مجددا، خانه بدوشی

اجاره یکساله بنده هم تا روزهای آتی به اتمام می رسد و دوباره آلاخون والاخونی شروع می گردد. طبیعتا امسال با پارسال اوضاع متفاوته، چون هم کردیت هیستوری دارم، هم یک سال اجاره نشین بوده ام و در این مورد هم رفرنس دارم، شاغل بودن هم که سر جای خود و بنابراین این من هستم که امسال برای صاحبخانه های گرامی ناز خواهم نمود!
اواخر آوریل بود که صاحبخونه ام یک روز زنگ زد و بعد از تسلیت فوت مادرم، بمن گفت که قصد فروش خونه رو داره. گفت که اگر می خوای خونه رو تو بردار، پارسال گفته بودی که قصد خرید خونه داری. تشکر کردم و توی دلم گفتم: اگر بنا به خرید خونه هم داشته باشم، این مزخرفی که اون مردک شارلاتان، درویش ساخته رو نخواهم خرید. در واقع تنها مزیت این خونه که فعلا ساکنش هستم، منظره بسیار دل انگیزیه که رو به جنوب شهر داره. و گرنه تقریبا تمام مشاورین املاک در این مساله اتفاق نظر دارن که سازنده (همون آقای درویش)، خیر سرش ریده! اونم با ر دسته دار!
فکر می کنم در ساخت این کاندوها (۷۱۶۱ و ۷۱۷۱ خیابون یانگ) از مواد اولیه درجه دو و درجه ۳ استفاده نشده، بلکه سفارش دادن درجه ۱۰ براشون بسازن، بعد در ساخت این ساختمون ازش استفاده کردن. یاد اون صحبت های زهتاب توی سریال در حاشیه افتادم، کلی پول از ثبت نام همایش به جیب زده بود، بعد بهش گفتن می خواهیم پذیرایی کنیم، گفت میریم نارنگی یک طرفش لک دار رو به صورت صندوقی، به یک سوم قیمت می خریم برای پذیرایی! فکر کنم در ساخت این ساختمون ها هم چنین رویه ای در پیش گرفته شده!
ساکنین ساختمون، غالبا یا ایرانی هستن یا آسیایی. اکثرا به صورت پیش خرید مالک واحدها شدن و خیلی ها که باهشون صحبت می کنم، از کاری که کرده ان راضی نیستن. صاحبخونه من، قیمت خونه اش رو ۳۷۰ هزار دلار گذاشته و بر طبق موارد مشابهی که خودم توی آسانسور دیده ام، فکر کنم ۲۰، ۳۰ هزار دلار داره گرون میگه، However I wish him luck. امیدوارم یک گیج و بی خبر از همه جا پیدا بکنه، ۳۷۰ که سهله، ۴۷۰ بکنه توی پاچه اش!
فعلا دارم دنبال خونه می گردم، بدم نمیاد یکم محل زندگیم رو عوض کنم. نورث یورک و مناطق آپ تاون رو تجربه کرده ام، دوست دارم مناطق دیگه، مثلا داون تاون یا مید تاون رو هم تجربه کنم. با آقای مصطفایی چند تا واحد توی داون تاون دیده ایم، ولی فقط یکیشون به دلم نشست. یک واحد توی طبقه ۳۸ خیابون تد راجرز، درست روبروی شرکت معظم رابرز (درست نوشته ام، رابرز یا به قول خودمون دزدها!). واحدهای دیگه ای توی خیابون ادلاید، چرچ، لیبرتی ویلج و چند جای دیگه هم دیدیم ولی مشکل همه شون این بود که محصور در میان ساختمون های بلند بودن و احساس خفگی به من دست میداد. این طبقه ۳۸ تد راجرز خوب بود، فعلا برج سی ان رو میشد ازش دید (یکی از مواردی که باعث مرغوبیت خونه در تورنتو میشه، اینه که به سی ان تاور دید داشته باشه).
میدتاون، سمت یانگ و اگلینتون هم دو سه تا واحد دیده ام که مربوط به برج های ترایدل میشدن، ولی بیا و اجاره ها رو نگاه کن! اجاره یک خوابه + دن توی روهمپتون یا برادوی (خیابون های بالای اگلینتون) ماهی ۱۹۰۰ دلاره! یعنی ۵۰۰ دلار بالاتر از اجاره فعلیم! ولی خدایی ساختمون هاش خیییییییلی با کلاسن. فاصله شون پیاده تا مترو، ۷ دقیقه و منطقه هم منطقه بسیار خوب و با استیلیه. هم سرزندگی داون تاون رو داره، هم ساکنینش بر طبق تحقیقاتی که کردم افراد درست و حسابی تری هستن. مشکل اون ساختمونهای داون تاون، نزدیکیشون به مراکز لهو و لعبه، مثلا حد فاصل خیابون های چرچ و جرویس با جرارد و کارلتون محل تجمع بانوان ویژه است و خیابون ولزلی، از جرویس تا شربورن هم عرصه تاخت و تاز دو جنسه ها. حالا درست که توی کانادا هرکسی هر غلطی دلش بخواد می تونه بکنه ولی من با این مسائل مشکل دارم و علیرغم سرزندگی محیط پیرامون، دوست ندارم چنین جایی زندگی کنم.