عمو تتسو

اشتباه نشه! من عمویی به اسم تتسو (Tetsu) ندارم! این اسم یک برند کیک پنیری یا بقول این اجنبی ها، چیز کیکه که در مدت زمان کوتاهی توی تورنتو ترکونده! تقاطع بی و دندس هر روز صف طویلی از افراد شکمو تشکیل میشه که اومدن کیک عمو تتسو بخرن. اولین باری که اون صف رو دیدم، فکر کردم دارن یک چیز مجانی پخش می کنن. ولی روزهای بعد با دیدن اون صف متوجه شدم که دیگه موسسه خیریه که نیست هر روز بیاد خیرات کنه! یک روز دو سه تا از دخترهای شرکت رفتن و چیز کیک به همراه چند تا کاپ کیک خریدن و آوردن. کاپ کیکش که با کیک یزدی های خودمون مو نمی زد! تازه اون کیک یزدی که خواهرم درست می کرد واقعا درجه یک بود و خوشمزه تر از این، این یک مقداری هنوز ته مزه تخم مرغ میداد. من کلا خیلی اهل کیک پنیری نیستم، از مزه اش بدم میاد. ولی با تبلیغاتی که امیلی کرد، یک برش ازش خوردم و چون تازه و داغ بود، قابل تحمل بود!
ساعت ۱۱ صبح کرکره مغازه رو میدن بالا و الهی به امید تو. بازارگرمی هم تا حدیه که هر نفر بیشتر از یک دونه کیک پنیری نمی تونه سفارش بده. همین مساله باعث میشه مردم هم بیشتر حرص بزنن و فکر کنن چه خبره! آقای عمو تتسو فقط پول نقد قبول می کنه و کردیت کارت و این قرتی بازی ها رو قبول نداره، نکنه خدای نکرده یک وقت دو زار بخواد هزینه تراکنش بده! کیک که اندازه اش ۶ اینچه، به مبلغ ۱۰ دلار فروخته میشه. روی خود کیک هم تصویر سمبلیک خالق و مالک امپراتوری چیز کیک ژاپنی یعنی جناب عمو Tetsushi Mizokami نقش بسته. کل مغازه ۳ تا اجاق داره و این یعنی هر ۱۰ الی ۱۵ دقیقه، میتونه ۱۲ تا کیک درست کنه. خود شرکت میگه بازار تورنتو رو دست کم گرفته و با توجه به جماعتی که هر روز می بینم توی خیابون بی جلوی این مغازه صف کشیدن، پر بیراه هم نمیگه.
به عادت همیشگی، یکم در مورد این برند تحقیق کردم. ۲۵ سال قبل این برند توی ژاپن و در شهر هاکاتا بوجود اومده. خارج از ژاپن در حال حاضر ۷۰ تا شعبه داره. سال گذشته در کشور چین – که طبق معمول عادت به کپی برداری و کثافت کاری در همه زمینه ها دارن – دادگاهی یک مجموعه شامل ۳۰ فروشگاه رو به کپی برداری متهم و ۱۶۰ هزار دلار جریمه کرده (من اگر بودم همه رو تیربارون می کردم). شعبه تورنتو، اولین شعبه خارج از قاره آسیا برای این برند محسوب میشه. یکساعت صبر کردن برای یک کیک بنظر من کمی احمقانه میاد، شما رو نمی دونم!
اجازه بدید یک مقایسه با محصولات وطنی بکنم. سال ۱۳۸۹، شرکت صاحب نامی در ایران یک ابتکار به خرج داد و بستنی یخی رو به بازار عرضه کرد که روش فالوده ریخته بودن. قیمت این بستنی ۳۰۰ تومن بود و من و خواهرم خیلی زود مشتری پر و پا قرصش شدیم. به صورت عمده مغازه های خوار و بارفروشی شهرک اکباتان توسط ما جارو میشد و موجودی بستنیشون به فریزر خونمون منتقل می شد. بقیه مردم هم از این ابتکار استقبال کردن و بعد چی شد؟!
هیچی، شرکت مربوطه دید مردم استقبال می کنن، اومد و کیفیت بستنی رو برد بالا و سعی کرد که به حقوق مصرف کننده احترام بذاره. چرت و پرت دارم میگم؟! حق کاملا با شماست! کی تا حالا در ایران حقوق مصرف کننده اهمیت داشته که این بار دومش باشه؟! نه خیر، شرکت اومد و اول اون فالوده های روی بستنی رو دزدید، در مرحله بعد مواد اولیه رو طوری عوض کرد که بعد از مدتی فقط طعم آب و شکر و یک مقدار گلاب و البته همون رنگ سابق باقی موند. به این ترتیب، مدیران فهیم و با شعور اون شرکت، ترجیح دادن یک مدت خیلی کوتاه از استقبال مردم سوء استفاده کنن و کیسه شون رو پر کنن و خب طبیعی بود که مردم هم گوشهاشون انقدر دراز نشده بود که در مقابل این حقه بازی تسلیم بشن، خیلی راحت دیگه اون بستنی رو نخریدن و به این ترتیب فاتحه یک ایده خوب بیزنسی توسط خود صاحب ایده خونده شد. مقایسه کنید عمو تتسو رو با “مامان جون بستنیش خوشمزه تره”.