مهمان جدید

هفته قبل نوید اومد کانادا. دوست زمان دانشگاه که فکر می کنم سال اول هیچ آشنایی با هم نداشتیم، از ترم سوم سلام علیک شروع شد و رفاقت به معنی رفاقتش از بعد دانشگاه شروع شد. سه نفر بودیم، هم قد و قواره، هم تیپ و هم شکل. کاوه و نوید و من. هر از چندگاهی تهران با هم شام یا نهاری بیرون می رفتیم و الان هر کدوم یک گوشه دنیا افتادیم: کاوه ایران، نوید استرالیا و من کانادا.

به هر حال، مشابه یوسف و مهدیار، نوید هم اومده که ورودش به کانادا رو ثبت کنه. هنوز برای اظهارنظرش زوده ولی خودش دیشب میگفت که از تورنتو بیشتر از سیدنی خوشش اومده. فعلا تا دو سه هفته ای مجبوره دستپخت من رو تحمل کنه، بنده خدا جت لگ هم شده و خوابش به هم ریخته. یک شب با نوید و امیر حسن (که اون رو هم بعد از ۱۵ سال توی تورنتو پیدا کردم) رفتیم رستوران Jack Astor، برنامه هم ریختیم فردا اگر همه چیز جور بشه بریم نیاگارا.

شانسی که آورده، هوا یکم بهتر شده. برف که دیگه خبری نیست (هفته پیش که من رسیدم، برف میومد) و دو سه روز اخیر فقط هوا بارونی و ابری بوده. بدبختی تورنتو بجز رستوران و بار (که من اهلش نیستم) خیلی جای دیدنی یا تاریخی نداره که ببرم بگردونمش. قبلا هم گفتم، تورنتو به عنوان یک شهر مدرن خیلی برای زندگی جای خوبیه. ولی اگر مثل اروپا دنبال هویت و فرهنگ و تاریخ باشی، ناامیدت می کنه. کل مملکت ۱۵۷ ساله بوجود اومده (یحتمل با کشتار سرخ پوست های بدبخت توسط استعمارگران خونخوار!) و طبیعیه که خیلی تاریخی نباشه. شهر خیلی مهندسی ساخته شده، خیلی مدرنه و برای زندگی – از نظر من – خیلی مناسب. ولی مهمون دعوت کنی، نمی تونی جایی ببریش، خصوصا که ماشین هم نداشته باشی.

دکتر خانواده ام، بالاخره زحمت کشیده و یک متخصص برام پیدا کرده توی بیمارستان سانی بروک. ۸ می باید برم خدمت آقای دکتر، ببینم چطور می خواد من رو درمان کنه، باید هیجان انگیز باشه، بیمارستان در کانادا، دکتر انگلیسی زبان و تجربه ای جدید.