باز هم در مورد مهاجرت

قبلا هم در این مورد نوشته ام، پست مفصلی در مورد مهاجرت کنیم یا نه نوشته بودم که اتفاقا خیلی هم مورد توجه قرار گرفت. ولی یکی از خوانندگان عزیز این وبلاگ دوباره بحثی رو مطرح کردن که بنظر میرسه هنوز جای صحبت هست، بخصوص که هنوز افرادی هستند که از من در مورد مهاجرت راهنمایی می خوان که چکار کنیم برای مهاجرت؟ چی یاد بگیرم بهتره؟ اگر اومدم اونجا و کار پیدا نکردم چی؟ و از همه مهمتر و به نظر من خطرناکتر، من زبانم خوب نیست، چکار باید بکنم؟
عزیزانم! روز اولی که می خواستم استارت مهاجرت رو بزنم، جمله ای در سایت علی مختاری، یکی از وکلای مهاجرت خوندم که هرچی جلوتر میرم، بیشتر بهش اعتقاد پیدا می کنم و اون اینه: مهاجرت نسخه ای برای همه نیست. یک عده ای هستند که نمی دونم به چه دلیلی پشت سر مختاری بد و بیراه میگن و متهمش میکنن به شیادی و هزار و یک چیز دیگه (به عادت همیشگی ما ایرانی ها، بدون اینکه دلیل بدرد بخوری برای حرفمون داشته باشیم و صرفا با شنیدن حرف دو سه نفر که معلوم نیست اونها به چه مدرکی این حرف ها رو میزنن)، ولی من خودم از مشاوره با مختاری نتایج بسیار خوبی گرفتم (موکلش نبودم چون اون زمان شرایط مالیم اجازه نمی داد) و همیشه هم سعی کرده ام قدردان لطف افرادی که در زندگی کمکم کردن باشم.
بگذریم. جمله بالا رو تعبیر به خودخواهی من نکنید، اما واقعیت محضه. خیلی از ما ایرانی ها برای خودمون سند سازی و مدرک سازی می کنیم تا بتونیم اداره مهاجرت رو مجاب کنیم که شرایط لازم برای مهاجرت رو داریم، جدا از ریسک اینکه پرونده رو رد کنن و کلی تبعات قانونی بعدا گریبانگیر آدم بشه، نکته مهم اینه که اگر کسی داره سند سازی می کنه قبل از هر چیزی حواسش باید به این کمبودها باشه و در اسرع وقت جبرانش کنه. تقلب در آیلتس که به این سادگی ها نیست ولی خب خیلی از ماها شاید ناپلئونی در آیلتس قبول شده باشیم و اصولا آیلتس امتحانی نیست که ملاک صحیحی برای دانستن زبان انگلیسی باشه. چیزی که در جلسات مصاحبه کاری به ما یاد دادن، self aware بودن یا خودآگاهیه. عزیز دل برادر، تو که خودت می دونی زبانت تعریفی نداره، از زمان اقدامت برای مهاجرت تا روز ویزا گرفتنت در بهترین حالت ۲ سال و نیم زمان می بره، خب بشین بخون! باور کنید دانشمندان هیچ تلاشی در زمینه ساختن قرص یادگیری زبان نمی کنن، از آخرین معجزه ای هم که به اذن الهی رخ داده مدتها گذشته، پس این یادگیری زبان دروغ نمیشه! تا روزی که براش یک فکر اساسی نکنید، همینه که هست. همین امروز شروع کن، وقت ندارم، موسسه خوب پیدا نمیشه، دوستم گفته بری خارج اونجا ۶ ماهه زبانت خوب میشه و … اینها همه بهونه است، هر یک روز تاخیر در قوی کردن زبان در ایران، روزی ۲۰۰ هزار تومن اینجا برات آب می خوره ها! (۵۰ دلار اجاره خونه، ۲۰ تا ۳۰ دلار هم خورد و خوراک و رفت و آمد و سایر هزینه ها).
یک نکته دیگه. وقتی مهاجرت می کنید، از محل قبلی زندگیتون جدا میشید. برای همیشه. یعنی با این تفکر باید از ایران بزنید بیرون، وگرنه می تونم بهتون اطمینان بدم بعد از یک ماه فیلتون یاد هندوستان می کنه و دائم یاد خوبیهای ایران میفتید و امکانات و رفاهی که در ایران داشتید و دوستان و اقوام و … خلاصه همه بدی هایی که از ایران در ذهنتون بود پاک میشه و فقط خاطرات خوب می مونه. تماااااام جذابیت های کانادا مال یک ماه اولشه، نهایتا ماه دوم. دیگه بعدش این واقعیت تکونت میده که اومدی اینجا زندگی کنی. این مسافرت با اون مسافرتی که رفته بودی دوبی و استانبول و همه اش به عجله توی مراکز خرید گذشت و بعد هم فکر کردی عجب مسافرت باحالی بود فرق می کنه، این دیگه مسافرت نیست. این خود زندگیه. اینجا قراره خونه جدید تو باشه، قراره توش تا آخر عمرت یا تا زمان گرفتن پاسپورت یا بالاخره تا یک مدتی طولانی زندگی کنی. اضافه کنید استرس مصرف شدن اندوخته ای که یک تومن یک تومن جمع شد، ۲۷۳۰ تومنش شد یک دلار و اومد اینجا. عین آب روان، پولتون مصرف میشه و خود این اعصابتون رو خورد می کنه.
ناامیدی و بلاتکلیفی میاد به سراغتون. دو دل میشی، اصلا کار درستی کردم اومدم اینجا؟ من که زندگیم خوب بود، همه چیز داشتم و … حالا می خوای از این وضع بیایی بیرون، نمیدونی چکار باید بکنی. با دور و بریهات صحبت می کنی، هرکسی یک چیزی میگه و لزوما هم همه راستش رو نمیگن. تازه راهی که اون رفته رو نمی تونی بری چون تو مثل اون نیستی، شرایط اون رو نداری، دانش و تخصص و تجربه اون رو نداری، به اندازه اون روی زبان مسلط نیستی، اون شانس آورده و …
اینها همه مراحلی هستند که خودم طی کردم. منم استثنا نیستم، منم یکی مثل شماها بودم ولی خب، بچه پررو بودم و هنوزم هستم (شاید این تفاوتم با بقیه شما باشه). بهتون بگم، در این شرایط برگشتن به ایران اصلا و ابدا کار درستی نیست. یکی هست که میاد اینجا و تمام تلاشش رو می کنه (و طبیعتا موفق هم میشه) و بعد از مدتی به این نتیجه میرسه که از اینجا خوشش نیومده. نمونه اش رو هم خودم در اینفوتک دیده بودم، اون آدم راهی که باید بره رو رفته و اتفاقا برگشتنش به ایران از روی علم و آگاهیه، نه ناچاری. اتفاقا کار بسیار درستی می کنه وقتی می بینه مال اینجا نیست، سر و ته می کنه و برمیگرده به اونجایی که بهش تعلق داره. اما کسی که تا نصفه راه مهاجرت رو اومده، اگر برگرده در آینده فقط براش پشیمونی میمونه و بس. حرف و حدیث اطرافیان و دوستان آدم که چرا برگشتی و حیف بود و … یک طرف، دیدن بقیه دوستان و آشنایان که موندن و به موفقیت رسیدن هم از طرف دیگه باعث میشه شک و تردید به سراغ آدم بیاد و خلاصه فقط پشیمونی برای آدم می مونه. عمر و پول به هدر رفته، فقط پشیمونی مونده.
نکنید با خودتون این کارها رو. برای موفقیت همه جا باید زحمت کشید، مهاجرت بیشتر. تا فرصت دارید زبان بخونید، روزی ۱۰ تا لغت یادگرفتن هیچ وقتی از شما نمیگیره، روزی نیم ساعت مرور نکات گرامری هیچکس رو تا بحال نکشته، روزی نیم ساعت اخبار انگلیسی دیدن و متن انگلیسی گوش کردن هم ضرری اگر داشت پای من! یعنی برای یادگیری زبان روزی یکساعت هم نمیشه وقت گذاشت؟ نمیشه صبح یکساعت زودتر بیدار شد و بجاش شب یکساعت زودتر از پای فیس بوک و ماهواره بلند شد؟ دیگه این موارد که گفتن نداره!
کار پیدا کردن هم تخصص میخواد، تخصص هم باز اکتسابیه و موهبت الهی نیست! اگر در زمینه رشته خودتون احساس نیاز می کنید، دانش و تجربه تون رو زیاد کنید. هیچ وقت هم دیر نیست، حتی یک ماه مونده به اومدنتون. نه اینکه حالا بذارید یک ماه آخر بخواهید هم زبان رو تقویت کنید و هم تخصصتون رو بالا ببرید ها! ولی اگر احساس می کنید دیر شده، این حرف ها رو بریزید دور. مسلما نگرانی و استرس کمکی به رفع این مشکل نمی کنه، تنها راه حل این مشکلات، زودتر شروع کردن و تداوم این حرکته.
اینجا جای عجیب و غریبی نیست، اینجا هم ۲ + ۲ مساوی است با ۴٫ اعتماد به نفستون رو بالا ببرید (با تقویت زبان و تخصص)، اینجا هم می تونید به موفقیت برسید. من هم  روز ۱۴ آذر ۱۳۵۸ که پا به این دنیا گذاشتم، فقط عر زدن بلد بودم! زبان انگلیسی که سهله، فارسی هم نمی تونستم حرف بزنم! کامپیوتر که ده بیست سال بعدش پیدا شد. پس منم مثل شما بودم، الان هم جای خاصی نیستم و کس خاصی نشده ام، ولی در حدی که هستم خودم راضیم. بنابراین دستتون رو بگیرید به زانوتون و یا علی!