کوتاه از تورنتو – ۱۰

نه اینکه فکر کنید خیلی سوژه ای برای نوشتن دارم. منتها دلم برای نوشتن تنگ میشه، به خاطر همین گفتم یکم بنویسم.
از تورنتو نپرس که دلم خونه! انقدر هوای مزخرف و بیخودی داره که نگو. گرم و شرجی. حتی روزهایی رو داشتیم که دمای تورنتو ۳۵ بود، با رطوبت لعنتی ۸۵ درصد، همون زمان تهران ۳۱ درجه بود. شورش رو در آورده. اینم از شانس من گرماییه که هرجایی میرم هواش اعصابم رو خط خطی می کنه. اینو گفتم که یک وقت توی دلتون نگید ما توی تهران یا فلان شهر نشستیم و از گرما داریم له له می زنیم، بعد اون فلان فلان شده ها دارن توی کانادا حالش رو می برن! اصلا اینطور نیست.
دوستانی که دنبال برنامه نیروی متخصص کبک بودن دیگه بهتر از من واقف هستن که این دفعه چه بلبشویی به پا شده بود. سری قبل بدلیل محدود کردن تعداد متقاضیان، تعداد معقول بود (حدود ۴۵ هزار نفر که ۵ هزار نفر می پذیرفتن). این سری شاهکار بود، یک لحظه ساعت ۱۰ صبح وارد سایت شدم و دیدم نوبتی که میده دور و بر ۳۶۰ هزاره! نمی تونم کسی رو از این بابت ملامت کنم، چون قبل از همه به خودم بر میگرده! و امیدوارم همه هم به مراد دلشون برسن و بیان اینجا رو از نزدیک ببینن. می دونید، خود من هم اگر نمیومدم اینجا همیشه تا آخر عمرم فکر می کردم یک جای دیگه ای هست که از محل زندگی و کار من بهتره. حالا که اومدم و دیدم، خیالم راحت شده!
هرچند بعضی از خوانندگان این وبلاگ دوست دارن انرژی مثبت از زندگی اینجا بگیرن و بعضی دیگه از دوستان هم دوست دارن فقط نکات مثبت اینجا دیده بشه، اما من از همون ابتدا سعی کردم منصفانه به وضعیت نگاه کنم و سفید و سیاه رو با هم ببینم. عده ای هم هستند که بعد از شنیدن انتقادات میگن ناراحتی برگرد! من اصلا دوست دارم جایی زندگی کنم که بتونم ازش انتقاد کنم، خوب شد؟!!!! بگذریم. یکی از بچه های شرکت دو سه هفته پیش استعفا داد و رفت استخدام دولت اونتاریو شد. استخدام دولتی اینجا تو مایه های همون استخدام دولتی ایرانه، یعنی کار گلابی و حقوق خوب و مزایای عالی، تفاوتش اینه که باید کار مردم رو هم راه بیندازی (توی ایران امروز برو فردا بیا بود). بمن هم پیشنهاد کرد که برای مشاغل دولتی اقدام کن. اون روز از سر بیکاری گفتم یک نگاهی بیندازم ببینم چه خبره. نتیجه جالب بود، برای یک ردیف شغلی، یک نفر نیرو قرار بوده استخدام بشه. شغل، یک کار خیلی تخصصی کامپیوتریه و تجربه کاری فلان طور میخواد و نمی دونم باید چه و چه داشته باشی و این حرفها. فکر می کنید چند نفر براش اقدام کردن؟ ۱۹۱ نفر! این یعنی برای شغلی که خیلی هم دم دستی نیست و باید کلی دانش و تجربه داشته باشی، باید با ۱۹۰ نفر دیگه رقابت کنی. فکر می کنید حقوق کار چقدره؟ بین ۶۰ تا ۱۰۰ هزار دلار. اون رنج بالا رو نگاه نکنید، داره میگه پیش بینی ما حداکثر تا این میزانه، اگر حد وسط رو در نظر بگیریم که میشه ۸۰ هزار دلار، باهش میشه اینجا خوب زندگی کرد. نگفتم عالی، بلکه خوب. یک ماشین قسطی بخری، یک منطقه خوب آپارتمان اجاره کنی و زندگیت رو خوب بچرخونی (یک سومش رو آقای دولت ازت بابت مالیات و سایر کسورات می گیره).
راستی می دونستید توی کانادا هم افزایش حقوق وجود داره؟! قبلش باید کلی آسمون ریسمون بکنید با مدیرتون، اون شما رو ارزیابی کنه، شما اون و شرکت رو ارزیابی کنید، مشکلاتتون رو بگید، از خوبی های شرکت بگید (این رو باید بیشتر بگید که نشون بدید از شرکت و از کارتون راضی هستید!) پیشنهاد بدید برای بهتر شدن امور، انتقاد کنید (خیلی ملایم) یک مقدار تقصیرها رو بیندازید گردن خودتون (که می تونه لزوما هم درست نباشه). در کل کار جالبیه، هرچند شاید فرمالیته بنظر بیاد و مجبور باشید برای خوشایند مدیرتون آسمون ریسمون بکنید ولی در مورد شرکت های بزرگتر شاید این مقوله کمی بهتر باشه. حتی در مورد شرکت های کوچیک هم این قضیه چیز بدی نیست، فرصت این رو دارید که حرف دلتون رو بزنید، ولو با ملاحظه. مثل ایران نیست که مدیرتون معتقد باشه از همه عالم بهتر می فهمه (اینفوتک استثنا بود – علی، یوسف و مهدیار و خود منصور رشتی همه دارای ظرفیت بالای پذیرش انتقاد بودن و لازم هم نبود سالی یکبار باشه، هر زمان می خواستی صداشون می کردی توی تراس و حرفت رو می زدی).
بعد از همه این داستان ها و احتمالا یک نهار یا یک قهوه، نوبت میرسه به افزایش حقوق شما، که چیزی حدود یک یا دو درصده!!!!! بله، نرخ تورم و این قصه ها رو فراموش باید بکنید. به قول یک بنده خدایی، توی کانادا (و احتمالا خارج از ایران به طور کلی) باید یک دلار رو از زیر پای فیل بکشی بیرون!