کمی از محیط کاری

یکم از محیط کاری بنویسم. ظاهرا پستهای کاربردی خیلی جذابیت نداره، پستی که در مورد مالیات نوشتم حتی یک فیدبک هم نداشت! سایر پست ها و بخصوص اونهایی که میزان الخورتک بازیشون بالاتره، مخاطب بیشتری هم دارن.

الان بیشتر از ۳ ماهه که مشغول به کار شده ام. همونطور که قبلا هم گفتم، بیشتر شوآف می کنن تا کار واقعی. البته در مقایسه با کارهایی که ما در اینفوتک می کردیم، اون هم زمان مدیریت علی و بودن یوسف و مهدیار و بابک و مازیار و بقیه نسل اولی های اینفوتک. و گرنه شرکتها وبانکهای مختلف ایران هم خیلی باجی به کانادایی ها نمیدن! الان می فهمم که چرا همه میگفتن کار کردن خارج خیلی سخته و خیلی بهت فشار میاد و این حرفها، چون تا قبل اینکه بیان اینجا اصلا کاری نمی کرده ان! وگرنه ما که همون ایران کلی بیشتر از کانادا کار می کردیم، بقول علی که یک روز می گفت اگر صحبت build کردن career باشه، ماها یکبار این رو به خودمون و بقیه اثبات کردیم که از فرش به عرش و از صفر به ۱۰۰ رسیدیم (من که دو بار هم این کار رو کردم، یکبار سامان و یکبار هم اینفوتک). یادمه سر پروژه بانک مسکن، چه روزها و شبهایی فشرده کار کردیم، سر پروژه ncc های چین همینطور، و خیلی پروژه های دیگه که الان فقط خاطره شون مونده.

بگذریم، اینجا جرات نداری عطسه کنی! تا عطسه می کنی ۲۰ نفر (۱۰ نفر داخل شرکت، ۱۰ نفر هم میرن از توی خیابون میارن) میگن bless you! حالا در نظر بگیرید ۴ تا دختری که دور و برت میشینن همه هم سرما خورده باشن، چه شود! به نوبت عطسه می کنن و همه هم باید بلس یو رو تحویلش بدن. اون روز پیشنهاد کردم یک تابلو بزنیم و هرکی عطسه کرد با دست نشونش بدیم! البته نگید “به به چقدر همه مودبن”. چون در کنار این مقوله، فین کردن اونهم به قصد پاره کردن پره های بینی کاملا مجاز و مباح شمرده میشه! بعد از عطسه یا سرفه کردن میگن excuse me ولی با کمال افتخار، دختر و پسر مردونه فین می کنن و بروی مبارک هم نمیارن! من البته با این قضیه مشکلی ندارم، خودم هم بدم نمیاد!

مطلب بعدی در مورد یک تخته وایت بورده که در شرکت آویزونه. روز اول، رندل گفت اینجا قدردانی مشتریان رو نصب می کنیم، از افراد مختلف شرکت. دیروز برای من هم اولیش رو چسبوندن، جالبه که خودشون بیشتر از من ذوق دارن! من که کلا کارهای این شرکت برام خاله بازیه، ولی اینها (باز بدلیل اینکه میخوان از کاه، کوه بسازن و وانمود کنن که کارشون خیلی مهمه) خیلی اصرار دارن که همه چیز رو آگراندیسمان کنن. جریان از این قرار بود که یکی از مشتریان شرکت، از کتابخونه معروف جان – ویلی یک اکانت آنلاین خریده بوده. از آگوست دارن سر و کله میزنن و نمیتونستن بهش وصل بشن. باید یک کد می نوشتن که بتونه از طریق یک پراکسی، سایت اینها رو به کتابخونه ویلی وصل کنه. اینطوری کسی که عضو سایت اینهاست، بدون نیاز به پرداخت وجهی و بدون نیاز به ورود کد کاربری و کلمه عبور می تونه از منابع اون کتابخونه استفاده کنه.

یک مقدار گیر و گور داشت اما وقتی متمرکز کار رو شروع کردم، ظرف نیم ساعت مشکل چندین ماهه اینها حل شد. انقدر مشتری از بابت این مساله خوشحال شد، ورداشت ایمیل زد که:

Oh my goodness – it actually works! Amir, I can’t thank you enough. I will share this good news with our staffs.

مدیران شرکت هم با خوشحالی ایمیل رو پرینت گرفتن زدن به تخته سفید (وایت بورد میشه تخته سفید دیگه؟!). نمیدونم کدوم یکی از این دخترها هم رفته جلوی اسمم ستاره گذاشته! خدا یه عقلی به اینها بده، یه پولی هم به من. والا!