تولد یکسالگی

بله، پارسال چنین روزی بود که چمدونهای بسته رو برداشتیم و به سمت کانادا رهسپار شدیم. بیشتر از هر چیز، مادرم رو یادم میاد که بغلم کرد، بوسید، بغضش رو فرو خورد و قرآن رو برداشت تا من از زیرش رد بشم. یکی از عزیز ترین افراد زندگیش رو با دست خودش بدرقه کرد، انقدر روح بزرگی داشت که همیشه می گفت من نباید بخاطر خودم و با خودخواهی خودم، مانع پیشرفت و رسیدن به هدف بچه ام بشم. می دونم ته دلش راضی نبود ازش جدا بشم ولی خداوند بزرگترین قدرت و توانایی که به یک مادر میده، گذشت و فداکاریش بابت بچه های بی معرفتشه. رک و راست بگم، همون زمان پشیمون شده بودم. واهمه از پا گذاشتن به سرزمینی جدید، دنیایی جدید و زندگی جدید یک طرف، ترک دوستان و عزیزان و از همه مهمتر، مادرم از طرف دیگه، باعث شده بود بطور کامل پشیمون بشم. دلم می خواست زمان برگرده عقب و پرونده مهاجرتم رد بشه. هیچ وقت آدم از چیزی که بدست میاره راضی نیست…
سال پر فراز و نشیبی رو طی کردم. بدترین اتفاق ممکن در زندگیم افتاد، حسرت اینکه بتونم مادرم رو حتی یک سفر بیارم اینجا حداقل به دل خودم موند (خودش خیلی راغب نبود). این اتفاق اگر نیفتاده بود، امروز شاید یکی از شادترین آدمهای روی زمین بودم، ولی متاسفانه همه چیزهایی که بدست آوردم و همه موفقیت هام در سرزمین و زندگی جدید، تحت الشعاع دردناک ترین اتفاق زندگیم قرار گرفت.
دلم می خواست امشب از پستی ها و بلندی های راهی که اومدم بنویسم. از تنهایی هایی که اینجا کشیدم، بی کسی هایی که اول راه داشتم و باعث شد به خودم قول بدم در حد توانم دست همه تازه واردین رو بگیرم. از خوبی آدمهایی که توی سرزمین جدید باهشون آشنا شدم. پیمان و خانواده دوست داشتنیش، آقای مصطفایی عزیز و خانواده محترمشون، معلمین سابق دبیرستان مفید، مارکوس و بچه هایی که توی کلاس های اکسس باهشون آشنا شدم، بچه های کلاس JVS که از همه بیشتر با آزاده در ارتباط هستیم، مهسا که توی سخت ترین روز زندگیم در کنارم بود.
از مشکلاتی که داشتم، دردسرهایی که اول کار بابت اجاره خونه پیدا کردم، متعاقبش مشکلات ریز و درشت کاریابی، اتفاقاتی که سر مصاحبه های کاری و شرکت های مختلف برام افتاد، جواب های منفی شنیدن و به زمین و زمان بد و بیراه گفتن ولی در عین حال، جری تر و مصمم تر شدن برای اینکه بالاخره توی این مملکت گلیمم رو از آب بکشم بیرون.
علی و بهروز و سارا، سیامک، نوید، مهدیار و یوسف. همه کسانی که دوست بودیم و مهاجرت به همدیگه نزدیکترمون کرد. با هم گفتیم و خندیدیم، سر و کله هم زدیم، وقت ناراحتی به داد هم رسیدیم و سعی کردیم که هوای همدیگه رو داشته باشیم. برای هم نگران شدیم، برای هم خوشحال شدیم، و دوستی های قبلی نزدیکتر و قویتر شد.
امیر حسن که ۱۵ سال بود ازش بیخبر بودم، پیدا کردن دوباره اش بعد از این همه سال اتفاق خیلی خوشایندی بود و خوشحالم از اینکه باز به هم نزدیک شدیم، هر چند دهن من رو سرویس کرده که آبجو بهم بده!
مهاجرت قصه عجیبیه. قبلا هم گفته ام، تا هرکسی خودش قدم توی این راه نذاره متوجه چالشهای پیش رو نمیشه. ناراحت میشی، افسرده میشی، خوشحال میشی، متعجب میشی، خوشت میاد، بدت میاد، لذت می بری، اعصابت خورد میشه و پخته تر و پخته تر میشی. قدر خیلی چیزهایی که داشتی و حواست بهشون نبوده رو می دونی، دلت برای خیلی چیزها تنگ میشه، بعضی شرایط ناخوشایند دیگه یادت میره و از بعضی چیزهای پیش پا افتاده سابق با حسرت یاد می کنی و میگی یادش بخیر. دیگه هوس استیک نمی کنی، برای کله پاچه دلت تنگ میشه! می فهمی یک عده ای رو چقدر دوست داشتی، می فهمی چقدر بودنشون توی زندگیت مهم بود و شاید تو از اونها غافل بودی.
کسی که مهاجرت می کنه، یکی از بزرگترین قدمهای زندگیش رو برمیداره. قدمی که خیلی ها می ترسن حتی بهش فکر کنن. لزوما هم برداشتن این قدم کار خوب و صحیحی نیست، مثل بقیه چیزهای زندگی باید به چشم معامله بهش نگاه کرد. باید دید بین چیزهایی که بدست میاد با چیزهایی که از دست میره، تعادل و حتی بهتر از اون، برد هست؟ چشم و همچشمی، “همه این کار رو کردن ما هم بکنیم”، “حالا میریم ببینیم چی میشه”، “یعنی من از فلانی هم کمترم؟” و … بدترین روش برخورد با این مقوله است. برای هرکس رل بازی کنی، برای هر کی که بخوای کلاس بذاری، به خودت نمی تونی دروغ بگی. با خودت وقتی تنها میشی، دیگه کلیشه ای صحبت کردن از “آرامش” که بین همه مهاجرین مرسومه، ممکنه دلت رو راضی نکنه. باید واقعا کفه ترازو به سمت چیزهایی که بدست آوردی سنگینی کنه، وگرنه هرقدر هم وانمود کنی، خودت می دونی که داری دروغ میگی.
خود من؟ نمی دونم. مادرم اگر زنده بود، قطع و یقین می گفتم بسیار راضیم از حرکتی که کردم. برای مادرم کاری نمی تونستم بکنم (حتی اگر تا آخرین لحظه در کنارش می بودم) ولی بعد از مادرم، نمی دونم، شاید حضورم در ایران برای خودم و بقیه خانواده ام بهتر بود. شاید یکی دو سال دیگه بهتر بشه به این سوال جواب داد، ولی متاسفانه الان نمی تونم با قطعیت اظهار نظر کنم.