شهر خاکستری

اصلا فکرش رو نمی کردم روزی بخوام چنین مطلبی رو در مورد شهری که این همه دوستش داشتم بنویسم. برای من تهران، یادآور اتوبان زیبای مدرس بود (که البته هیچ وقت متاسفانه نشد توی اون محدوده زندگی کنم)، چهار راه پارک وی، تجریش، دربند، قرار هایی که با امیر ارسلان و حسین و امید و بقیه بچه ها توی فرحزاد میذاشتیم و خلاصه هرچند ترافیک همت و حکیم اعصاب و روانم رو عصرها به هم می ریخت، آلودگی هوا اعصابم رو خورد می کرد، سرعت و فیلترینگ اینترنت روی مخم بود، اما از بقیه جاهای دنیا بیشتر دوستش داشتم. بسیار بیشتر از دوبی، استانبول، فرانکفورت، روتنبورگ، ماربورگ و خیلی جاهای دیگه.

اما خیلی متاسفم که الان زشتی های این شهر دیگه همه زیبایی هاش رو پوشونده. مثل شهر زامبی ها شده. اکثر کسانی که باهشون برخورد کرده ام، منتظرن تا منقار سیاه و زشتشون رو به جسد مردار فرو کنن و تیکه ای از گوشت بیجان این جسد رو به نیش بکشن. چرا اینطوری شده؟! طرف، بیچاره و درمونده، با بیمار بی رمق و دردمندش از بیمارستان میاد بیرون، خرناس کفتارها بلند میشه که: آقا تاکسی دربست بفرمایید. مسیری که راه رفت، با ۱۲ هزار تومن اومدن رو باید ۲۵ هزار تومن بدن، تا لقمه نونی که راننده تاکسی شب برای زن و بچه اش می بره، قبلا در خون اون بیمار بخت برگشته و یا شهرستانی از همه جا بی خبر غلطیده باشه. اونم بیماری که شیره اش رو قبلا آقای دکتر و خانم دکتر با ولع تمام مکیده ان، تا بتونن بی ام و ۸۳ هزار دلاری رو به قیمت یک میلیارد و صد میلیون سوار شن و مردم رو از روی ترحم، عزیزم خطاب کنن.

یک رستوران ساده با دوستانت میری و چون شام می خواهی سبک باشی، فقط جوجه سفارش میدین. صد رحمت به خانه کباب ریچموند هیل، که سه نفری میریم و صورتحساب، اونم با GST میشه زیر ۴۰ دلار. ۲۰۰ هزار تومن ناقابل، تنها تفریح موجود و در دسترس تهران برای ۴ نفر آدم آب می خوره. بچه های تهران در مورد تفریحاتشون دیگه انشا نمی نویسن؟ مشتاقم بدونم با درآمدهای ایران، چطور میشه از پس چنین هزینه هایی براومد؟ اوه، شاید اون درآمدهایی که بالا ذکر شد، باید در چنین مکانهایی هم هزینه بشه. همه هم خوشحال و راضی از اینکه دست در جیب هم دارن. اونی هم که بخواد سالم زندگی کنه، حتما باید شغل دوم و سوم و … داشته باشه، جمع ۳ نفری دوستانی که تجدید دیدار کردیم که همه لااقل درگیر ۳ تا محل کار بودن.

چی به سر تهران اومده؟ وضع شهرستان ها چطوره؟ قدیم ها که خیلی شهرستانی ها حسرت تهران رو می خوردن، اگر هنوز هم همین باشه، وای به حال ایران. یادمه قبل از اینکه از ایران برم، توصیه ای به همه دوستان در حال ترک وطن می کردم. نمی دونم چرا خودم این توصیه فراموشم شده بود، می گفتم هر زمان دلتون برای ایران تنگ شد، یک مسافرت بیایید تا دوباره یادتون بیاد از چه چیزهایی رها شدید. خیلی متاسفم که علیرغم همه سختی های مهاجرت و زندگی در کانادا، پیش بینی اولم به حقیقت پیوست و دارم برای دیدن تابلوی Welcome to Canada در فرودگاه پیرسون لحظه شماری می کنم. متاسفم…