بیمه تازه واردین

خودم هم اعصابم خورده که مطلب برای نوشتن ندارم، ولی خب چه میشه کرد! متوجه شده ام چرا وبلاگ های مهاجرین بعد از یک مدتی تعطیل میشه، واقعا دیگه چیزی برای گفتن نیست. بگذریم از بعضی وبلاگ ها که الکی چرت و پرت می نویسن و بعضا هم خاطرات آبدوغ خیاری که نمی دونم امروز این غذا رو خوردیم و با مهوش جون رفتیم سراغ دلکش جون و این خزعبلات! سعی کردم از روز اول کاربردی بنویسم و دیگه مگه چقدر موضوع کاربردی هست که تازه من ازشون سر در بیارم!
بگذریم، دیروز با آقای مصطفایی صحبت می کردم، بعد از اینکه بمن بابت محله مون تبریک گفت (یانگ و اگلینتون بین ۱۴۶ محدوده یا همون منطقه تورنتوی بزرگ، به عنوان بهترین محل سکونت انتخاب شده – خدایی هم جای خیلی باحالیه هرچند من هیچ غلطی در این اعتلای جایگاه نکرده ام!) بمن گفت تو که وبلاگ می نویسی این مطلب مهم رو هم به خواننده هات گوشزد کن. خدا خیرشون بده ما رو هم از این کسالت بیرون آوردن!
وقتی وارد کانادا میشید، معمولا بعد از سه ماه می تونید از بیمه درمانی رایگان این کشور – که جزء مزایای بسیار مهم این مملکت در مقایسه با جاهایی مثل آمریکاست – استفاده کنید. هر استانی قوانین خودش رو داره و مثلا در مورد بریتیش کلمبیا شنیده ام که ماهانه یک مبلغ خیلی جزئی براش پرداخت می کنید، اما در اونتاریو این خدمات کاملا رایگانه. خدمات درمانی اونتاریو به OHIP معروفه (Ontario Health Insurance Program) و زمانی که شما واجد شرایط باشید (۳ ماه از سکونتتون در این شهر گذشته باشه و مدارک کافی برای اثبات اینکه در این شهر زندگی می کنید رو ارائه بدید – مثلا اجاره نامه خونه) کارتی رو به شما میدن که اصطلاحا اینجا بهش میگیم کارت اوهیپ. با داشتن اون کارت شما می تونید از همه بیمارستانها، مراکز خدمات درمانی، کلینیک ها، آزمایشگاه ها، و همینطور مطب پزشکان استفاده کنید. هزینه دارو و همینطور دندانپزشکی (که بسیار سنگین و کمرشکنه!) متاسفانه جزو پوشش های این کارت نیست، همینطور خدماتی از قبیل فیزیوتراپی. اما اگر خدای نکرده نیاز به عمل جراحی هم داشته باشید، با استفاده از اون کارت سرتون رو می اندازید میرید بیمارستان، عمل جراحیتون رو انجام می دید و زمان بیرون اومدن، فقط بهتون میگن: Take care! اعضای خونوادتون رو مثل بیمارستان های ایران گروگان نمیگیرن که پولش رو بده! دکترهاش هم برخلاف اون پست فطرت های رذل خبیث ایرانی اصلا نمی دونن زیر میزی یعنی چی.
بگذریم، باز بابت به اصطلاح دکترهای ایرانی که مادرم رو ازم گرفتن آمپر چسبوندم. تا به اینجای کار همه چیز خیلی خوب و عالیه و همه و هم خوشحالیم. اما اگر در فاصله اون سه ماه اول اتفاقی رخ بده چی؟
دقیقا اول بدبختی شماست! از راه رسیدی، هنوز توی خیابون ها گم میشی، کار هم که قطعا نداری و خلاصه داغون داغون. بعد خدای نکرده یک اتفاقی هم برات بیفته، حالا یا خودت یا یکی از اعضای خانواده، مخصوصا دور از جونتون، بچه کوچیک. موردی که باعث شده بود آقای مصطفایی به من پیشنهاد نوشتن در این مورد رو بده، این بود که یکی از مشتریان ایشون، بچه کوچیک داشتن و اینجا که رسیده بودن، یک شب بچه مشکل پیدا می کنه و مجبور میشن ببرنش بیمارستان. دردسرتون ندم، بدلیل نداشتن بیمه، حدودا ۶۰۰ دلار ناقابل مجبور شدن بدن. به همین راحتی! این بنده خدا خیلی خوش شانس هم بوده، چون یکی از دوستان من (خانمی که در دانشگاه ما درس می خوند و توی تورنتو بعد از ۱۵ سال دیدمش) توی همون سه ماه اول، آپاندیسش ترکیده بوده. موضوع هم اصلا شوخی بردار نیست، مرگ و زندگیه. بیمارستان رفته بود و برای عمل، ۷۵۰۰ دلار به بیمارستان بدهکار شده! این مطلب رو اصلا و ابدا شوخی نگیرید، مخصوصا اگر خانوادگی اینجا میایید، یکی از اولین کارهاتون خرید یک بیمه درمانی از شرکت های ریز و درشت بیمه ای اینجا باشه. اولش ممکنه بنظرتون خرج اضافی بیاد، ولی حادثه خبر نمی کنه و اگر خدای نکرده بهش نیاز پیدا کنید، بسیار اهمیت پیدا می کنه.
من خودم این کار رو نکردم، چون اطلاعی از چند و چونش نداشتم، اما باز هم تاکید می کنم اگرخانوادگی مهاجرت می کنید و به خصوص اگر بچه کوچیک دارید، از این امر مهم غافل نشید. دو تا از شرکت های معروفی که می تونم معرفی کنم، Manulife و Sunlife هستند. با کمی پرس و جو می تونید احتمالا خودتون هم موارد دیگه ای رو پیدا کنید.