زندگی با ۱٫۷۵ دلار درآمد روزانه

یک چالش یا به قول اینجایی ها، Challenge توسط Global Poverty Project مطرح شده، مبنی بر اینکه یک هفته با درآمد افراد فقیر جامعه زندگی کنید درآمد افراد زیر خط فقر، روزانه ۱٫۷۵ دلاره. یکی از نویسندگان نشریه مترو هم این چالش رو پذیرفته و هر روز در مورد اینکه با ۱٫۷۵ دلارش چکار می کنه، مطلب می نویسه. اصلیت خود این بنده خدا متعلق به رواندا و اسمش هم Gilbert Ngabo است.
مطلب جالبی بود، اینکه نمی دونم نصف شب بیدار شده و شکمش قار و قور می کرده. اینکه رفته بوده مواد اولیه بخره و دیده مثلا در تورنتو، نمی تونه یک یا دو تا تخم مرغ بخره، حتما باید ۶ تا تخم مرغ بخره. اینکه صبح داشته با دوستش توی مترو می رفته سرکار، هوا سرد بوده و اون دوسته گفته برسیم باید یه لیوان قهوه دیگه بخورم. اینکه طرف به این فکر کرده که من می تونم غذایی که باقی می مونه رو بذارم توی یخچال، اجاق گاز دارم و اونی که الان توی آفریقا نشسته، نه یخچال داره و نه اجاق گاز، باید اضافی غذاش رو بریزه دور (اگر اضافی داشته باشه) و باید با چوب اجاقش رو روشن کنه. اینکه نمیدونم در روز برای اینکه بتونی سلامت زندگی کنی فلان قدر کالری باید دریافت کنی و سوپ لوبیا و تخم مرغی که این آدم در طول روز به عنوان غذا خورده، یک سوم اون فلان قدره. اینکه فقط این پول رو داره به مصرف خرید خوراکی می رسونه و بقیه زندگی و تفریحاتش سرجاشه، توکن مترو که دونه ای ۲٫۸ دلاره از این پول تامین نمیشه، اجاره خونه و برق و سایر تفریحات و امکانات زندگیش سرجاشه و … برای دیدن اصل مطلب هم می تونید اینجا برید.
واقعا نمی دونم که این چالش ها و چالش بازی ها، یک نمونه و سمبل جدید از کلاس گذاشتن و متفاوت بودن و افه های جامعه مدرن و با کلاسه، یا اینکه فایده ای هم داره. مثلا پارسال اون چالش آب یخ، یک عده ای بودن که به بیمارهای اون بیماری کمک کردن ولی خیلی ها هم فقط رفتن آب یخ روی خودشون ریختن و فیلمش رو توی فیس بوک منتشر کردن و حالا دیگه خلاقیت و نوآوری هم روز به روز شکوفا شد، مثلا اون شاش ماهی موسیقی ایران گوگوش هم خبر مرگش خواست متفاوت باشه، پاش رو کرد توی تشت آب و چالش رو انجام داد. این بنده خدا هم هر روز درسهایی که از این چالش میگیره رو توی نشریه می نویسه، حالا باید دید که نتیجه نهایی چی میشه، آیا تغییری در رفتارهای انسان دوستانه این آدم رخ میده (معمولا خارجی ها تا حدی تاثیر می پذیرن) یا اینکه اینم یک افه ای بود که اومدیم و تموم شد و رفت. اینکه درک کنی آدمهای فقیر چطور زندگی می کنن نیاز به این ادا اطوارها نداره و تازه درک کردی، مهمتر از اون درک کردنه اینه که به سهم خودت برای رفع اون مشکل قدم برداری.
یک مثال بزنم – صرفا هم به این دلیل که شاید گوش شنوایی پیدا شد و احساس مسئولیت پیدا کرد برای عمل – مادر خدا بیامرز من وصیت کرده بود شب ختمش، به ۴۰ نفر فقیر شام بدیم. زمانی هم که در قید حیات بود، بارها به خود من گفته بود مراسم ختمی که بخوای خرج آنچنانی کنی و به یک عده اطرافیان دور و بر خودت که ماشاءالله همه وضعشون خوبه و دستشون به دهنشون می رسه، شام و نهار بدی، برای مرده هیچ فایده ای نداره. اون مال آبروی زنده هاست و خودش هم صراحتا توی وصیت نامه اش نوشته بود مراسم ختم و هفتم و چهلم، بدون شام باشه (برای کسانی که میان). حالا اینکه ما چکار کردیم و از مردم چطور پذیرایی کردیم، به قول همون مادر عزیزم برای خودمون و آبرومون بین مردم بود. اون چیزی که به درد مادر مرحومم -ان شاءالله – خورده باشه، همین موردی بود که خودش وصیت کرده بود. ما برای پیدا کردن افراد مستحق – باکمال تاسف فراوان – اصلا مشکلی پیدا نکردیم، چرا که تا دلتون بخواد آدم محتاج هست. یک گروه بچه های بی سرپرست توی همدان بودند، که زیر نظر بهزیستی ولی با مشارکتهای مردمی هزینه هاشون تامین میشه (نمی دونم نقش بهزیستی اینجا چیه، حتی تاپاله هم به درد این میخوره زمستون توی تنور سوزونده بشه). اون شب که ما به اون بچه ها شام دادیم، کلا چیزی برای خوردن نداشتن. فکرش رو می تونید بکنید؟! لااقل ۴۰ تا بچه، اونم بچه ای که اصلا فلسفه فقر رو نمی فهمه ولی با تمام وجود احساسش می کنه، بدون شام بخوابن. یک شبش رو ما تقبل کردیم، ماه ۲۹ روز و سال ۳۶۴ روز دیگه هم داره. فهم این جریان نیاز به شرکت در چالش و نمی دونم تفکر عمیق نداره، همین بغل گوش ماست. خاک بر سر مسلمانی من، که پیامبرم گفته اگر شب بخوابی و همسایه ات گرسنه باشه، به دین من ایمان نیاورده. بعد حالا بیام چالش بازی بکنم…
پی نوشت: یکی بگه امسال چه خبره؟ چرا دائما خبر بد دارم می شنوم؟ دیشب خبر فوت پدر علی رحیمی رو شنیدم، امسال قرار نیست خوبی باشه؟ این “بز” امسال، همه رو شاخ داره میزنه…