مدیریت مالی – قسمت سوم

یک سری هزینه ها هست، که اجتناب ناپذیره. نمی تونید بیخیال هزینه رفت و آمد بشید، باید برید سر کار! باید غذا بخورید، باید لباس بپوشید، باید تفریح کنید (بله، تفریح هم لازمه و اتفاقا خیلی هم لازمه). این هزینه ها هم مثل مالیات، باید پرداخت بشن. اما یقینا هر کسی بعد از اون مالیات و این هزینه های الزامی، پول اضافی میاره. منتها به شرطی که هزینه های الزامیش رو بدرستی و از روی عقل تنظیم کرده باشه.

من خودم کارم رو سال ۱۳۸۴ شروع کردم. قبلش هم کار می کردم، اما به صورت پروژه ای و بخشیش هم همونطوری که قبلا گفتم، به صورت بیزنس در بازار فرش ایران بود. ولی به عنوان حقوق بگیر، اردیبهشت ۱۳۸۴ شروع به کار کردم. با یک عده بچه های خوبی که الان از دوستان نزدیکم هستند. یادمه حقوقم ماهی ۲۵۰ هزار تومان بود، اون زمان حقوق بدی نبود، ولی به هر حال کارمندی بود دیگه. چند ماه آخر اون بنده خدا هایی که مالک شرکت بودن، به مشکل مالی برخورد کردن و همین حقوق هم به تاخیر و تعویق افتاد. به غیر از اون زمان، وقتی که مرتب حقوقم رو می گرفتم، یادمه حدود ۵۰ هزار تومنش صرف هزینه های جاری میشد. بقیه اش، سرمایه گذاری میشد.
بله، من خونه پدر و مادرم زندگی می کردم، پس هزینه خورد و خوراک و اجاره خونه و … رو نداشتم. اما همون زمان دوستانی داشتم – از دانشگاه – که حقوقشون بیشتر از من هم بود ولی تا ریال آخر حقوق خرج اتینا میشد. یادمه همه بهم می گفتن: بابا این گوشی زیر خاکیت رو عوض کن، خجالت نمی کشی همچین گوشتکوبی رو دستت می گیری؟ بابا چرا انقدر به خودت سختی می دی، چرا با اتوبوس و مترو میری سر کار؟
توجیه اون دوستان این بود که با این پول ها و با این درآمد، کاری نمیشه کرد. پس حداقل بذار از زندگی لذتش رو ببریم. اما من در بازار این رو یاد گرفته بودم، که اگر تونستی ۱۰۰۰ تومن رو مدیریت کنی، می تونی ۱۰ هزار تومن رو هم مدیریت کنی. اگر تونستی ۱۰ هزار تومن رو مدیریت کنی، از پس اداره درست ۱۰۰ هزار تومن هم بر میایی و … بنابراین فرقی نمی کرد، من ۲۵۰ هزار تومن درآمد داشتم یا ۲٫۵ میلیون، می تونستم مدیریتش کنم. هیچ وقت تحت تاثیر این اغوا قرار نگرفتم که پول های کوچیک رو بی خیال بشم. پول، چیزیه که باید بهش احترام بذاری تا بهت وفادار باشه. همون زمان که اون شرکت کوچولو به مشکل خورد، من مشکل مالی نداشتم. چون بقدری زیر ساخت اقتصادی خودم رو خوب چیده بودم، که از پس هزینه های ضروریم بر می اومدم. اقتصاد من خیلی کوچیک بود، شاید کل دار و ندارم ۵ میلیون تومن نمیشد. اما همون مدیریت اقتصاد ۵ میلیونی کمک کرد بعدها بتونم اقتصاد … تومنی رو هم مدیریت کنم، به بهترین وجه که دوستان نزدیکم می دونن اوضاع و احوال مالیم چطوری بود!
از اواسط دانشگاه من دیگه هیچ وقت از کسی پول قرض نگرفتم، بغیر از موارد اضطراری که مثلا توی مسافرت بودم و یک خرج غیر مترقبه ای پیش میومد و اون هم در حالتی بود که پول مورد نیاز برای پوشش اون هزینه توی حساب بانکیم بود، ولی حالا بهش دسترسی نداشتم. مثلا یکبار می خواستم یک قرآن چاپ یونسکو بخرم، قیمتش ۲۶۵ هزار تومن بود. اون زمان هنوز دستگاه کارتخوان به اندازه این روزها باب نشده بود، برای همین شوهرخاله ام پول نقد به کتابفروشی داد، همون شب ۲۰۰ هزار تومن از خودپرداز گرفتم بهش دادم و فرداش هم ۶۵ هزار تومن بقیه رو پرداخت کردم. فقط در این مواقع بوده که از کسی پول دستی گرفته ام و باز تاکید می کنم توی همون شرایط، معادلش رو در حساب بانکیم یا توی متکا! داشته ام.
اما من هم همیشه اون طوری زندگی نکرده ام. زمانی بوده که با اتوبوس شرکت واحد (یادش بخیر، الان باید بگم TTC!) و مترو این ور اون ور می رفته ام. زمانی هم رسید که تاکسی هم جوابگو نبود، زیر آژانس و دربست کلاسم رو میاورد پایین! هیچ وقت هم در ایران ماشین نخریدم و اصلا هم بابت این موضوع پشیمون نیستم. داشتن ماشین در ایران کار بسیار اشتباهی بود و هنوز قویا بر این اعتقادم. کانادا فرق می کنه! بنابراین هر زمان مطابق با شرایط اقتصادیم زندگی کرده ام. جایی که پشتوانه قوی داشته ام، پشتم گرم بوده، من هم از زندگی لذت برده ام. در ایران، قیمت ادوکلنی که ۶ ماه یکبار می خریدم ۴۰۰، ۵۰۰ هزار تومن بود. سالی لااقل یک مسافرت خارج از کشور می رفتم. لباس هام همه برند بود و حتی گاهی صرفا برای خرید لباس مسافرت خارج می رفتم. اینها رو برای فخر فروشی نمیگم (خاک بر سر اون کسی که فکر کنه پول براش انسانیت و قدر و قیمت میاره، لباس و ادوکلن و … اگر انسان نباشی، تو رو داخل انسانیت و آدمیت نمی کنه) فقط بابت اینه که بگم من بد زندگی نکرده ام و نخواهم کرد. فقط، همیشه خوب مدیریت کرده ام (به نظر خودم) و هیچ وقت هم به مشکل نخورده ام.

همه اینهایی که گفتم، ممکنه از نظر شما غلط یا چرت باشه. قبول! نظر شما هم برای خودتون محترمه. اما اگر کماکان با من موافقید، قسمتهای بعدی رو بخونید.