پایان

این وبلاگ رو سال ۹۳ شروع کردم و تصمیم گرفتم که قصه مهاجرتم رو بنویسم. مهاجرت از اون قصه هاییه که باید هرکسی خودش تجربه اش کنه، خوندن داستان زندگی بقیه فقط می تونه دید آدم رو به بعضی مسائل که خودش ازشون اطلاعی نداشت، باز بکنه. برای نهنگ شدن، باید آب دریا به تن آدم بخوره.
لحظات تلخ و شیرینی در مهاجرتم رخ داد. درس های زیادی گرفتم و تجربیاتم در زندگی بیشتر و بیشتر شد. بعد از مهاجرتم بود که فهمیدم دنیا دیدگی یعنی چی. نمی تونم بگم دنیا دیده هستم، اما تاثیر زندگی در یک محیط جدید، فرهنگ جدید و آدمهای جدید رو به چشم خودم دیدم و لمس کردم. بسیار از این تجریه راضی هستم، منتها کسانی که از قبل این وبلاگ رو دنبال می کردن می دونن به قیمت ارزونی بدست نیومد. تجربه معلم سختگیریه، اول امتحان می کنه و بعد بهت درس میده.
از مدتها پیش متوجه شده اید که با کمبود سوژه مواجه شده ام، بالاخره یک مهاجر هم بعد از مدتی آرامش میگیره و دیگه چیز جدیدی برای گفتن نداره. کماکان جواب کامنتها رو میدم و اگر کمک و همفکری از من بر میاد، در خدمت هستم.