استقلال مالی در زندگی مشترک

قبلا در مورد خانم Gail Vaz Oxlade و توصیه های مالی ایشون در این وبلاگ نوشته ام. مطلبی هفته گذشته در نشریه مترو تورنتو از قول ایشون منتشر شد که خوندنش برای شما هم خالی از لطف نیست.
وقتی میگیم زوج ها باید استقلال مالی داشته باشند، اغلب فکر می کنند منظور اینه که هردو کار کنند. هرچند کار کردن دو نفر در یک خانواده تاثیرهای بسیار مثبتی در اقتصاد خانواده داره، اما حتی زمانی که یک نفر از دو نفر کار می کنه و درآمد داره، باز هم باید هر دو نفر استقلال مالی داشته باشند. برای روشن تر شدن موضوع، خودم با گیل مکاتبه کردم و ایشون هم برداشت من رو تایید کرد.
بعضی ها ممکنه بگن آقا یعنی چی، زندگی مشترک یعنی کار تیمی و باید در مورد همه چیز مشترک تصمیم گیری بشه. یا از اون ور، من درآمدم مال خودمه و به همسرم ربطی نداره. هر دوی این حرف ها درست هستند، اما زندگی مشترک باید از طرف هر دو رکن و پایه اش قوی و مستحکم باشه. این امر به معنی اینه که هر دوی این افراد باید بتونن به تنهایی روی پاهای خودشون بایستن. هر دو باید یک جزیره باشن و بعد تشکیل یک شبه جزیره رو بدن. تیمی زندگی کردن، باید به معنی تعیین اهداف مشترک و کمک به همدیگه برای رسیدن به اون اهداف باشه. اگر فقط یک نفر درآمد داره، به معنی این نیست که باید همه تصمیمات مالی توسط اون گرفته بشه (اتفاقی که معمولا میفته). خطر این نوع زندگی کردن اینه که، طرف مقابل هیچ وقت نسبت به وضعیت اقتصادی خانواده مطلع نیست و احتمالا خواسته هایی داره که با منافع خانواده ممکنه در تضاد باشه. خود این مساله باعث میشه که در خانواده اختلافاتی به وجود بیاد، تا زمانی که پول موجود باشه همه چیز خوبه، اما اگر از نظر مالی به محدودیت هایی برخورد بکنن، یک طرف ماجرا اعتراض داره که خواسته هاش نادیده گرفته میشه و طرف دیگه هم اون رو متهم می کنه که درک درستی از شرایط و اولویت های زندگی نداره. نتیجه هم که مشخصه، بالا رفتن بگو مگو و ادامه ماجرا.
وقتی یک نفر اداره مالی خانواده رو بدست میگیره، ذهن اون در مورد مسائل مالی و محدودیت ها روشن میشه. اینجاست که کار تیمی معنا پیدا می کنه، یعنی باید ذهن هر دو نفر نسبت به این محدودیت ها روشن باشه. هر دو نفر نمی تونن خودخواهانه در مورد نیازهاشون تصمیم گیری کنند، باید با هم حرف بزنند، ابهامات رو برطرف کنند (بقول گیل، نواحی خاکستری رابطه و مرزها مشخص بشه) و سر هزینه کردن به توافق برسند. اینطوری نه کسی احساس ظلم و اجحاف می کنه، هر دو هم با برنامه ریزی به خواسته های معقول خودشون می رسند. مقوله قبول مسئولیت در مقابل پول برای بعضی ها ترسناکه، تا جایی که پشت واژه هایی مثل عشق و محبت، اعتماد، کار تیمی و … خودشون رو مخفی می کنن. ابتدا باید به استقلال مالی برسید بعد به فکر مشارکت بیفتید، نه اینکه به بهانه مشارکت، از استقلال فرار کنید.
یک خانواده حداقل دو نفره رو در نظر بگیرید که یکی از دو نفر درآمد داشته باشه. گیل پیشنهاد می کنه بعد از تامین هزینه های مشترک، شامل اجاره یا قسط خونه، آب و برق و تلفن و اینترنت و … مابقی درآمد به صورت مساوی بین زوجین تقسیم بشه و هر کسی سهم خودش رو مدیریت کنه. طبیعتا این مقوله به معنی این نیست که هر دو وردارن همه پولی که می مونه رو برای خودشون خرج کنن! بلکه منظور اینه که هر کسی به طور جداگانه هزینه های شخصی خودش رو پوشش بده، پس انداز کنه، سرمایه گذاری کنه و خلاصه مثل زمانی که درآمد داره، بتونه پول رو به بهترین نحو مدیریت کنه.

من خودم بعد از مهاجرت، آدمهای خیلی زیادی رو دیده ام که در این جامعه – که مصرف بشدت در اون تبلیغ میشه – به عادت زشت و بسیار مخرب خرید کردن برای لذت بردن می پردازن. این عادتیه که متاسفانه شاید در بین خیلی هموطنانی که در ایران زندگی می کنند وجود داشته باشه، با این توجیه که ما دلخوشی دیگه ای بجز خرید نداریم یا خرید کردن به ما آرامش میده. خصوصا اون اوائلی که مهاجرت می کنید و تا قبل از پیدا کردن کار، این سبک زندگی بسیار خطرناک می تونه باشه. علی الخصوص وقتی مثلا آقا سرکار میره و خانم خونه داری می کنه. لذت بردن از خرید و به آرامش رسیدن با خرید کردن خیلی زود امنیت خانواده رو به خطر می اندازه. برعکسش رو هم دیده ام، آقایی بود که به خانمش می گفت وقتی ایران بودیم حسرت برند فلان و بهمان رو داشتیم، حالا که رسیدیم اینجا هم تو نمیذاری من اونی که می خوام رو بخرم! همین خانواده متاسفانه کارشون به جدایی کشید.
مدیریت مالی رو هرجایی هستید جدی بگیرید. اگر مهاجرت کردید، جدی تر.