ما و آنها

عصر همینطور که توی خیابون کینگ داشتم قدم می زدم، به این فکر می کردم که چقدر … بودیم (جای خالی رو هرچی دوست دارید پر کنید). توی یکی از بدترین دوران، توی منطقه ای که همیشه سر منابعش توی دنیا دعواست بدنیا اومدیم و زندگی کردیم. جنگ، بمبارون، تحریم، کنکور و دانشگاه، بیکاری و … باید برای ارتباط با دنیای خارج – که گهگاه توی فیلم ها میدیدیم، یا عمویی، خاله ای، کسی ازش میومد و برامون سوغاتی میاورد – به چه چیزهایی متوسل میشدیم. بهمون گفته بودن زبان انگلیسی از اوجب واجباته (و درست هم می گفتن، مرده شور این زبان رو هم ببره)، مجبور بودیم توی مدرسه ادبیات خودمون رو بخونیم، عربی رو هم بخونیم و تازه در کنارش کلاس زبان هم بریم تا بتونیم گلیممون رو نصفه نیمه از آب بیرون بکشیم. کتاب می خواستیم بخونیم، نبود و باید به فتوکپیش و آفست قناعت می کردیم و خدایی کارهایی که ما کردیم، در حکم جهاد اکبر بود. من حالا هیچی، کسی مثل علی که فارسی و عربی و انگلیسی و فرانسه و بقول خودش تا حدی هلندی رو صحبت می کنه، می خوام ببینم نظیرش بین کدوم یکی از این عوضیهای گشاد پیدا میشه؟ با اون شرایطی که ما داشتیم، خدا تومن پول کلاس زبان بده، بعد از مدرسه و کار بلند شو برو سر کلاس، بعدش بیا بشین توی خونه بخون. هوامون آلوده بود، مملکتمون رو خطر بی آبی تهدید می کرد و روز بروز هم بدتر میشه، پارازیت هم که دیگه چاشنی زندگی روزمره شده و …

اون وقت طرف اینجا بدنیا اومده و توی محیط انگلیسی زبان بزرگ شده و بزرگترین خطری که تا بحال تهدیدش کرده، این بوده که زمستون روی زمین یخ زده لیز بخوره، حالا برای تو آدم میشه و ازت می پرسه: tell me about yourself. به قبر پدرت! مردیکه، زنیکه، تو توی ایران بودی پهن بارت نمی کردیم. حالا برای من ادای آدمها رو در میاری و فکر می کنی علی آباد هم شهریه. چند وقتیه فقط این محیط بهم احساس انزجار میده. گوساله هایی که توی ایران اجازه نمی دادم کفشهام رو واکس بزنن رو باید تحمل کنم. اشتباه نشه، به لحاظ انسانی بسیار بسیار آدمهای خوبی هستن. با احترام و ادب باهت رفتار می کنن، حریم خصوصیت رو محترم میدونن، کسی داد و بیداد نمی کنه، همه ریلکس هستن و … منتها میبینی گاهی یک سوتی هایی میدن، که میگی shit! این ابله الان فلان جایگاه رو داره؟! بیخیالش، چقدر من با اینها فاصله دارم. از طرفی میره روی اعصابت که این آدم از تو بالاتره، از طرف دیگه می بینی بلد نیستی مثل اون باشی. نمیتونی مثل اون، آروم باشی، چیزهای مختلف روی اعصابت نره، صبر و تحمل داشته باشی و آهسته آهسته حرکت کنی. من مدارج ترقی رو در ایران، بسیار سریع طی کردم (تنها پارتی هم که داشتم، خود خدا بود که از همه پارتی ها هم قویتره). ولی اینجا سرعت رو کسی نمی فهمه. ببینن میخوای سرعت داشته باشی حتما ترمزت رو میکشن و اگر مقاومت کنی، خیلی راحت حذفت می کنن.

۳۵ سالمه. بیشتر از ۱۰ سال طول کشید تا به اون جایگاهی که در ایران داشتم، برسم. با چنگ و دندون و تمام وجود هم جنگیدم. همه کاری هم کردم، از بیزنس و بازار سنتی فرش بگیر تا ارائه راهکار های بانکی، که خیلی هاشون برای اولین بار در ایران مطرح و پیاده سازی شدن. بعد ۳۵ سالگی بیایی دوباره، بابا آب داد!
خدا کنه میرم ایران درست بشم. میترسم حتی بیخیال بلیط برگشت بشم. امروز دوبار بهش فکر کردم!