مردی از دانشگاه Ryerson

با یک مرد استثنایی به اسم Markus Van Aardt آشنا شده ایم، از دانشگاه Ryerson. متاسفانه سیستم آموزشی ما در ایران فقط روی پزشکی و مهندسی و یک مقدار هم ادبیات متمرکز شده. به عنوان مثال، کسی بما یاد نداده چطور حرف بزنیم. چطور فکر کنیم. چطور بنویسیم. و این موارد بسیار ابتدایی – که همه در موردش میگن: بابا مگه کاری داره؟ خب حرف بزن دیگه! – از بزرگترین نقاط ضعف ماست.

شانس این رو دارم که با یک آدم اینکاره کار کنم. کاری که این آدم داره سر کلاس می کنه، اینه که به ما حرف زدن یاد میده. چطور اون چیزی که واقعا هستی رو بیان کنی. بر طبق چیزهایی که میگه، مصاحبه برای گرفتن کار نیست. مصاحبه یک صحبت دوطرفه است، برای اثبات اینکه از بقیه بهتری. لزوما این مساله ختم به گرفتن کار نمیشه. مخاطب، تو رو در مقابل بهترین مشتری اش تصور می کنه، وقتی تو رو با یک مشتری میلیون دلاری تنها میذاره، چطور می تونی منافعش رو حفظ کنی؟
سوالاتی که می پرسند برای اینه که روال فکری شما رو بفهمن. شما باید این سوال پرسیدن ها رو از بک جلسه بازجویی، تبدیل کنید به یک جلسه محاوره. بدون اینکه در موردش برنامه ریزی کرده باشید. برنامه ریزی در مورد سوال پرسیدن، باعث درگیر شدن ذهن میشه و دیگه روی چیزی که داره گفته میشه تمرکزی نخواهیم داشت. باید نشون بدیم ما هم کنجکاویم، یادمون باشه که فقط ما برای زنده موندن، نیاز به اون کار نداریم. اون شرکت هم برای کسب درآمد نیاز به ما داره. برای همین، مارکوس اعتقاد داره ما job seeker نیستیم، ما اومدیم تا relaunch our career بکنیم. پس جلسه مصاحبه رو بهتره به سمتی ببریم که یک گفتگو باشه، نه سوال و جواب.
اینکه چه بپرسیم، با یک مثال خیلی جالب توضیح داد. گفت: “کفش های من کهنه شده”. در مورد این سوال بپرسید. یک سری سوالات اینطوری بود:

• چند وقته پوشیدیش؟
• چند خریده بودی؟
• بخوای نو بخری قیمتش چنده؟
• چه رنگی بود؟

یک سری سوالات هم اینطوری بودن:

• چرا هنوز می پوشیشون؟
• چه احساسی داری وقتی می خوای کفش جدید بخری؟

سوالات گروه اول، با یک کلمه جواب داده میشه، در حالیکه سری دوم جواب تفصیلی لازم دارن، طرف باید بیشتر در موردش ور بزنه! سوالاتی از این گروه دوم بپرسید، تا شما هم به طرز فکر طرف دوم پی ببرید. مثلا اینکه چی در مورد این شرکت رو اونها دوست دارن؟ چرا دوست دارن برای این شرکت کار کنن و …
در کانادا بدنبال consistency هستند، بر خلاف آمریکا که خیلی بالا پایین میشه، اینجا رهرو آنست که آهسته و پیوسته بره. سالی ۱۰ درصد رشد کافیه، نمی خوان یکسال ۱۰۰ درصد رشد داشته باشن و بعد ۳ سال بحران مالی تحمل کنن. مردم این مملکت هم مثل دولتش، خیلی محافظه کارن.
کارفرمای کانادایی می خواد مطمئن باشه کسی دو داخل شرکتش داره که شانسی موفق نبوده، بلکه از روی عقل و درایت و wisdom موفق شده. افرادی که initiative و ریسک پذیر هستند، افرادی که صرفا do & report نیستن، کسانی که بهشون میگن make it happen و اونها هم به همین نحو عمل می کنن. ظاهرا، حضرات کانادایی آدمهای مودبی هستند. اگر قراره چیزی رو بگن که باهش موافق نیستن، احتمالا بصورت مستقیم نخواهد بود. از روشی به اسم www-> ebi استفاده می کنن.  What Works Well is …, even better if …
استفاده از کلمات but و however خیلی مناسب نیست، داری به طرف میگی هرچی گفتم رو بریز دور، از این ببعد رو گوش کن. مگر اینکه واقعا منظورتون همین باشه.
سوالاتی در مصاحبه مطرح میشه که بنظر آدم ابلهانه میاد. دلیل مطرح کردن این سوالات، شناسایی توانایی فردی (self-awareness) است، همینطور برای فهمیدن اینکه آیا موفقیت های شما repeatable هستند یا نه و اینکه آیا شما هم consistent هستید یا نه. همینطور اینکه آیا این چیزهایی که بلدید، قابلیت انتقال به بقیه رو دارن؟ transferable هستند؟ مثلا سوال می پرسه در مود اشتباهاتت صحبت کن. خود اونم میدونه که هیچ آدمی کامل نیست، اما اون چیزی که در جوابش میگی باید منعکس کننده wisdom تو باشه. هر شرکتی به طور کلی می خواد سه تا مطلب رو در مورد کارکنانش بدونه:

• Have you done it in the past؟
• Do you love it؟
• Can I tolerate you؟

در مورد مارکوس بیشتر خواهم نوشت. ممنون از اینکه بهم اثبات کردید خیلی مطالبم خواننده نداره! ولی من بازم می نویسم!