اعصاب ندارما!

گاهی از خودم می پرسم، مردیکه تو توی این خراب شده چه غلطی داری می کنی؟ سن ۳۵ سالگی، چند سال دیگه مگه زنده ای، که دور از همه چیز اون یکی مملکت مزخرف باشی؟ چقدر خودخواه بودی که همه آدمهایی که براشون مهم بودی رو ول کردی و اومدی؟
برای چی؟ یک پاسپورت کانادایی؟ فقط همین؟!
بشاش توی این شر و ورهایی که دیگران گفتن و تو هم باورت شده. احترام! شخصیت اجتماعی! آزادی! کشور پیشرفته و توسعه یافته!!! این آخری خدایی خیلی خنده داره! بقیه هم فقط یک پوششه. یک لایه رویی و زیرش هیچی. اون لایه بعد از یک مدتی برات مسخره میشه. بعد از یک مدتی، مصنوعی بودنش رو احساس می کنی. زمانهایی پیش میاد که می بینی، همه چیز اونطوری هم که فکر می کردی عالی و بی نقص نیست، پاش بیفته اینجا می تونه خیلی بدتر از ایران باشه. فکر می کنم قانونی که بی ملاحظه هیچ کس و هیچ شرایطی اجرا میشه، باعث این نظم و ترتیب ظاهریه. وگرنه چوب قانون رو از بالای سرشون برداری و به حال خودشون رهاشون کنی، از اون ایرانی هایی که دائما مذمتشون می کنیم بدترن.
به قول علی، ما مال اینجا نیستیم. قبلا هم گفتم، اگر زیر ۲۵ سالگی مهاجرت کردی، ممکنه باهش کنار بیایی. ولی بعد از اون، به ازای هرسال یک سیم بکسل هست که تو رو به هیستوری خودت مقید کرده. از این هیستوری اونهایی که می تونن دل بکنن، خب خوشبحالشون! ولی من همه هویت و بودنم رو اون هیستوری می دونم. برای همین، همه چیز اینجا برام بی معنیه. پوچه. مسخره است. خوشی هاش، تفریحاتش، آدمهاش، قوانینش، شهرش و مملکتش همه و همه مصنوعی بنظر میان. خودم رو دائمی اینجا حس نمی کنم.
و بدی ماجرا اینه که اینجا رو دیدم. مطمئنم اگر برگردم ایران، دوباره دپرس میشم. باز میشینم و همه مشکلات ایران رو با زندگی اینجا مقایسه می کنم، همه اش قراره بگم کانادا اینطوری بود، کانادا اونطوری بود. خیلی از مهاجرهایی با سن و سال من، مشکلشون این میشه که دیگه هیچ جا بهشون خوش نمیگذره.
ولی بیایید. همه شماهایی که فکر می کنید اینجا بهشته و مدینه فاضله و آرمانشهر و نمی دونم سرزمین آرزوهاست، باید بیایید. بیایید و از نزدیک ببینید. شاید شما تونستید اون هیستوری رو دفن کنید. ولی این خطر هست که نتونید این کار رو بکنید. اگر اینطوری شدید، یادتون باشه که یک نفر این هشدار رو بهتون داده بود و خودتون تصمیم گرفتید ادامه بدید. و یک نکته بسیار مهم اینکه، خیلی به حرفهایی که می شنوید، اعتماد نکنید. اکثر کسانی که دیدم فقط از خوبیها میگن، از گل و بلبل این مملکت میگن و به به و چه چه براتون قطار می کنن. واقعیت زندگی اینجا چیز دیگه ایه. با مسافرت یکی دو هفته ای توی کشورهای خارجی، نمی تونید زندگی واقعی خارج از ایران رو لمس کنید. از ماه سوم مهاجرت تازه می فهمید زندگی یعنی چی. می فهمید که همه اون دری وری هایی که این دولت پفیوز کانادا و امثال کانادا براتون نوشته بود (لا اله الا الله. دوست دارم اون کلمه ای که می خوام رو استفاده کنم!) مزخررررررف محضه. اینکه شما رو به عنوان متخصص قبول دارن، باز همون کلمه معروفه که نمی تونم الان اینجا استفاده اش کنم. کار در محیط کار کانادایی، صرفا وانمود کردن به کاره.
خیلی آدمها رو که دیدم، ایران که بودم فقط از خوبی های کانادا می گفتن. اینجا که اومدم، ورق برگشت. کم کم از اونها هم نک و نال و غر غر شنیدم، اون زمان بود که فهمیدم همه واقعیت، اونی نبود که قبل اومدنم برام تعریف می کردن.
برای اونی که توی ایران بدلیل حرف و حدیث مردم و فک و فامیل نمی تونست از همسرش جدا بشه، و اومده اینجا از هم طلاق گرفتن و هرکسی رفته دنبال کار خودش، اینجا خیلی خوبه. برای اونی که دائما توی خونه شون بین پدر و مادرش جنگ و دعوا بوده و الان از اون محیط پر تنش راحت شده، اینجا خیلی خوبه. برای اونی که در ایران چیزی نداشت و اینجا که اومد، براش فرقی نمی کرد چه طور و چقدر سختی بکشه، با همه سختی ها هم ساخت (چون توی ایران هم همین بود براش) و اینجا کم کم بعد چند سال تونسته خودش رو جمع و جور بکنه، اینجا خیلی خوبه.
اما برای متخصصی که توی ایران، چندین و چند سال زحمت کشیده بود، برای کسی که کم کم پیشرفت کرده بود و تونسته بود منزلت اجتماعی و احترام (لااقل در بین اطرافیانش و کسانی که می فهمیدن) برای خودش دست و پا کنه، برای کسی که تعلق خاطر به خانواده اش داره، برای کسی که سن پدر و مادرش بالاست، برای کسی که پدر یا مادرش یا یکی از عزیزانش مریضی داره یا توی بیمارستانه، برای کسی که توی ایران احساس بدبختی نمی کرد (حالا احساس خوشبختی هم نمی کرد)، اینجا شاید به اون خوبی که فکر می کرد نباشه…

این هم از امشب ما. حال خودم بد بود، حال شما رو هم ریدم توش. شرمنده!