باز هم وطن

هرکاری هم بکنم، ریشه هایی که در ایران دارم قابل فراموش کردن نیستند. منکر جذابیت ها و خوبی های کانادا نیستم – خوانندگان وبلاگ می دونن که سعی داشته ام دید بی طرفانه ای نسبت به کانادا و ایران داشته باشم، حالا یک وقتهایی مبالغه هم کرده ام – اما ریشه من مال ایرانه. هرکسی مختاره که نحوه زندگی و تعلقاتش رو انتخاب کنه، افرادی هستند که دوست دارند درخت وجودشون رو با ریشه از ایران در بیارن و در زمین دیگه ای، مثل کانادا یا آمریکا یا استرالیا بنشونن. اما من ماهیت ایرانی و مسلمانم رو نمی تونم انکار کنم.
با برنامه ریزی هایی که کرده بودم، برای یک سفر دو هفته ای در ایران بودم. برخلاف دو مسافرت قبلیم، که سراسر استرس و اضطراب و بعد ناراحتی و اندوه بود، خداوند لطف کرد و یک مسافرت بدون ناراحتی به ایران داشتم. هرچند هنوز خاطراتی بودند که یادآوریشون دردناک بود. وقتی با پدر و خواهرم سفره انداختیم و نشستیم، پدرم گفت: بعد از چند وقت داریم دور یک سفره جمع میشیم؟ غم نبودن مادر، بعد از این سالها در صداش موج میزد. واقعا هم خونه، بدون مادر یک فقدان بسیار بزرگ داشت، که پر شدنی هم نبود و نیست.
هوا گرم بود (هرچند روزهای خنکی هم داشتیم و حتی سرما هم خوردم! البته این یکی مربوط به یک ویروس بود که میگفتن از عراق اومده) و من گرمایی ادا اطواری، شاکی می شدم. دیدار دوستان عزیز، خصوصا یک دوست جدید که مدتها بود میخواستم از نزدیک ببینمش، همیشه خوشحال کننده است. متاسفانه منصور رشتی و بچه ها در نمایشگاه کارت دوبی بودند و فرصت تجدید دیدار پیش نیومد.
در کمال تعجب، فرهنگ عمومی جامعه از دفعه قبل بدتر نشده بود. انتظار داشتم که خیلی بدتر شده باشه، اما اینطور نبود. واقعا و از ته دل خوشحالم بابت این مطلب، امیدوارم رشد شبکه های اجتماعی، خصوصا تلگرام در بین مردم باعث ارتقای فرهنگ، حس انساندوستی، گذشت و فداکاری روز بروز بهتر بشه.
فروشنده های مترو کماکان با اجناس بنجلشون روی اعصاب بودند، سرعت پایین اینترنت اذیت می کرد، گوگل احمق هم که سرویسهاش رو برای ایران بسته بود (و نمی تونستم ایمیل های کاریم رو چک کنم). خصوصا اینکه قبل از ترک کانادا، از مدیر تیم به مدیر فنی شرکت ارتقا پیدا کرده ام و از این ببعد باید بیشتر نشون بدم که کار می کنم (کانادایی هستند دیگه، دوست دارن وانمود به کار کردنت رو ببینن. حالا اگر تو میتونی کار رو سریعتر انجام بدی، نباید این رو نشون بدی!). ارتقای شغلی هم بابت عشق به چشم و ابروی شرقی من نبود، بابت خروجی های کاری و تاثیری که در تیم گذاشته ام و البته برای اکتبر باید مسافرتی به هند داشته باشم برای ملاقات حضوری با بچه های تیم.
دیدار اقوام هم به لطف یک مهمانی بزرگ فراهم شد، همچنین زیارت ضامن آهو که باید برای تشکر از لطفی که بهم کرده بود، خدمتش می رسیدم.
و دلتنگی ناشی از ترک عزیزان… این چیزیه که فکر نمی کنم هیچ وقت باهش بتونم کنار بیام. البته این بار، پدر همراه هستند و امیدوارم اقامتشون لذت بخش باشه.

پی نوشت: این مسافرتم بسیار فشرده بود و پر از موارد از پیش برنامه ریزی شده. متاسفانه نتونستم با خیلی از دوستان تجدید دیدار کنم. کلی هم کار اداری داشتم، بعلاوه دندونپزشکی!