مسافرت به ایران – ۲

یادمه یک شب با علی و بهروز توی یک قنادی ریچموندهیل نشسته بودیم. صحبت مقایسه ایران و کانادا مطرح شد، علی گفت درسته توی ایران یک وقتهایی از دور و اطرافیانت دخالت و فضولی میدیدی، اما اگر ۹۰ درصد فضولی بود، ۱۰ درصد هم دلسوزی بود. اون ۱۰ درصد، یک وقتهایی در زندگی برات مهمه. برات ارزش پیدا می کنه. برات مایه تسکین و آرامش قلبه.

این نکته رو عمیقا احساسش کردم. خیلی وقت ها خودم توی کانادا، از اینکه کسی به کارم دخالت نمیکنه خوشحالم. راضیم از اینکه کسی در زندگی خصوصی من سرک نمیکشه و … خیلی هم خوبه، منکرش نیستم. ولی توی همین مسافرت، اون ده درصدی که علی می گفت رو تجربه کردم. این هم از مواردی بود که انقدر توی زندگی ما عادی شده بود، که به چشممون نمیومد. یک بنده خدایی بیماره، اطرافیانش در عین اینکه گاهی وقت ها از خودشون طبابت می کنن و برای دکتر تعیین تکلیف میکنن، برای بیمار واقعا دلسوزی میکنن. طرف از شهرستان، گوشت مرغ و کبوتر تازه بفرسته یا اگر آدمی پیدا نکنه، خودش بلندشه بخاطر بیمار، بعد از ظهر از سرکار راه بیفته از یک شهر به شهر دیگه بره، خودش تحویل بده و همون شبانه هم برگرده به شهر خودش. عمرااااااااااااااا چنین چیزی توی کانادا یا احتمالا بقیه جاهای دنیا اتفاق بیفته. این چیزیه که توی خارج از ایران از دستش میدیم و تا زمانی هم که بهش نیاز پیدا نکنیم، متوجه فقدانش نمیشیم.

بغیر از بعضی مراسم خاص و افراد خاص، دور هم جمع شدن هم کمتر اتفاق میفته. نه اینکه نباشه، ولی باز مهاجرت کردن باعث میشه از خیلی اکیپ های دوستانه و جمع های خودمونی از هم پاشیده بشن. آدمهایی رو می شناختم که وقتی ایران بودن، پایه خیلی کارها و جمع های دوستانه بودن، وقتی از ایران رفتن تلاش کردن که گذشته خودشون رو فراموش کنن و ازش فاصله بگیرن، از آدمهایی که می شناختن و از دوستی های قدیمی خودشون رو کنار کشیدن. برعکسش هم البته بود، یکیش خود من که دوستی رو بعد از ۱۵ سال پیدا کردم، بچه های دبیرستان مفید – چه همسن ها و چه جوون تر و مسن تر ها – رو دوباره پیدا کردم و از دوستی و همصحبتی باهشون لذت می برم. یکی از محاسن مهاجرت هم همین می تونه باشه، که حتی آدم عوضی مثل من به هر دوستی قدیمی چنگ می اندازه تا در محیط جدید (من اسمش رو نمیذارم غربت) راحت تر و مطمئن تر جا بیفته.

ولی برای ایران متاسفم. برای مملکتی که بدلیل بد شدن مردمانش، خدا هم نعمتش رو از روش قطع کرده. خواهش می کنم فوری شروع نکنید به نظام بد و بیراه گفتن، همه تقصیرات به گردن دولتمردان نیست. سوء استفاده از درماندگی و یا نا آگاهی مردم به قصد منفعت طلبی شخصی، ایجاد مزاحمت وقت و بیوقت با ارسال پیامک های تبلیغاتی و فروش جنس بنجل داخل خیابون به خلق الله، هیچ ربطی به دولت نداره. نعمت الهی بارون و برف هم از این مردم دریغ شده و خدا میدونه که چقدر برای این موضوع و برای ایران ناراحتم.