یک روز کاملا معمولی

ساعت ۶:۴۵ از خواب بیدار میشی. نماز رو می خونی و بعدش نگاه می کنی ببینی چند تا از تورنت های دیشب تموم شدن (چون اینترنت teksavvy از ۲ تا ۸ صبح ترافیک رو پات حساب نمی کنه). بله همه تموم شدن. ساعت توی ایران طرفهای ۳ و ۴ بعد از ظهره، کلی پیغام وایبر و ایمیل و … اومده. تا چای آماده بشه به چند نفر جواب میدی. بعد از صبحونه، لباس می پوشی و می زنی بیرون.
باد سردی که هوای -۱۰ رو تبدیل کرده به -۲۰، میخوره توی صورتت. علیرغم همه غد بازیهات، شالگردن رو پیچیدی دور گردنت و دماغ و دهنت، کلاه کشی سرت کردی، کاپشن پوشیدی. پوتین برف و نمک رو خورد می کنه و میری تا ایستگاه اتوبوس. یک جاهایی باد اصلا توجه نمی کنه که وزنت ۷۰ کیلو هستش، می خواد از زمین بلندت کنه! بی چشم و رو!
اتوبوس میرسه و قاطی مردم فهیم! میری بالا. راننده به التماس میفته که گوسفندهای محترم! اون میله سگ مصب نه ارث بابای… هستش، نه مراد میده. ولش کن سگ مصب رو برو داخل. ولی مردم ظاهرا انگلیسی سرشون نمیشه.
میرسی ایستگاه فینچ. باز هم انگار طبقه پایین حلوا میدن، جماعت حمله ور میشن. یک عده لیوان تیم هورتونز بدست، یک عده خواب آلود، یک عده هم معلوم نیست چشمهاشون کشیده است یا واقعا خوابشون میاد! یک روزنامه مترو برمیداری و میری سوار قطار میشی (توضیح مخصوص آقا احسان اینکه، باید بشینم! بله اگر نشینم می میرم!)
Please stand clear of the doors. قطار راه میفته و تو هم روزنامه رو ورق می زنی. توی راه قطار هی پر و خالی میشه. یک جاهایی هم صدای راننده میاد: Attention on line one, Yonge University Spadina. We are experiencing a delay on … station. The TTC apologize for this inconvenience. بالاخره به ایستگاه موعود دندس میرسی و پیاده میشی.
بازم باد سرد می کوبه توی صورتت. با خودت میگی ۵ دقیقه راهه، حال ندارم دستکش بپوشم. به رستوران Joey نرسیده، میبینی دستات خشک شدن و درد گرفتن! مجبور میشی دستکش رو بپوشی. خیابون Bay رو رد می کنی و یا الله! رسیدیم.

Good morning!
Good morning Amir, How are you?
I’m fine, how about you?
Thank’s, I’m good.

باز یک روز دیگه باید با این اپل سگ مصب سر و کله بزنم! خدا رحمتت کنه استیو جابز، ولی خدایی چقدر این اپلی که ساختی مزخرفه! چرا ماوسش این شکلیه؟! چرا یک دونه دکمه بیشتر نداره! این دکمه هه که بهش میگن کامند چرا اینطوریه؟ دکمه Home و End کجا رفتن؟!

Hi Amir…
Hi …, how are you?
I’m fine…

و بقیه حضرات. بله، ۷-۸ تا ایمیل از هند اومده، اونها وسط روز کاریشون هستند. یکی از همکارا تازه از مسافرت اومده. اون یکی می پرسه:

How was New York?
It was cool…
Awesome…

تمام. کسی قصه تعریف نمی کنه که: آقا خیلی حال داد، از اینجا رفتیم نیاگارا، بعد جات خالی رفتیم یه کباب زدیم، بعد راه افتادیم سمت بوفالو، از اونجا دیگه دهنمون سرویس شد تا رسیدیم نیویورک، بعد شب رفتیم یه هتلی، …
مشتری یا بقول این حضرات، کلاینت زنگ می زنه. خوش و بش و ازت می پرسه وقت داری صحبت کنی؟ الان موقع مناسبیه؟ هنوز به این ادب عادت نکردی، انتظار داری فوری شروع کنه داد و بیداد که این چه سیستم مزخرفیه دادین به ما، هر روز برای ما کلی دردسرایجاد می کنه و … نه از این خبرها نیست، طرف بیچاره کلی هم مودبه. بهش میگی که مشکلت رو پیگیری می کنم و ازت تشکر می کنه و بای بای.
با اسکایپ سعی می کنی برنامه نویس رو توی هند پیدا بکنی. بعد از صحبت با طرف، بهش میگی به فلانی هم بگو اون آیکن رو درستش کنه.
بهت میگه:من نمی تونم به اون بگم، چون من و اون در یک level هستیم. تو که مدیری خودت بهش بگو.
بابا بیخیال، این ادا اطوارها چیه! یک کلمه بهش بگو این رو انجام بده دیگه.
نه، من نمی تونم. لطفا تو بهش بگو
ای بابا. دهنت سرویس. اینجا که بدتر از ایرانه! حالا اون یکی رو چطور پیدا کنم. بالاخره اونم پیداش میشه و توجیهش می کنی. اما اگر فکر کردی که کار تموم شده، سخت در اشتباهی! یک ایمیل از برنامه نویس میاد که: فلان چیز رو که خواسته بودی، جاش اول باشه یا دوم؟ لامصب، هرجا دلت می خواد بذارش! نه نمیشه، تو باید بگی! ای خدااااااااااااااا! باشه بذارش اول.
بعد تو هم شک می کنی! نکنه باید دوم باشه؟ زنگ میزنی به کلاینت. طرف نیست! براش پیغام میذاری. نیم ساعت بعد بهت زنگ میزنه. کلی عذرخواهی که من نتونستم جواب بدم. باشه، اشکالی نداره. این چیزی که خواسته بودی، اول باشه یا دوم؟ نمی دونم! نظر خودت چیه؟ ای داد بیداد! بدتر شد! این اصلا خودش توی باغ نبود تو تازه گوشی رو دادی دستش! به نظر من بهتره اول باشه. آره خیلی خوبه. ممنون. روز خوبی داشته باشی، ممنون از پیگیریت.
چند تا issue اینطوری میاد و میره. سکوت کامل همه جا حکمفرماست، گاهی صدای ایرکاندیشن که روشن میشه و گاهی هم صدای street car این سکوت رو می شکنه. نزدیک ظهر شده، اورلی میاد میگه: امیر امروز با ما نهار می خوری؟
میری نهار رو گرم می کنی و میایی میشینی سر میز. تعارف می کنی و همه مودبانه رد می کنن، اورلی میگه چه آدم مهربونی هستی! غذات رو تعارف می کنی. براش توضیح میدی که این فرهنگ ما ایرانی هاست و اونم خوشش میاد. وسط های غذا، رندل و بقیه هم می رسن. میان میشینن کنار شما و این نهار خوردن یک ساعت طول میکشه! هی می خوای بلند شی بری، هی یکی یک چیزی می پرسه و یک چیزی میگه و خلاصه همه ریلکس هستند. بالاخره بلند میشی و میری نماز ظهر و عصر رو می خونی. بعد از ظهر هم به روال صبح می گذره. ساعت ۵ میشه، به همکارت میگی:

Emily, it’s time to ditch! (وقت پیچوندنه)
Ha ha ha, yeah, it makes sense

شال و کلاه و کاپشن. بعدش هم see you tomorrow! پیش به سوی ایستگاه سنت پاتریک، منتها از صبح یادت مونده که باید دستکش بپوشی!