نکاتی در باب کار و مراودات کاری در کانادا

مدتیه که نمی نویسم چون واقعا سوژه ای برای نوشتن نیست. بغیر از هوای گرم و شرجی و اعصاب خوردکن تورنتو که دیگه امونمون رو بریده، و البته کنسرت یانی که هفته پیش در مولسون آمفی تئاتر برگزار شد و بسیار خوش گذشت، خبر خاصی هم نیست. این بود که به فکرم زد یک مقدار کاربردی تر بنویسم و چه چیزی مناسب تر از مقوله کار و محیط کاری.
هنوز هم قویا معتقدم که متخصصین واقعی که در ایران باهشون سر و کار داشتم یک سر و گردن از افرادی که می بینم بالاتر بودند. کار خیلی شل و ول و به آرامی پیش میره. همونطوری که قبلا هم گفته ام، این مطلب اصلا به این معنا نیست که کار اصولی تر انجام میشه. نه، حداقل در مورد کارهایی که من باهشون سر و کار دارم اینطور نیست. شاید در مورد کارهایی از قبیل ساخت و ساز و امثالهم، احتیاط و بررسی جانب مختلف کار باعث کندی حرکت بشه، اما در مورد فیلد کامپیوتر، اون هم برنامه نویسی تحت وب این احتیاط ها محلی از اعراب نداره! بهتره بگم اصلا چیزی نیست که لازم باشه احتیاطش رعایت بشه. بنابراین این مقوله تحت تاثیر درک مردم اینجاست که به مراتب پایین تر از محیط ایرانه. اما یک نکته ای رو (فکر می کنم) متوجه شده ام و اون اینکه چطور این مملکت از ایران پیشرفته تره! به نظر من نکته اینجاست که در ایران پروژه ها و کارها ارتباط مستقیمی با آدمها و متولیانشون دارن. یعنی یک مدیر یک پروژه رو در سازمانش تعریف می کنه، تا زمانی که خودش هست پروژه ادامه داره و به محض رفتنش، نفر جدید اصلا کاری به این موضوع نداره که پروژه های قبلی چی بوده ان، چقدر بابتشون وقت و سرمایه و … گذاشته شده. مهم اینه که ایشون اومدن با کلی ایده ناب، و باید به این ایده های ناب پرداخته بشه! بعلاوه، یکی از راه های عزیز کردن خودمون، خوار کردن بقیه و مخصوصا نفر قبلیه! پس آقا همه رو بریز دور و از امروز روی پروژه من کار می کنیم! در حالی که به دفعات شاهد تغییر مدیران و افراد کلیدی یک پروژه بوده ام، نفر جدید وقتی که میاد راه رو ادامه میده. پس اینطوریه که یک کار تا به سرانجام نرسه رها نمیشه.
نکته بعدی باز هم در مورد انجام پروژه، اینه که تا واقعا نیاز به انجام پروژه نباشه اجرا نمیشه. یادم میاد سال ۱۳۸۸ در جایی که کار می کردم، یک آدم کاملا احمق رو به عنوان مدیر فنی تعیین کردن. این طرف در این حد تعطیل بود که میخواست تمام مشکلات دنیا رو با برنامه نویسی .NET حل کنه! مثلا دستگاه کارتخوان، یک میکروکامپیوتر خیلی محدود و طراحی شده برای مقصودی خاص بود، و تنها راه برنامه نویسی برای این دستگاه، زبان C بود. این بشر می خواست برای POS هم با C# کد بنویسه! بعد ازش می پرسیدیم خب حالا چرا این کار رو باید بکنیم؟ توجیه این کار چیه؟ جوابش این بود که من می دونم چکار دارم می کنم و محل کار قبلیم هم همین کار رو کردم و خیلی هم موفق بود (که کاملا دروغ می گفت و محل کار قبلیش هم کلی گند بالا آورده بود!) کانادا از این خبرها نیست. یک کاری وقتی قراره انجام بشه باید هزار و یک جور بالا پایین و بررسی و جلسه توجیهی و … براش برگزار بشه. نکته دیگه اینکه معمولا اول سال بودجه واحدهای مختلف تعیین میشه و بنابراین اینطور نیست که بخش آی تی بتونه چند میلیون دلار هزینه درست کنه. طرف می دونه چه میزان بودجه در اختیارشه، چه کارهایی باید انجام بشه و با توجه به این دو تا نکته خودش اولویت بندی می کنه که چکاری انجام بشه و چکاری نشه.
مقوله بعدی رفتارهاییه که اینجا ازشون به soft skill یاد میشه. اینکه بدونی در برخورد با همکار، با مشتری شرکت، با رییس، با فرد تازه استخدام شده، با نیروی زیر دستت که جفتک میاندازه و خلاصه با آدمهای مختلف چطور رفتار بکنی. دو سه هفته اخیر من با دو نفر مصاحبه کاری کردم، از نقطه نظر دانش و تجربه فنی. مدیر خودم و مدیرعامل هم با این افراد مصاحبه کردن از نقطه نظر soft skill. یکی از چیزهایی که هردوی این افراد روش تاکید می کردن، این بود که آیا این آدم رو میتونیم بذاریم جلوی فلان مشتریمون؟ اگر اون مشتری برگرده فلان کار رو بکنه، عکس العمل این آدم چه خواهد بود؟ جالب اینجا بود که آدمی که من از نظر فنی تایید کردم از نظر soft skill رد شد. این به معنی اینه که این مهارت ها برای کارفرما اهمیتش بیشتر از دانش و تجربه فنیه (البته بعدا من تونستم کاری بکنم که آدم مد نظر من رو استخدام کنن، اون یکی واقعا از نظر فنی تعطیل بود. هرچند به مذاق مدیرعامل خیلی نظرات من خوش نیومد ولی از قدیم گفتن حرف حساب، جواب نداره!) یکی از مواردی که مدیر عامل بعد از مصاحبه به عنوان مزیت یکی از این افراد ذکر کرد، انعطافش بود. طرف نشون داد که در شرایطی که به تداخل و بن بست بخوریم، می تونه راه حل های جایگزین یا بقول اینها، option ارائه بده.
یک نکته دیگه در مورد برخورد با مشتریان شرکت وجود داره. این نکته رو من خودم بصورت ناخودآگاه در ایران هم که بودم رعایت می کردم و اون اینکه سعی کنی با مشتری یک رابطه ایجاد کنی. خیلی اوقات این رابطه شخصی می تونه در بحبوحه کار و تداخل ها به کمک شما بیاد و نجاتتون بده. گندکاری هایی که افراد دیگه یا خوتون به بار میارید خیلی ملایم تر برخورد میشه و خیلی راحت تر عذرخواهی شما از طرف مشتری پذیرفته میشه. این البته برای ما ممکنه کمی سخت باشه، چون شناخت شخصیت طرف میتونه کار دشواری باشه. برای خود من، خصوصا اینکه طرف حسابم یک خانم با خصوصیات فردی خاصی بود در ابتدای امر مشکل بود ولی از اونجایی که یک ایرانی، خصوصا مدرسه مفیدی با کمرویی ناآشناست بالاخره این گارد هم باز شد و مدیرم هم کلی کیف کرد!