چهل روز گذشت…

به همین راحتی… چهل روزه که دیگه مادر ندارم… بدترین چهل روز زندگیم. بدترین سال زندگیم. بدترین تجریه و بدترین حالتهای روحی.
پارسال همین روزها، زمانی که داشتم ایران رو ترک می کردم، برای لحظاتی فکر کردم ممکنه روزی بیاد که دیگه مادرم نباشه؟ می دونستم که این امر، حتمیه ولی همون زمان فکرش رو از سرم بیرون کردم. نخواستم باورش کنم. به خودم گفتم این ۳-۴ سال زود میگذره و بعد از گرفتن پاسپورت کانادایی، بر میگردم و مثل قبل کمر به خدمتش می بندم. ولی نشد. حیف که نشد. دیدارمون افتاد به قیامت. الان حال محمد باقر قالیباف شهردار تهران رو می فهمم که برادرش توی جبهه شهید شده بوده و چون قالیباف فرمانده لشکر بوده، نخواسته جلوی چشم خانواده بقیه شهدا جنازه برادرش رو در آغوش بگیره و ازش خداحافظی کنه. خودش توی برنامه صندلی داغ گریه می کرد و میگفت دیدارمون افتاد به قیامت. من فرمانده لشکر نیستم و مادرم هم شهید نشد، ولی من هم نتونستم ازش خداحافظی کنم، دیدارمون افتاد به قیامت و خاطراتی که با هم داشته ایم، توی این چهل روز لعنتی فقط دلم رو سوزونده.
لعنت به دوم فروردین… لعنت به سال ۹۴… لعنت به اون بیماری کثافت… لعنت به همه اون دکترهای پفیوز و بی همه چیزی که هر کاری گفتن کردیم، هر پولی گفتن دادیم و باز هم سرشون با تهشون بازی می کرد و درست تشخیص ندادن مشکل مادرم چی بود و بخاطر قصور اون حرومزاده ها مادرم خیلی زود از پیش ما رفت. لعنت به اون پرستارهای عوضی که تلافی حقوق کم و فشار کاریشون رو روی دست نازنین مادرم خالی می کردن و برای یک رگ گرفتن ساده، تمام دستش رو کبود کرده بودن. لعنت به اون پرسنل های اورژانسی که انگار تخت های خالیشون و ویلچرهای بیکارشون، ارث بابای بی همه چیزشون بود و مادرم باید توی دستهای من، توی پیاده روی خیابون از حال می رفت… لعنت به همه شون…