساخته شده و ریل ها رو در بر گرفته – حرکت کردم. از اونجایی که لاین مخصوص دوچرخه سمت راست خیابونه، خواستم خیر سرم قانون مداری کنم و برم سمت راست که یکدفعه ترق!
بله خوردم زمین و چه زمین خوردنی! دستکش هایی که خواهر نازنینم برام سوغاتی آورده بود جر خورد، شلوارم در قسمت بالای زانوی چپ پاره شد، کفشم از پام دراومد و خلاصه خیلی شانس آوردم که نه ماشینی می اومد و نه استریت کار، وگرنه الان اعلامیه انا لله و انا الیه راجعون من رو بجای این پست میدیدید! احتمالا یک نفر که بدهکار من هست هم خیلی خوشحال میشد و البته شانس اینکه تا در قید حیات هستم رضایت من رو جلب بکنه هم از دستش میرفت (هرچند بعید میدونم اصلا اهمیتی به این مسائل بده).
بگذریم، این مساله بهم اثبات کرد پولی که بابت کلاه ایمنی خرج کرده ام اصلا جای دوری نرفته و خیلی مهمه که از نظر ایمنی آدم بسیار حواسش باشه. روز سه شنبه هم شانس گند، در مسیر برگشت مثل دم اسب بارون میومد و تا برسم خونه یک نقطه خشک در کل بدنم پیدا نمیشد، یعنی افتضاح بود ها! امکان ول کردن دوچرخه در داون تاون رو هم نداشتم که با مترو برگردم خونه، خلاصه فلاکتی بود. بقیه ایام هفته هم از ترس بارون که مدام پیش بینی میشد بارون میاد بارون میاد، با دوچرخه نرفتم، و دیگه اون بارون هم تکرار نشد. تنها فایده ای که بارون داشت این بود که کوله پشتیم که حسابی گلی و کثیف شده بود رو مجبور شدم بیندازم لباسشویی و تر و تمیزش کنم!
رفته بودم کاسکو برای پیچیدن یک نسخه، بعد از یک ربع صحبت کردن و فک زدن با مسئول فروش، ناخودآگاه چشمم رفت به سمت اسمش که روی لباسش نصب شده بود، بهش میگم: You have to only speak English while you are at work؟ بهم گفت: Do you speak Farsi؟ گفتم دست شما درد نکنه! یک ربعه ما رو سرکار گذاشتی؟ گفت آخه شک داشتم بتونی فارسی حرف بزنی، اصلا لهجه نداری، گفتم شاید از کسانی هستی که اینجا بزرگ شدن! گفتم نه بابا ما تازه یکسال و نیمه اومدیم!
با یک خانواده دو سه هفته پیش آشنا شدم، توی تیم هورتونز نزدیک خونه یک روز یکشنبه قرار گذاشته بودیم. بعد از اون هم یکبار برای آقای خانواده پیامک زدم و حال و احوال کردم منتها جوابی نیومد، نمیدونم اوضاع و احوالشون چطور شد. اینجا خیلی نمیشه به کسی گیر بدی، ممکنه طرف راحت نباشه اما من خودم به شخصه از ارتباطات جدید و آدمهای جدید همیشه استقبال می کنم.
یکی از دوستانم به تازگی رفته تهران، شب قبل از اینکه بره با هم حرف می زدیم و از دلتنگی ها و دودل شدنش برای راهی که در پیش گرفته بود حرف می زد. دقیقا یاد خودم افتاده بودم، روزی که ایران رو ترک کردم و حال و هوایی که داشتم. بهش حالت های خودم رو گفتم و هرچند از خنده هایی که براش توی مسنجر فرستادم کفری شده بود، اما در کل بهم گفت که صحبت هام آرومش کرد. امروز هم باهش حرف می زدم و شکر خدا کارهاش خوب پیش رفته تا به اینجا. بهش گفتم حالا تو از یک شهرستان داری میری تهران و حداقل آدم ها همزبونت هستن، من رو بگو که از کشور و قاره ام هم کلی دور شده بودم و تک و تنها!
دیشب بقول جاستین ترودو، در همدردی با “پسرعموهای فرانسوی” برج CN به رنگ پرچم فرانسه سه رنگ شده بود و از تراس خونه معلوم بود. هوا هم حسابی سرد شده بود ولی امروز دوباره آفتاب دراومده بود و گرم! خداکنه فردا هم هوا خوب باشه بتونم با دوچرخه برم، خیلی حال میداد اول صبحی!