سریال دنباله دار کاریابی – قسمت دو تا بعد آخر!

یکی دو روز از رفتنم به سرکار گذشته بود. دیدم یک ایمیل اومد از شهرداری که ما تو رو انتخاب نکردیم. حواله دادم به همون جایی که باید می دادم! از این شرکته که شروع کرده بودم، خوشم اومده بود. فکرهایی هم توی سرم اومده بود که بهتر می دیدم همینجا کار کنم.

یک روز که داشتم بر می گشتم خونه، از مترو که اومدم بیرون دیدم تلفنم صداش در اومد. توضیح اینکه اینجا، اسمش کاناداست! تو مترو که میرید موبایل کلا تعطیله، مگه محدوده دیویس ویل تا روزدیل، که قطار توی تونل زیر زمینی حرکت نمی کنه. سوار اتوبوس که شدم، دیدم به به! همون ابله هایی هستند که برنامه نویس Perl می خواستن! یارو خاک بر سر، پشت تلفن از منی که باید خوشحال می بودم، خوشحال تر بود! من هم البته خوشحال شدم، چون می تونستم اونی که دلم می خواد رو بارشون کنم! گفته بود که ما تصمیم گرفتیم که به تو پیشنهاد همکاری بدیم و خیلی خوشحالیم از این موضوع و این دری وری ها. منتظر پیشنهاد کاری باش که توی ایمیلت بگیری. یک ایمیل زدم و منتظر شدم ببینم پیشنهادشون چیه، به بیان دیگه چقدر جرات دارن که در مقابل من گستاخ باشن!

خودم خیلی احساس ظفرمندی نداشتم، اما دوستان همه لطف داشتن و سیل تبریکات روانه شد! از اقصا نقاط گیتی پیغام و تلفن و … بود که بهم می فرستادن، انگار در غزوه احد، مقابل لشکر کفار به پیروزی رسیده ام! همیشه همینه، وقتی به اون چیزی که دنبالش هستی می رسی، می بینی انقدر هم بزرگ نبود! البته من فقط سر لجبازی و اینکه می خواستم به خودم اثبات کنم، کانادا هم برای من چیز بزرگی نیست قضیه رو دنبال کردم. ولی در کل، صبح ها از خواب که بیدار می شدم خوشحال بودم، باید از خونه می رفتم بیرون. باید قاطی مردم میشدم. باید مثل اونها لیوان قهوه بدست وارد مترو و محل کار می شدم (که البته هنوز نشدم – نمی دونم چرا هرکاری می کنم از قهوه خوشم نمیاد. هنوز چایی رو ترجیح میدم). به قول مارکوس دیگه خارج از گود نبودم، مثل بقیه مردم شده بودم.

پیشنهاد کاری اون شرکت بدستم رسید. دیدم نه، جسارت رو به این حد رسوندن که سالی ۶۵ هزار دلار پیشنهاد میدن، باید بجای TTC سوار YRT بشم (سیستم حمل و نقل منطقه یورک، که خارج از تورنتو هستش و هزینه اش هم بالاتره). عنوان شغلیم هم برنامه نویس قراره باشه و سال اول هم ۱۰ روز بیشتر مرخصی ندارم. بسیار حس خوبی داشتم وقتی در کمال بی اعتنایی، قرار بود پیشنهادشون رو رد کنم! البته باز علیرغم میل باطنیم، بهشون نریدم! مودبانه گفتم که من Interested نیستم و پیشنهاد بهتری رو قبول کرده ام. جالب بود، ورق برگشت. HR بهم ایمیل زد که تبریک میگیم (پیش خودم گفتم آره جون عمه ات) فقط اگر مشکلی نداری و برای اینکه ما بتونیم حقوقمون رو مطابق با بازار برای کارمندهامون نگه داریم، لطفا محدوده حقوقت رو بهمون بگو (جون خودتون! فقط کرم افتاده بود به فلان جاتون که سر در بیارید من چقدر می گیرم). من هم براشون نوشتم و اضافه کردم که الان مدیر هستم، از همون سال اول ۳ هفته مرخصی دارم، محل کارم هم داون تاون تورنتو هستش نه این منطقه در پیت یورک (یورک برای زندگی خیلی جای خوب و آرومیه اما من برای کار، دان تاون رو ترجیح میدم، شلوغه و احساس زندگی می کنی). طرف هم تشکر کرد و تبریک سال نو و این حرفها.

بعد از اینکه مشغول بکار شدم، نمی دونم از کجا این recruiter ها بو کشیده بودن و متوجه شده بودن! احتمالا بخاطر linkedIN بود، ولی دو سه تا ایمیل گرفتم از جاهایی مثل Robert Half، که ضمن تبریک گفته بودن ارتباطت رو با ما حفظ کن، برای چند ماه دیگه ما ممکنه برات آفرهای بهتری داشته باشیم. من هم که بچه خوب، گفتم چشم!

خب، میشه گفت که … قصه کاریابی دیگه اینجا به اتمام رسید. در برنامه ویژه خبری ساعت ۲۲، با حضور کارشناسان محترم این سریال بررسی خواهد شد!