اتوموبیل و نحوه خرید و فروش آن

این هم از مواردیه که مورد علاقه ما بوده و هست. از بس توی ایران ماشین های درپیت و مزخرف سوار شده بودیم، برای خیلی ها سوار یک ماشین درست و حسابی شدن یک آرزوی دست نیافتنی بود، خصوصا با اون قیمت های نجومی و از اون طرف درآمد های پایین.
اما پاتون رو که میذارید کانادا، می بینید چه وفور نعمتیه! خیلی از ماشین هایی که آرزوی سوار شدنش رو داشتید، اینجا خیلی راحت در دسترستونه. خیلی از ماشین هایی هم که به عمرتون ندیده بودید، اینجا هست. مثلا من خودم فورد موستنگ رو اولین بار توی کانادا دیدم. یا در مورد شورلت کوروت، فقط شنیده بودم. اینجا همه این موارد هست و از اون مهمتر اینکه به راحتی می تونید صاحب ماشین دلخواهتون بشید. تعجبی نداره که اکثر کسانی که سوار بنز و بی ام و (یا بقول این وریها، بی ام دبلیو) میشن، ایرانی و چینی هستند! چون همیشه برای ما این ماشین ها خیلی دور از دسترس بوده.
مثل بقیه جاها، برای خرید ماشین دو تا گزینه دارید: نو و دست دوم. منتها دست دوم های کانادا (و شاید بعضی نقاط دیگه در دنیا) دو جور هستند: معمولی و certified pre owned. تکلیف خودروی نو که مشخصه، در مورد دست دوم ها مواردی هستند که توسط نماینده اون برند (مثلا نماینده مجاز بی ام و)، ماشین دست دوم تست میشه و تقریبا همون مواردی که برای ماشین صفر کیلومتر بررسی میشه، برای این ماشینهای دست دوم هم انجام میشه و در نهایت اون شرکت برای اون ماشین دست دوم هم گواهی سلامت صادر می کنه و برای مدت مشخصی و برای کیلومتر مشخصی، ماشین رو گارانتی می کنه. این نوع ماشین ها رو certified pre owned میگن و درواقع چیزی بین ماشین صفر کیلومتر و دست دوم میشه، قیمتش از ماشین صفر کمتر و از دست دوم معمولی بالاتره و به همین نسبت هم اطمینانش. البته در این میونه، ظاهرا تویوتا یک استثنا بوده چون دو سه نفر رو دیده ام که ماشین pre owned از تویوتا خریده ان و ناراضی بودن. من که علاقه ای به تویوتا ندارم و بنابراین برام مهم نیست، ماشین های اروپایی و در صدرشون آلمانی ها، certified pre owned هاشون خیلی خوبه و در بین اونهایی که خریده ان تا بحال ناراضی ندیده ام.
برای ماشین هم مشابه خونه می تونید از وام و کمک مالی استفاده کنید. بغیر از وام، یک گزینه شما لیز کردن ماشینه، اینطوری شما هیچ وقت صاحب ماشین نمیشید ولی همیشه مثلا می تونید ماشین خوب و بروزی رو سوار بشید، فی الواقع دارید اجاره ماشین رو میدید که البته برای ما ایرانی ها این مقوله سنگینه، چون دوست داریم برای چیزی پول بدیم که صاحبش بشیم. ولی به هر صورت این هم یک امکانیه که میشه بهش فکر کرد.
دردناک ترین مطلب در مورد ماشین، هزینه بیمه است. یعنی اگر این زهرماری نبود یا قیمتش مناسب بود، تا بحال دو سه تا ماشین خریده بودم! هزینه بیمه بسیار سنگینه و مشابه اون مالیات کوفتی که از همه چیز دریافت می کنن، این زهرماری هم اجباریه و نداشتنش جرم محسوب میشه، یعنی اگر پلیس شما رو pull over کنه و ماشینتون بیمه نداشته باشه بی برو برگرد ماشینتون رو می خوابونن. هزینه اش برای یک ماشین تویوتای کرولا – که معمولی ترین ماشین اینجاست، تو مایه های پراید خودمون – برای کسی که تازه میاد و سابقه بیمه نداره و گواهی هم تازه گرفته، چیزی در حدود ماهی ۳۰۰ دلاره! بله ماهی یک میلیون تومن به شرکت های بی همه چیز بیمه باید پول زور بدید! اونهایی هم که دوباره قراره رگهای گردنشون بزنه بیرون و از کانادایی ها، کانادایی تر بشن توجه داشته باشن که همین همسایه پایینی کانادا یعنی آمریکا هزینه بیمه ماشینش چیزی حدود یک سوم اینجاست، اونم توی کالیفرنیا و توی لس آنجلس. بنابراین لازم نکرده سنگ شرکت های بیمه کانادایی رو به سینه بزنین! این عامل، بزرگترین ترمز من برای نخریدن ماشین تا بحال بوده و اصلا دوست ندارم به شرکتهای بیمه اینجا پولی پرداخت کنم! توجه داشته باشید که محل زندگی، گذروندن دوره آموزشی رانندگی در کانادا، مدت زمانی که از گرفتن گواهینامه تون میگذره، سوابق تصادفاتتون و حتی محل پارک کردن ماشینتون همه عواملی هستند که در قیمت بیمه تون موثر هستند.
در مورد ماشین های دست دوم، ماشین حتما باید certified باشه (این با اون certified pre owned متفاوته ها)، یعنی باید از نظر ایمنی تایید شده باشه. ترمزش، چراغهاش و سایر موارد ایمنیش باید صحیح و سالم باشن. همینطور باید emission test رو پاس کنه، همون تست آلایندگی ماشین. بشدت تاکید میشه ماشینی رو بخرید که carfax یا car proof داشته باشه، یک گزارش که تا فیها خالدون ماشین توش ذکر میشه، از تصادفاتش، معاملاتی که انجام شده، قسمتهایی که از ماشین تعمیر شده و … (اگر اشتباه نکنم، هزینه اش حدود ۵۰ دلاره و بعضی فروشنده ها خودشون این گواهی رو براتون می گیرن). نکته مهم دیگه اینه که تا حد امکان (میشه گفت اصلا) ماشینی که از ایالت دیگه ای اومده رو نخرید، خصوصا اگر از مونترال اومده باشه! دست بردن در کیلومتر شمار ماشین، اگر داخل همون استان معامله بشه جرم محسوب میشه ولی اگر ماشین در ایالت دیگه ای معامله بشه، دیگه جرم نداره! اینم از قوانین گل و بلبل این مملکت!
برای هر ماشین، یک عدد اختصاص داده میشه به اسم (VIN (Vehicle Identification Number که در واقع مثل کد ملی ماشین می مونه و با اون میشه ماشین رو رهگیری کرد. معمولا این شماره روی شیشه جلوی ماشین از بیرون قابل رویته (که اگر پلیس خواست دسترسی داشته باشه، نیازی به بازکردن درب خودرو نباشه).
سند ماشین، یک برگه مشابه تصویر زیره که به قسمت BRAND باید خیلی دقت کنید:

(کپی رایت تصویر متعلق به redflagdeals.com است)

ممکنه قسمت Brand، یکی از چهار گزینه زیر باشه:

• none: این یعنی ماشین به احتمال زیاد! تصادف و آسیبی ندیده، میشه بهش اعتماد کرد.
• Irreparable: یعنی ماشین مرخصه! به هیچ عنوان نمیشه در اونتاریو این ماشین رو سوار شد، فقط میشه از قطعاتش استفاده کرد و بقول خودمون، اوراقیه!
• Salvage: یعنی ماشین آسیب دیده ولی قابل تعمیره، میشه تعمیرش کرد و دوباره سوارش شد. منتها تا زمانی که تعمیر نشده باشه، حق سوار شدن به این ماشین رو ندارید. بعد از تعمیر، ماشین باید یک تست بازرسی رو هم پاس کنه.
• Rebuilt: یعنی ماشین قبلا Salvage بوده و الان تعمیر و تست شده و مجددا قابل استفاده است.

خب دیگه تکلیف معلومه که به کارت ماشین که نگاه می کنید، چی باید ببینید!
نکته بعدی در مورد خرید ماشین از دست مردم (و نه از طریق نمایندگی یا نمایشگاهه). در این موارد – که طبیعتا ریسک خیلی بالایی هم دارن – حتما با طرف دم در خونه اش قرار بذاربد، نه پلازا و مرکز خرید و خیابون. اینطوری حداقل یک نام و نشانی ازش دارید، و گرنه ماشین دزدی از آب در بیاد، دستتون به هیچ جایی بند نیست!
نکته آخر هم اینکه، باید پلاک ماشینتون رو بخرید. هر سال در ماه تولدتون، باید هزینه پلاک رو پرداخت کنید و مطلب جالب اینجاست که می تونید پلاکتون رو خودتون انتخاب کنید (با قیمتی به مراتب بالاتر) ولی خب این جذابیت رو داره که سوار ماشینی بشید که پلاکش نام خانوادگیتونه! یا مثلا دو کاراکتره!