سریال دنباله دار کاریابی – قسمت پنجم

جریان فرش بوکز حسابی روح و روانم رو به هم ریخت. من مرتکب هیچ اشتباهی نشده بودم، این رو همه می گفتن. حتی مارکوس بهم گفت با چیزهایی که تو تعریف می کنی، مطمئن باش یک موضوع داخلی توی اون شرکت بوده که به اینجا ختم شده. ولی برای من چه فرقی می کرد، مهم این بود که نشد.
اون روزها، که باز به قول رضا جاسبی، از بد حادثه یک سری مشکلات شخصی از یک طرف، این … بازی شرکت های کانادایی هم از طرف دیگه، برای آدمی مثل من که همیشه کار می کرد و همیشه در حال جنب و جوش بود، بسیار کشنده بود. این وسط، حمایت هایی که دوستان خوب دور و برم کردند، بسیار کمکم کرد. خیلی ها رو توی این دوران شناختم، آدمهای only fair weather و کسانی که نگرانم بودند. بهروز یک روز در میون بهم زنگ میزد. علی مرتب جویای احوالم بود. یوسف مدام سعی داشت یک راه حلی پیش پام بذاره. سیامک هم باهم در ارتباط بود، به همدیگه روحیه میدادیم اما من ته دلم، به حرفهایی که میزدم خودم اعتقاد نداشتم. حتی آقای مصطفایی گاه گدار زنگ میزد و احوالم رو می پرسید.
آدمهایی هم بودند که از شرایطم با خبر شدند، اما ترجیح دادن رابطه شون با آدم غرغرویی مثل من رو کمتر کنن یا قطع کنن. یکی که خیلی عالی بود، تا زمانی که کار پیدا نکرده بود، یک شب در میون زنگ میزد و هربار لااقل یکساعت مغز من رو با مزخرف، مزخرفات محض می خورد. خرش که از پل گذشت و کارش رو که پیدا کرد، دیگه ارتباطش باهم قطع شد (فکر کنم ۴ ماهی میشه ازش خبری ندارم). آدم عوضی، کلی از قبضهای جریمه ماشینش و آت و آشغالهاش هنوز برای من می اومد، ولی از خودش خبری نبود. انقدر آدم بی چشم و رویی بود، که حتی بابت خونه موقتی که آقای مصطفایی براش گرفت، زنگ نزد تشکر کنه. بعد آقای مصطفایی حال اون لجن رو از من می پرسید! ببینید آدمها چقدر با هم فرق می کنن…
اون دوران با کمک بچه هایی که اسم بردم، گذشت. مادر خودم دائما به زبون بی زبونی می گفت برگرد بیا. نمی خواست مستقیم بهم بگه، ولی حرفهاش دائما روی اعصابم بود. اما این رفقا، کسانی که همه شون یادگار اینفوتک بودن، هوام رو داشتن. گاهی خودم هم متوجه نمی شدم، ولی بعدا می فهمیدم که فلانی هم نگران منه. این انسانیت ها رو، با هیچی نمیشه قیاس کرد و ارزش گذاشت. وقتی توی یک مملکت دیگه، که همه چیزش برات غریبه است، آدمهای این طوری دور و برت باشند می فهمی من چی میگم.
انقدر حضور این آدمها برام مهم بود، که لازم دیدم بخاطر مهربونیشون، این پست رو بنویسم.
ادامه دارد …