درس معلم ار بود زمزمه محبتی … یکشنبه به وبلاگ آورد آدم غرغرو را!

در جمعی که دیشب بودیم، سرور گرامی و معلم انشای قدیمی خودم – که شاید سبک این نوشته ها، محصول راهنمایی های ایشون و سایر معلمین گرامیم باشه – نکته ای رو به من گوشزد کردن که بد نمی بینم در موردش بنویسم. البته من خوبی های این قلم رو عرض کردم (اگر اصلا خوبی داشته باشه) و طبیعتا کمبود و نقصش، فقط ناشی از ضعف بنده است و لا غیر. این رو هم بگم که صحبتهای ایشون، نقل به مضمونه.

این معلم قدیمی و دوست بسیار عزیز، که سعادت دیدارش رو بعد از سالیان سال، هزاران کیلومتر دورتر از جایی که باهش آشنا شده بودم، توی تورنتو و کانادا دوباره پیدا کردم، بهم گفت: کاری که تو می کنی، کار سختیه. نه اینکه حالا من دارم کوه می کنم ها، منظورش این بود که حرفهایی که تو می زنی طبیعتا یک سری موافق و مخالف داره و مراقب باش که کسی به خاطر حرف های تو، تصمیم گیری نکنه. یک disclaimer چیزی توی بلاگت بذار، که اینها نظرات شخصی منه.

خدمتشون گفتم که اینکار رو چند وقت قبل در صفحه درباره من انجام دادم. ایشون ادامه دادند: وقتی تو از خوبی اینجا بگی، یک عده ای میان میگن طرف نمی دونم خودشو گم کرده و این حرفها. اگر هم بیایی و بد بگی – که نگاهت به این جامعه به نظر می رسه انتقادی باشه – عده ای پیدا میشن که حالا مگه ما می خوایم جای تو رو تنگ کنیم؟! یا اگر بده چرا خودت رفتی؟ چرا خودت موندی و …

حرفش کاملا درسته. من دارم تجربیات شخصی خودم رو می نویسم. برحسب اون مودی که دارم، ممکنه نوشته ها بیانگر این باشن که این جامعه خیلی خوبه یا بالعکس. این چندوقته بدلیل مشکلات شخصی که داشتم، نوشته هام خیلی منفی گرایانه بوده. زمانهایی هم بوده که خیلی مثبت نگاه کرده ام. اما واقعیت ماجرا در کل اینه که، کانادا هم مثل بقیه جاها خوبی و بدی های خودش رو داره. هواش تمیزه، توش به نسبت ایران، آرامش بیشتری در برخورد با مردم ممکنه داشته باشی (اگر مثلا بیکار باشی، چه ایران و چه کانادا فرقی نمی کنه، به هر حال زندگیت لنگه). درمقابلش بازی های اینجا رو بلد نیستی، خیلی وقتها مجبوری از اونی که بودی خودت رو بیاری پایین تر و …

تعارف که نداریم. برای یک مدت طولانی توی یک کشور کار کردی. برای خودت ذره ذره آبرو و اعتبار کسب کردی. خیلی سختی ها و ناملایمات رو تحمل کردی تا رسیدی به اون جایگاهی که داشتی. حالا همه رو ول می کنی و میایی جایی که، باید همه چیز رو از صفر شروع کنی. حالا صفر نه، از ۱۰٫ ولی تا دوباره بخواهی برسی به ۸۰ و ۹۰، راه طولانی پیش رو داری. تبریک میگم به کسانی که این روحیه رو دارن و این راه رو با انرژی و امید طی می کنن. اما ببینید، مثبت اندیشی و خوش بینی هم حدی داره. نباید تبدیل به خوش خیالی بشه.

آقا میریم یک مدتی اونجا، اولش سخته خب (با یک قیافه حق بجانب!) ولی به هر حال باید توی زندگی آدم سختی بکشه تا به جاهای بالا برسه (دیگه قیافه حق به جانب، اینجا تبدیل شده به قیافه فیلسوفانه!!) ولی بعدش می دونی، آدم پیشرفت می کنه، توی زندگی آرامش داری (اینم از اون چیزهاییه که همه گفتن و کم کم شده عادت همه که تکرارش کنن – نمی دونم مثلا وقتی بیکار هستی و باید ۳۰۰۰ تومن رو تبدیل کنی به یک دلار، بعد ۱۴ تا از این دلار ها رو بذاری روی هم تا یک ساندویچ بتونی بخوری، چطور میشه آرامش داشت!)
الان یکی از دوستای من هست، الان یکی از فامیلامون هست، دو ساله رفته اونجا، خونه خریده، ماشین خریده، هر سال مسافرت میره هاوایی، گفته امسال میخوام کشتی تفریحی بخرم و … قربون شکل چند سال پیشترت، به پیر به پیغمبر از این خبرها برای همه نیست! یک ضرب المثلی بود می گفت همیشه خر، خرما نمی رینه! دلیل نمیشه چون فلان کس اینطوری شده تو هم همونطوری بشی. از اونم بالاتر، دلیل نمیشه طرف اصلا راستش رو بهت گفته باشه! اینجا با چند نفر مواجه شدم، طرف بدتر از من از پشت کوه اومده بود، میگفت بچه کامرانیه ام! مثل همه کسانی که توی فیس بوک می بینید مدل و فشن دیزاینر هستند، یک عده توهم این رو دارن که برای خودشون کسی شده اند و کسی هستند.

مهاجرت هوسبازی نیست. مثل عوض کردن گوشی موبایل نیست، که حالا چون همه اسمارت فون دارن من هم باید داشته باشم. من از روزی که استارتش رو زدم، شروع کردم به تحقیق. صدها و هزاران وبلاگ و فروم رو خوندم. فیلم دیدم، در مورد بازار کار و رشته ام تحقیق کردم، چقدر مطالعه فنی کردم، جو مهاجرتی هم که توی شرکت بود و مراوده ای که با فرانسه داشتیم هم چقدر کمک کرد، آخرش شد این! ناشکری نمی کنم، خداوند خیلی به من لطف داشته و داره، آدم هست که ده ماهه دنبال کار می گرده و خبری براش نمیشه. ولی اونی که فکر می کنی و اونی که در عمل می بینی خیلی با هم متفاوته.

اگر برگردم عقب؟ احتمالا این راه رو نمیرم. سه سال عمرم رو در آرزوی رسیدن به این نقطه ای که الان هستم تلف نمی کنم. چندین و چند موقعیت و پیشنهاد کاری و بیزنسی مختلف رو (که بخاطر مهاجرت جواب رد دادم) دنبال می کنم. ولی سه سال قبل، خودم هم همون مزخرفاتی که بالا ذکر کردم رو می گفتم!

الان چرا ول نمی کنم؟ قبلا هم گفته ام، اهل نصفه کاره گذاشتن چیزی نیستم. تا اینجاش رو اومدم، بقیه اش رو هم میرم تا به اونی که از اول هدف گذاشتم برسم.

چرا غر میزنم؟ دلم می خواد! دوست دارم! وبلاگ خودمه دلم می خواد اصلا توش غر بزنم!